Made in Galiza


Eu nunca serei yo
Um caderno de trabalho de Séchu Sende

A minha obra neste caderno está licenciada baixo creative commons, copiceibe.

O autor solicita comunicar-lhe qualquer uso ou modificaçom da sua obra no email de contacto aqui sinalado.

Contacto
madeingaliza
 CATEGORIAS
 FOTOBLOGOTECA
 OUTROS MUNDOS
 BUSCADOR
 BUSCAR BLOGS GALEGOS
 ARQUIVO
 ANTERIORES

No autobus


E que fazemos esta tarde? Vamos à biblioteca? Vale! Coloquei à pequena, de 15 meses, na mochila canguru. A grande, de 4 anos, abrigou-se bem, porque fazia muito frio. E saímos com dous guardachuvas, a mochila com as cousas das nenas e mais o saquinho com a merenda. Chovia. Eram as 17.00. Vaia, chove muito!

Podemos ir em bus! E aló fomos, à parada que temos ao lado da casa, no Instituto Antón Fráguas. Subiimos ao número 11 e acomodamo-nos bem, ao fondo, e adiante. Rrrruuuummm!

Mas Estrela começou a bocejar... E ao pouco, Maré. E, aínda nom acabara Maré, eu tamém.

À altura da Avenida de Lugo Estrela fechou os olhos... Abriu-nos. Fechou-nos, abriu-nos, fechou-nos...

E ficou durmida. Umm. Vaia. E agora? Nom vou esperta-la... Precisa descansar... Coloquei-lhe um gorro que levava entre a cabeça e o cristal, para que estivesse mais cómoda. E antes de chegar à Praça da Galiza, Maré já estava a sonhar tamém, contra o meu peito, dentro do canguru.

Demos umha volta ao trajeto circular da linha número 11 e as nenas seguiam durmidas. A segunda volta passou mais rápido, porque eu tamém fiquei a durmir... Acordei para a terceira volta. Foram-se prendendo as luzes de neom da cidade, muitíssima gente subiu e baixou do autobus, eu nom tinha ningum livro para ler... Três voltas enteiras a Compostela. E era noite!

Estrela acordou às oito menos vinte, à altura do novo centro comercial. E pouco despois, abriu os olhos Maré.

Às oito baixamos do bus, ao lado da casa. Nom chovia.

- Tenho fame... Das-me a merenda, papá?

- Já é tarde, agora vamos ceiar...
Comentários (41) - Categoria: Geral - Publicado o 23-02-2014 20:48
# Ligazóm permanente a este artigo
Aprendendo sobre o Curdistám


No programa de rádio número 18 de Ponte en galego, do IES Breamo, em Rádio Filispim, as moças e moços do Equipo de Normalizaçom fam um achegamento ao Curdistám. Vozes novas, força nas vibraçons de sons e muitos risos! E palavras sobre a ponte entre o Made in Galiz e a traduçom ao curdo Di xewnan de jî ez ê zimanê xwe winda nekim, Nem em sonhos vou perder a minha língua.

E que isso do Curdistám?

Pois podes ouvir o programa aqui: Ponte en galego nº 18

Comentários (47) - Categoria: Geral - Publicado o 14-10-2013 22:39
# Ligazóm permanente a este artigo
Sexo, lingua e rock ´n roll: Livro-disco!




Fantástico! Um livro-disco Made in Vila de Cruzes!:

"O Clube da Lingua do IES Marco do Camballón e o Festival Novo Cruceiro Rock presentaron o venres 22 de xuño, no Festival da Lingua do instituto cruceño, o libro-disco cooperativo Sexo, lingua e rock´n. O volume foi elaborado por alumnado, exalumnado e profesorado do centro e conta con textos de xente vinculada á comarca, como a xornalista Belén Regueira ou a poeta Iria Anido Pedreira. Tamén participan no libro creadores como O Leo e Arremecaghona ou Vituco Neira, cantante de Ruxe Ruxe, junto ao desenhador gráfico Raio.




Xente Nova de Vila de Cruces

O libro supón a saída á luz pública dunha nova xeración de escritores e escritoras, como os exalumnos Vítor Pinheiro, Irene Portas, Juan Salgado, César Gúzman ou Álex Fiúza, que publican os seus primeiros textos literarios ao lado de escritores como Séchu Sende, profesor no instituto, ou Iria Anido, autora do poemario "Cambio de estrela". As alumnas Lina Iglesias, Natalia Santiso, Belén Quinteiro. Noelia Casal e Isabel Carmoega participan con textos que xiran en torno aos temas do libro: a lingua, o sexo e o rock´n roll.

