O colega do blog Ensino Obrigatório até os 65 acaba de traducir para a nossa lingua a imprescindíbel novelinha Bartleby, o escribán, de Herman Melville, o autor de Moby Dick.
Quem nom a tenha lido, que saiba que esta história do escribao que resposta seguido Preferiría non facelo está considerada, nom só pola crítica mais académica senom pola gente mais antiacadémica, como umha peça simplesmente genial.
Antecedente de Kafka ou Samuel Beckett, esta história de Melville de pouco mais de quarenta páginas vale muito, amigos e amigas, para nos enfrontar com energia ao mundo de hoje!
Aproveitamos para sumar-nos ao lema do colega e berrar bem forte a consigna revolucionária: Ensino Obrigatório até os 65 já!
Adeus, montanhas, queridos campos,
e vós, tranquilos vales, adeus.
Joana nom volverá pisar os vossos sendeiros;
Joana dirixe-vos agora o seu eterno adeus.
Pradeiras que reguei, árbores que plantei,
seguide reverdecendo alegremente.
Adeus, grutas e frescos mananciais;
adeus, eco, voz doce deste val,
que sempre replicache as minhas cançons;
Joana afasta-se e nunca volverá.
Lugares todos das minhas alegrias,
deixo-vos para sempre.
Espalhai-vos, ovelhas polas chairas,
já sodes rabanhos sem pastor.
Bem diferentes rabanhos agora hei guiar
polos sanguentos campos dos perigos.
Como é natural, Tommy e Annika ían ao colexio. Todas as mañás, a iso das oito, saían da súa casa, de mans dadas, coa carteira debaixo do brazo, e aínda medio durmidos.
Ás veces vían a Pippi, que a esas horas estaba dando un paseo a cabalo, ou vestindo ao Señor Nelson, ou facendo os seus exercicios ximnásticos, que consistían en ficar uns intres de pé, moi tesa, e a continuación dar corenta e tres saltos mortais seguidos.
Despois sentaba á mesa da cociña para meterlle o dente a un bocata de queixo e a un tazón de café.
Tommy e Annika, ao pasar, de mala gana, camiño do colexio, ollaban con envexa a casa veciña. Darían calquera cousa por ficar xogando con Pippi. Se ela fose tamén ao colexio, a cousa cambiaría.
- Imaxina o que nos divertiriamos cando volvésemos do cole os tres ?dixo Tommy.
- E tamén cando fósemos para alá?engadiu Annika.
Canto máis o pensaban, máis sentían que Pippi non fose ao colexio. Ao final decidiron intentar convencela.
- Non podes imaxinar o simpática que é a profesora ?díxolle Tommy astutamente, unha tarde en que Annika e el foran á cassa de Pippi despois de facer os deberes.
- Se soubeses o divertido que é o colexio? -engadiu Annika, como quen non quere a cousa-. Volveríame tola de pena se non puidese ir.
Pippi, sentada nunha cadeira, lavaba os pés nun caldeiro. Non dicía nada; limitábase a mover rapidamente os dedos dos pés, zurruchando auga no piso.
- Ademais, non hai que estar alí moito tempo ?advertiu Tommy -: só até as dúas.
- E temos vacacións no nadal, vacacións en semana santa e vacacións no verán.
Pippi mordeu, pensativa, o dedo gordo dun pé, mais non dixo nada. De súbito, sen pensalo, verteu o caldeiro no chan da cociña e os pantalóns do Señor Nelson, que estaba ao lado, ben sentadiño e xogando cun espello, enchoupáronse como unha esponxa.
- Non hai dereito! ?dixo Pippi ? É unha verdadeira inxustiza e non o vou consentir.
- Que é o que non vas consentir? ?preguntoulle Tommy.
- Dentro de catro meses chega o nadal; e vós teredes vacacións e eu? - a voz de Pippi estaba chea de tristura- eu non terei vacacións de nadal, nin nada que se lle pareza? Isto non pode ser! Mañá mesmo comezo a ir ao colexio.
