Hoje vou ler
para o Grelo Folc
um manifesto friki,
de série B,
um pouco pop.
Abre-se a tapa
do féretro,
veludo rojo y gualda,
e aparece o Vampiro,
pálido, delgado
e cantando em castelhano
a sua cançom favorita:
La falda de Carolina.
Pom as gafas de sol
e sae da casa ligeiro
para chuchar sangue fresco
dalguém que fale galego.
Tem um ar
com Cristopher Lee,
os mesmos trajes,
o mesmo olhar
a gravata carmesí?
Abriu-se a veda
e os vampiros botarom-se
ás ruas da Galiza enteira.
Estám aí, disfrazados de gente normal,
som cálidos vizinhos, amaveis,
e aparentam ser boa gente?
para meter-che melhor o dente
Conhecia-os bem Lovercraft:
Sempre querem mais.
E tamém Baudelaire,
Estám sedentos de poder.
Escrebeu-no Bram Stoker:
A nossa debilidade fai-nos fortes.
Já o di Stephen King,
Os vampiros parecem-se a ti.
E tamém o conta Anne Rice,
semelham persoas normais.
Mas distinguem-se com facilidade
Polo seu complexo de superioridade.
Adoram o seu ego,
a sua própria vida.
Nom crem no bem social
nem no idioma galego.
Transmitem a peste, o carbunco,
a raiba, a porfíria, a diglósia,
estes seres do inframundo.
Quanto pior, melhor
como no filme Underworld.
Podes esperar deles
qualquer barbaridade
como em 30 dias de escuridade.
Pensam que Galiza é
como Salem´s Lot,
por isso andam a sementar
o terror.
2.
Sucionam as nossas palavras
com toda a força do mal
porque sabem que o idioma
é o nosso fluído vital.
A língua é o músculo
que move a nossa cultura
e eles querem arrincar-no-la,
como em Crepúsculo,
Lua Nova, Eclipse ou Amencer
fam com a carne crua:
fam-na desaparecer.
Este é o lema
da sua cultura:
O galego á sepultura.
O Vampiro chega ao Parlamento
senta na sua butaca
e, frio o seu alento,
preme o botom
para votar contra
o galego na educaçom.
Umha professora
morde de manhá
numha nena galego-falante
que chega á casa
falando castelám.
Sucede-lhes todos os dias
aos nossos filhos e filhas:
os vampiros chantam neles
o despreço pola nossa língua.
Podem modificar a tua vontade,
e chegar a fazer-che crer
que nom falar galego
é um acto de liberdade.
Na administraçom
quando um vampiro asoma
detrás do mostrador
nunca fala o nosso idioma.
Contra o galego,
na Xunta, nos concelhos, nas deputaçóns,
trabalham com o espenho
de Vlad, o Empalador.
Dam muito repelus!
para atacar a mocidade
com nocturnidade
suprimirom o Noitebus.
E ainda que adoram a Satám
nom gostam do rock nem do rap
em galego,
nem da música de Leo,
Zënzar ou Ultraquans.
Há muitos nos meios de comunicaçom:
é importante que os galegos
nom pareçam o que som.
Nom é cousa estranha
atopar vampiros a encher
La Voz de Transilvánia
ou El Faro de Bucarest.
Som famosas as suas orgias
nas festas de gastronomia.
Quando fam umha matança,
sempre há chouriços picantes
e filhoas de sangue de neo-falante.
Numha bacanal em Boqueixom
ao Príncipe das Tebras Sem Luz
faltou-lhe um tris
para saltar-lhe ao pescoço a umha actriz.
Podedes ve-lo em youtube.
3.
Chegarom no medievo
com espadas e escudos,
decapitarom os nobres galegos,
ocuparom os castelos
e impuxerom os Séculos Escuros.
O Padre Benito Feijoo
escrebeu na Ilustraçom
como dar com a sua tumba
com um cabalo garanhom.
Nom som cinco nem seis,
hoje hai-nos a centos,
como os vampiros de Blade.
Mas som menos do que parece
anque mostrem muito os dentes.
Nas grandes empresas
há muitos vampiros
e algumhas vampiresas.
Carlos Marx falou deles,
nom vos estranhedes:
?O Capital é trabalho morto
que como um vampiro
vive de sugar
o trabalho dos outros.
O vampiro nom nos há ceibar
em quanto houver um músculo,
um nervo, umha gota de sangue
que chuchar.?
Já o dicia o camarada
José Afonso:
Eles comem tudo,
eles comem tudo
e nom deixam nada.
Tenhem muito atractivo
para captar devotos,
tamém o intentarám contigo
por conseguir o teu voto.