Annika e Tommy aplaudiron, alegres.
- Viva!, viva! Mañá, ás oito, estaremos aquí diante, esperando por ti.
- Non, non ?dixo Pippi,- o primeiro día non irei tan cedo. Ademais paréceme que vou ir a cabalo.
E así o fixo. Exactamente ás dez da mañá seguinte, sacou en vilo o cabalo que, como sempre, estaba no porche, e momentos despois, a veciñanza asomábase ás xanelas para ver que cabalo era o que se desbocara, é dicir, o que eles crían que se desbocara.
Pois o cabalo de Pippi non se desbocara. Era só que Pippi quería chegar canto antes ao colexio.
A galope tendido entrou no patio da escola, saltou do cabalo, atouno e, acto seguido, abriu a xanela da aula, cun ruído tan espantoso, que fixo saltar nos seus asentos a Tommy, a Annika e a todos os demais alumnos e alumnas.
- Ola! ?berrou Pippi saudando co seu grande sombreiro- Chego a tempo para as ?plutificacións??
Tommy e Annika anunciaran á profesora que había de chegar unha nova alumna chamada Pippi. A profesora escopitara falar de Pippi á xente da vila, e como era moi amable e simpática, decidiu facer canto fose necesario para que Pippi se sentise no colexio como na súa propia casa.
Pippi deixouse caer no primeiro asento que atopou libre, sen que ninguén a tivese convidado a sentarse, mais a profesora non fixo caso dos seus toscos modais e díxolle cariñosamente:
- Benvida á escola, Pippi. Espero que esteas a gusto aquí e que aprendas moito.
- Estou segura de que aprenderei. E supoño que terei vacacións polo Nadal, pois vin por iso. A xustiza ante todo!
- Se queres darme o teu nome e os teus apelidos? Así podo matricularte.- dixo a profesora.
- Chámome Pippilotta Delicatessa Windonshade Mackrelmint e son filla do capitán de barco Efraín Langstrumpf, que foi rei dos mares e hoxe é o Rei dos Caníbales. Pippi é a breviatura de Pippilotta, nome que, segundo meu pai, resultaba demasiado longo.
- Teu pai tiña razón.- dixo a profesora- Ben, pois tamén nós te chamaremos Pippi? Agora convén que che faga un pequeno exame para ver que é o que sabes. Supoño que saberás bastante, pois xa es unha nena maior. A ver a aritmética. Podes dicirme cantos son sete e cinco?
Pippi ficou asombrada e contrariada á vez. Contestou:
- Se ti non o sabes, non esperes que cho diga eu.
Todos os alumnos e alumnas miraron a Pippi cunha expresión de horror. A profesora díxollle que non se lle falaba así, que á profesora non se lle falaba de ti, senón de vostede.
- Síntoo moito ?excusouse Pippi.- non o sabía. Non o volverei facer.
- Así o espero ?dixo a profesora-. E agora vou dicirche que sete máis cinco son doce.
- Ah! ?exclamou Pippi-. Con que o sabías? Entón por que mo preguntaches? Ouh! Que cabezota son! Xa volvín tratala de ti! Desculpe!
E Pippi deuse un forte belisco na orella.
A profesora decidiu non darlle ningunha importanca á cousa.
- Agora dime, canto che parece que son oito máis catro?
- Pois arredor de sesenta e sete.
- Non ?rectificou a profesora- oito máis catro son doce.
- Eh, eh, mulleriña! Isto xa é demasiado! Vostede mesma dixo hai un momento que doce eran sete máis cinco e non oito máis catro. Hai que ter un pouco de formalidade, e mais aínda nunha escola. Se sabes tanto desas cousas, por que non vas para un recuncho contar e nos deixas tranquilos a nós, para que poidamos xogar ás escondidas?? Ou, perdoe! Outra vez volvín tratala de ti!