Manipulam as emoçons
como umha seita
com o poder de seduçom
fatal da ultradireita.
Para o nosso espanto
vivem despois de mortos
como Francisco Franco
Para eles nunca é tarde,
semelham inmortais
como Fraga Iribarne.
Derom-lhe o Prémio Otero Pedrayo
por defender a nossa cultura
mas merece umha ristra de alhos
por somete-la a censura.
O seu governo de Sombras
foi violento e túrbio:
Que entren los antidisturbios!
4.
Antes era um rapaz normal,
licenciado em avogacia?
Até que foi mordido
por Romay Beccaria.
-Pide o que queiras:
Poder, fama, dinheiro?
-Quero sangue, sangue, sangue?
E passou a dirigir o Sergas,
e acadou o control
dos centros de transfusióm.
Manuel Fraga, o chefe do clam,
deu-lhe política territorial
e logo nomeou-no vicepresidente
porque tinha mui bom dente.
Puido aglutinar os diferentes clans
e com as artes da necrománcia
vencer em campanha eleitoral
com o apoio da prensa ráncia.
E assi começou a lenda:
O Vampiro dos Peares
contra a língua galega.
Fagamos, amigas e amigos,
como Buffy Cazavampiros.
Temem as nossas palavras
como ás balas de prata.
Fere-lhes a nossa unióm
como no coraçom umha estaca,
e o nosso trabalho
mais que as ristras de alho.
Ao final vamos vencer
se cremos em nós
como em Aberto até o amencer,
nós somos a luz do sol.
"O seu ollo de poeta abre outra dimensión ao coñecemento do animal que a zooloxía actual disecciona e maquiniza.
Sende achéganos e conmóvenos co descubrimento dunha fauna próxima polo trazo da súa pluma.
As súas acuarelas conxugan con mestría, a expresión artística coa reprodución perfecta da anatomía animal, a maestría dun Durero có clasismo dun Magritte.
A obra enfronta a máquina e o desarraigamento coa beleza e a harmonía do vivo. A súa viaxe poética lévanos dende a afastada Nova Zelandia ata a casa en ruínas, sempre deixando unha fiestra aberta á picaraña ecoloxista.
Máis adiante a vexetación asalta a cidade e pon un toque de distinción no mobiliario urbano. A súa palabra ábrese a unha tenrura subrealista, como un soño transformado en realidade.
O ouveo do lobo rompe nas súas páxinas as tebras nocturnas dunha Galiza marabillosa. Nel o galego de Martín Códax faise bioloxía ou esta transfórmase en poesía.
O cuco de madeira escapa do reloxo para ensinar ao home o camiño da liberdade.
Ao final do libro un queda co regusto dunha defensa da lingua galega para que sobre esta non caia a lápida da extinción.
Prégovos que compredes o libro, pois senón non poderedes apreciar os mil sabores que se desprenden da xungla das súas páxinas."
Manuel Tomé Ben, escritor.
...
Na apresentaçom do livro em Redondela, em conjunto com a gente da "Asociación Lenda", 21 de outubro, 2010.
Presentaçom de Animais
+
do nº 21 da revista da Asociación de Axuda ao Enfermo Psiquico Lenda, ?A Voz de Lenda?,
+
actuaçom do grupo ?Os Mércores Musicais?
Quinta feira, joves, 21 de outubro ás 20.30
Multiusos da Junqueira
Redondela
Aqui vam alguns textos do meu primeiro livro, publicado a fins do século XX, pola editorial cooperativa Letras de Cal. Umha odiseia de odiseias.
I
A luz
A luz que me ilumina
e o ruído que deixan as illas
e unha muller
e ir a cabalo
e a humidade
e o meu país
e nos meus ollos só pon as mans
a muller que amo
como labrar a terra
e desde lonxe
pero desde moi adentro miña
un lume que me aquece
e falarmos de ter un fillo
e do último verán
e vir andando
e lavar-me nas fontes
e no tempo das lavandeiras brancas
e teño a idea
de lle dar a ela un caravel vermello
e ela vai e dá-me un bico
e o azor vén
a praia de Arnela comeza en ti
e agora
e a luz prendida
e o facho na man
para seguir buscando
que levar ao corazón
e un home andando un dia
e unha muller un lume
un vento un dia
a luz que alumea
mais aló
e adentro de todas as cousas
e vou na dirección das pradairas
de Irlanda
e estou con vós
e cos paxaros
e o azor vén
e penso en devorar-te
a ti
e desordenar as pedras
os cursos dos rios
que levas dentro
meu amor
as tuas águas
e fago un siléncio
porque escoito cantar
a homes e mulleres
nenas e nenos cantar
e saúdo-vos
e escoito o mar
e o nome do meu país
e vou e dou-lle un caravel vermello a ela
e ela dá-me un bico
e súa nai sorri na xanela
e leo un poema de Méndez Ferrin
e deito-me
e fago-che un lugar entre as sabas
e un lume é un lume
e a História todos os ceos
e deixar pasar
ir sentindo os rios da felicidade
entre os dedos
a luz
...