Pippi estaba sinceramente consternada. Continuou:
- Pídolle que me volva perdoar. Xa verá como é a última vez.
A profesora díxolle que a perdoaba, mais xulgou que non era convinte seguir aprendéndolle aritmética a Pippi e comezou a preguntarlles aos demais nenos e nenas.
- Tommy, a ver se contestas a esta pregunta: se Lisa ten sete mazás e Axel nove, cantas mazás terán entre os dous?
- Anda, Tommy, contesta! ?interviu Pippi-. E, ao mesmo tempo, responde a esta outra pregunta: se a Lisa lle doe o estómago unha vez e a Axel lle doe varias veces, quen é o culpable e de onde colleron as mazás?
A profesora finxiu non tela escoitado e volveuse cara a Annika.
- E agora Annika, este problema para ti: Gustavo foi de excursión con todos os alumnos do seu colexio; ao saír tiña once moedas de dez céntimos, e ao regresar, sete. Cantas moedas gastou?
- Tamén a min me gustaría sabelo. ?Dixo Pippi. Ademais, quixera saber por que era tan despilfarrador, e se gastou os cartos en cervexa, e se lavara as orellas por detrás antes de saír da casa.
A profesora decidiu dar por rematada a clase de matemáticas. Dixo que a Pippi talvez lle interesaría máis aprender a ler. E sacou un cadro no que se vía unha illiña preciosa, de cor verde e rodeada dun mar azul. Suspendida sobre a illa había un ?i?.
- Que cousa tan rara! ? Exclamou Pippi-. Esa letra é unha raíña sobre a que soltou algo unha mosca. Gustaríame saber que teñen que ver as illas co que soltan as moscas.
A profesora sacou outro cadro que representaba unha cobra enroscada. Explicoulle a Pippi que a letra que había sobre a cobra era o ?s?.
- A propósito! ?exclamou Pippi-. Nunca poderei esquecer unha loita que sostiven cunha serpe xigante na India. Era o máis horrible que vos podedes imaxinar. Medía máis de doce metros e a mal xenio non lle gañaba unha abella furiosa. Todos os días comía cinco indios xa maduros e dous nenos de postre. Un día intentou comerme a min e enrolouse no meu corpo. Mais eu díxenlle: ?Aprendín moitas cousas no mar?. E deille varios golpes na cabeza? Pam! Pam! Ela comezou a asubiar: ?Pssiiii?.!? Eu volvín baterlle: Pam! Pam! E morreu... Así que esa letra é o ?s?? Que interesante!
Pippi houbo de deterse para respirar. A profesora, que xa comezaba a considerala como unha nena escandalosa e molesta, decidiu dedicar un momento ao debuxo. Pippi estaría sentada e quieta mentres debuxaba. Crendo que sería así, a profesora repartiu follas de papel e lápices entre o alumnado.
- Podedes debuxar o que queirades ?díxolles.
- E, sentando na súa mesa, comezou a corrixir cadernos. Un momento despois levantou a cabeza para botar unha ollada. Toda a xente, desde os seus asentos, miraban a Pippi que estaba deitado no pupitre e debuxaba con alegría.
- Pippi! ?exclamou a profesora, perdendo a paciencia- Por que non debuxas no papel?
- Fai tempo que non debuxo en papeis. Non hai espazo para o meu cabalo nesta mísera folla. Agora estou debuxando as patas de diante, cando debuxe a cola seguramente chegarei ao corredor.
A profesora refexionou un momento, visiblemente
preocupada.
- Prefeririades cantar? ?preguntou.
Todos os nenos e nenas puxéronse en pé ante os seus pupitres. Todos menos Pippi, que seguia deitada no seu.
- Xa podedes comezar a cantar ?dixo a nena- Eu vou descansar un pouco. O exceso de estudo pode acabar coa saúde da persoa máis robusta.
A paciencia da profesora chegou con isto ao seu fin, e enviou aos nenos e nenas ao patio, retendo só a Pippi, pois quería falar con ela.
Cando na aula ficaron só elas dúas, a profe púxose de pé e achegouse á mesa.
- Sabes? -comezou a dicir, mais de seguido rectificou- sabe vostede que pasei un bo rato vendo todo isto? Mais paréceme que non volveirei, a pesar das vacacións de Nadal. Hai demasiadas mazás, illlas, cobras, e todas esas cousas. A cabeza dáme voltas. Non está desgustada comigo, verdade?
Mais a profesora dixo que si estaba desgustada; que Pippi non quería portarse ben, e que a ningunha nena que se portase tan mal como ela se lle permitiría entrar na escola, por moito que o quixese.
- Porteime mal? ?dixo Pippi, extrañada- Pois non me dei conta ?engadiu tristemente.
Ninguén podía poñerse tan tráxico como se poñía Pippi cando tiña algún pesar. Ficou en silencio uns instantes e despois dixo con voz trémula:
- Comprenda vostede que cando unha ten por nai un anxo e por pai un rei de caníbales, e pasou a vida navegando, non pode saber como debe portarse no colexio, entre tantas mazás e cobras.
- A profesora contestoulle daquela que o comprendía moi ben, que xa non estaba disposta a volver á escola cando fose maior. E Pippi exclamou radiante de alegría:
- É vostede moi simpática! Mire o que lle traio!
Pippi sacou do peto unha cadea de ouro fino e deixouno enriba da mesa. A profesora dixo que non podía aceptar un ragalo tan valioso, mais Pippi ameazouna:
- Ten vostede que aceptalo. Se non, volverei mañá e xa verá a que armo.
- E dicindo isto, saiu ao patio correndo e montou dun salto no seu cabalo.
Os nenos e as nenas formaron roda ao seu arredor para vela marchar e comezaron a darlle palmadiñas ao cabalo.
- Non sabedes o ben que se está nos colexios arxentinos ?dixo Pippi con aire de superioridade- Gustaríame que os vísedes. Aló comezan as vacacións de semana santa tres días despois de acabar as vacacións de nadal, e acaban exactamente antes de comezar as vacacións de verán. E estas vacacións rematan o primeiro día de novemebro. Certo é que isto é un pouco fastidioso, pois as vacacións de Nadal non comezan até o onde de novembro, mais non está de todo mal, porque non hai leccións. As leccións están completamente prohibidas na Arxentina. De cando en vez sucede que algún neno ou nena se esconde nun armario e ponse a ler, mais pobre del se súa nai o descobre! Naqueles colexios non se estuda nada de matemáticas, e se algún neno sabe cantas son sete máis cinco e é tan tonto que llo di ao profesor, bota o día castigado nun curruncho da aula. Só se le os venres, e iso supoñendo que se atope na aula algún libro, cousa que nunca ocorre.
- E que se fai daquela nos colexios arxentinos? ?preguntou un neno.
- Pois comer caramelos ?contestou Pippi sen pestanexar- Hai un tubo moi longo que vai directamente á escola desde a fábrica de doces máis próxima. Como a fabricación é continua, os nenos pasan o día enteiro comendo caramelos.
- E que é o que fai o profesor? ?preguntou unha nena.
- Pois tirarlles os papeis aos caramelos, tonta. Que pensabas, que iso o facían os alumnos? Se nin sequera van ao colexio: manda os seus irmáns.
E Pippi saudou co seu grande sombreiro.
- Adeus, amigos, adeus amigas! Dentro dun momento terei desaparecido. Recordade sempre cantas mazás tiña Axel, pois do contrario acabaredes mal. Ha, ha ha!
E sen parar de rir estrepitosamente, galopou cara á porta, a tal velocidade que as xanelas do colexio estremecéronse e as ferraduras do cabalo fixeron saltar ao seu redor a grava do xardín.