III
Ela pasaba por diante da miña casa e detivo-se ao ver o xílgaro negro na xanela, dixo. Dixo que se chamaba Lucrécia e que se lle permitia ve-lo mais de perto, por favor. Os seus ollos eran asombrosos. Tan negros. É que eu colecciono aves, dixo aquela muller. E meteu a man esquerda na gaiola e colleu entre os dedos o xílgaro negro e levou-no aos ollos grandísimos -era como se medrasen- e meteu o paxaro na profundidade do ollo dereito, como deixando caer água sobre água. Logo sorriu-me, deu-me un bico pequeno cos lábios fechados e dixo Gardo-os nunha selva. Despois, deixando-me a casa como baleira e o peito deserto, marchou.
...
V
On the Road
Ti conduces, Cynthia, e eu fecho-lle os ollos
ao sol, á velocidade, á viaxe. Sei
que os abro para buscar algo no horizonte:
Nada. Entón entra-me no folgo ese vento,
ese aire do desexo das novelas, dalguns poemas
ou das películas porno, e miro-te de esguello.
Ti conduces, Cynthia, pero dás-te conta
e sabes o que vai suceder porque ti es sábia
e es como os animais. Buscas-me de esguello
coas tuas próprias detonacións de angústia
e dis: Agora imos facer História.
Case non reduces a velocidade e pasas a conducir
só coa man esquerda. Nos nosos cóbados,
unha sombra de luz aparece e desaparece,
o equilíbrio do mundo balancea-se.
...
XIII
Asi que chegho e entro asubiando no supermercado e non sei en que irei pensando, pero collo duas cocacolas e a barra de pan, vexo-me as mans con fariña, e penso que me falta algho por comprar, entón escoito Que querias?, e é a señora da fruteria e vou e digho Un quilo de Patrísias, e miro as letras en inghlés das cocacolas e dou-me conta de que me equivoquei de palabra, que verghonsa, en que estarei pensando.
Pero non, a muller, moi séria, dá media volta e enche a bolsa e pesa un quilo e sen ghramos e di-me Ghrásias. A miña man colle a bolsa e é como se o mundo fose outro; ou toleei. Non me podo mover. Estou paralisado. Hai un pouco eu cria que o teu nome era Patrísia e aghora o sentido da vida di que te chamas Plátano. Unha señora ghorda achegha-se e preghunta-me se me encontro ben. Digho que non, señora, a vida é demasiado complicada e, atormentado, poño-me na cola para paghar.
...
XIX
De súpeto, Adriano encontrou-se cun poema na seguinte páxina do xornal. El por gosto só lia novelas de Verne e de Salgari e cousas polo estilo. Como habia moito que non lia nun poema animou-se a le-lo, a ver.
Leu no pé dos versos o nome do autor e non lle soaba. A ver se é un poema de amor, hai moito tempo que non leo un. Buscou o primeiro verso. A ver. Adentrou-se. Ahá, fala da vida. Ahá, e do tempo, moi ben. E da esperanza de buscar unha luz.
O poema tiña trinta e dous versos e Adriano sorria de satisfacción á altura da metade. Un poema construtivo, un poema vital de intentar vivir con alegria. E ademais é un poema moi ben elaborado, penso, a ver.
Pero no verso vinte e dous supetamente Adriano perdeu o sorriso compracido e adoptou un aceno de séria sorpresa. Xuntou o entrecello. Sindicatos. Pensou Acabo de encontrar a palabra Sindicatos neste poema vital e estou desorientado. Sindicatos, pronunciou en voz alta. O peso da incertidume entornou-lle un pouco os ollos.
Pensou a palabra. A palabra Sindicatos, que raro, umm... Política nun poema, nun poema precioso sobre a vida, a palabra Sindicatos, umm, a ver. Adriano volveu a ler os versos que envolvian a palabra. Comezou a ler outra vez o poema ata Sindicatos, e despois de Sindicatos en diante. Logo quixo ler o poema enteiro de vez procurando non deter-se na palabra, pero a palabra retivo-o.
Umm, que estraño, o poema di abrazo, di alegria, e ser humano, e de repente Sindicatos. Umm, non podo imaxinar unha manifestación con toda esa xente berrando dentro deste poema, pensou. Aqui Sindicatos debe querer dicir outra cousa, ehem... Estaba nervoso e foi buscar a palabra ao dicionário.
Asociación pola defensa dos intereses dos traballadores, fundamentalmente perante o patronato. Aquela definición borrou da imaxinación de Adriano as voces da manifestación. Umm, isto é importante, pode referir-se a unha abstracción, algo con outro sentido, as palabras teñen vida própria, umm... Defensa dos traballadores.
Adriano leu rapidamente o poema, freando un pouco en Sindicatos. Non entendia moi ben aquela situación. O poema encanta-me. Releu os versos várias veces. Recordou Pero unha vez escoiteille dicir a un escritor con barba algo asi como que non se podia misturar a política coa literatura, umm, e nen Verne nen Salgari falan nunca de política, penso.
Entón Adriano volveu sorrir. Adriano recortou con coidado o poema da páxina do xornal e gardouno na carteira debaixo da foto de Patrícia. Teño que ler mais, pensou.
...
Água sexual
Como un río
e unha pedra mollada
as árbores e as aves
e os teus ollos falan
e a area e as águas
e as águas e as águas
e a luz mollando
abre a terra e a carne
e as mans e as pernas
e lavas-te e lavas-me e lábios
e o ruído da água adentro de tí
como un rio baixa
e as mans e as pernas
e as árbores e as aves
e ardes
e orvallos e chúvias
adentro de ti
e a boca aberta e mollas
e abrazas
e abres o peito e tremes
e moves os ollos
adentro dos ollos fechados
ou casas fechadas
e abres as pernas
e as mans e as casas
e apertas
e parece que rompes
como unha égua caendo
e parece que empezas
a romper os ruídos na boca
e a deitar a água por fóra
e o vento
e a forza dos corpos
e abres os ollos
e ves
e abres a boca
e non podes falar
e abres máis os ollos
e parece que rompes
e parece que me rompes.
...
BICÉFALUS
Viaxando en dirixíbel
navego en solitário
arredor do mundo.
Guian-me os soños e os pesadelos
guia-me a búsola oxidada
De Xosé o Viaxeiro. Ser dous
é a miña maldición;
o meu camiño a bifurcación.
Busco a babor a paz,
o terror a estribor.
E para todas as cousas teño dous nomes:
o meu dirixíbel: Hoxe e Moby Dick;
o meu peito: Peito e Penélope.
A miña viaxe levou-me aos volcáns,
ao Leviatán, afora do tempo,
ao interior dos homes e os animais,
e o oráculo de Tebas anunciou-me
que no embigo dunha muller
encontraría o numero de ouro,
o equilibrio, o amor
"O seu nome é Cynthia de Santa Lucia".
Mirei-me no espello sen espello
duas veces,
lembrei que os poetas falaran dela,
Propércio, Dereck Walcott,
e collín o leme de Moby Dick
-rumo ás Antillas-
como o home primitivo,
a machada amigdaloide.
Con sede de amor
e de morte no mesmo corazón
cheguei a Cynthia,
Cynthia, veño polo teu amorte.
Ela non soubo en que ollos
deitar o medo e o noxo,
Monstro, berrou.
Subi-na a bordo,
Debo matar-te, dixen eu.
E eu debo evitá-lo, dixen eu .
Subi-na a bordo, digo,
E axeonllei-me:
Decapita-me, roguei
e dei-lle a espada.
Pero saltei sobre Cynthia
e biquei-lle os ollos
e arrinquei-lle os labios de vez,
amando-a e odiando-a a un tempo.
Bicéfalus, berraba o meu peito
ensanguentado, nunca
poderás amar, Bicéfalus,
aprende na dor a ser
un monstro
pois naceches con duas cabezas,
duas bocas e catro ollos;
duas formas de ollar
na túa única sombra eterna.
...
A NÉBOA DA RESGINACIÓN
El mundo que queremos es uno
en donde quepan muchos mundos
Subcomandante Marcos
Todo o tempo do mundo para escreber
poemas: estou no paro, como todos
os meus colegas menos tres:
o que tivo sorte, a que emigrou
e o que levaba en segredo a sua
afiliación ao poder. Mido o tempo
coa velocidade das sombras
mentres espero e des espero e
des humana a vida e o tempo esgaza-me
o futuro, a búsola, e os camiños,
o tendón, o trilce e o carpe diem
e afogo na néboa da Resignación.
Cómpre saír á rua, Galiza, e avanzar
En rio, a suma de esforzos humana vida todos.