O libro preséntase como "un proxecto dun grupo de xente nova que está a construír a súa vida desde a creatividade e o inconformismo, xente que cre na capacidade das palabras para cambiar as cousas, para cambiar o mundo".





Libro Disco


O libro inclúe o CD Camballón Mix nº 6, a sexta antoloxía de música galega actual, recompilada polo Clube da Língua. O CD inclúe dous temas especiais: un do rapeiro Gamy, e outro de Letícia Rey, alumnos do instituto.

Neste CD inclúense ademais temas de Ruxe Ruxe, Sacha na Horta, Carlos Gende, Dios Ke te Crew, Chupa de Sky, Joao Lucas e Marcelo, Sés, Aline Frazao, A cada canto, Fred Martins e Ugia Pedreira, Deolinda, Medomedá, O Leo, Deseqilibrio Mental, Familia Caamagno, Invivo e Heredeiros da Crus.


Lingua e rock

O libro é o resultado dunha creación cultural colectiva e participativa que vincula a nosa lingua coa modernidade e visibiliza a forma en que a xente nova do concello se enfronta aos conflitos sociais e culturais con valores de cooperación, xustiza social e creatividade.

Colaboración co Cruceiro Rock



O libro parte da cooperación de dúas entidades baseadas na participación da xente nova de Vila de Cruces: o Equipo de Normalización Lingüística do Marco do Camballón e mais o Cruceiro Rock. O Cruceiro Rock, que este ano terá lugar o 10 de agosto e contará cos grupos Ruxe Ruxe, Invivo, Deseqilibrio Mental e Familia Caamagno, é un dos festivais históricos do país e segundo Álex Fiúza, un dos seus organizadores: "É un Festival que abre fronteiras, un soño feito realidade".



A presentación do libro tivo lugar no Festival da Lingua, no que actuou o cantante Carlinhos Gente, no Auditorio Xosé Casal de Vila de Cruces."


O evento foi recolhido em perfeito castelhano polo Faro de Vigo, aqui!


Aqui vos deixamos um dos textos do livro-disco, a experiéncia como neofalante de Belén Regueira!:



Unha neofalante en Bodaño


Chámome Belén Regueira e falo galego desde hai 16 anos. Iso quere dicir que a primeira metade da miña vida falei outra lingua (xa imaxinades cal), o que me converte en ?neofalante?, que non é unha enfermidade grave nin un insulto, pero parecer paréceo. Pensaredes que non é tan terrible, que tampouco hai que dramatizar, pero non me resulta fácil confesarvos este pecado orixinal meu.

Sei que a miña declaración pública non pode borrar o meu pasado, que nin sequera podo aspirar a converterme un día en ex-neofalante porque unha neofalante sempre é neofalante por moito tempo que estea neofalando o que neofale. No meu caso, desde os 18 anos, cando deixei a cidade na que nacín. Porque eu sonvos... da Coruña.

-Pero de ?Coruña Coruña??, pregúntanme sempre, co abraio de escoitar unha coruñesa falando en galego.

-Pois si, de ?Coruña Coruña?, (e de Bodaño por parte de nai).

Miña nai naceu en Susovila, a aldea de abaixo de Bodaño, filla de Eduardo (de Leal) e Rogelia (de Casal), e como tantos mozos e mozas nados nos anos 50 desertou do arado e marchou traballar á cidade buscando unha vida algo mellor cá de seus pais.

A Coruña que a recibiu a mediados dos 70 demostroulle axiña que falar galego se consideraba unha demostración de ignorancia e incompatible coa mellora económica e social. De xeito que miña nai e meu pai empezaron a comunicarse habitualmente na ?lingua do progreso?, non sen esforzo, e fixeron o posible para que as súas fillas a aprendésemos algo mellor ca eles falándonos en castelán sempre. Máis ben case sempre, porque se a trasnada que fixeramos era moi grande a berra ía en vernáculo (Vouche facer un traxe!, tronaba meu pai, Vai haber máis cu que onde o fan!, ameazaba miña nai).


Pero cando volviamos a Bodaño todos, e tamén meus pais, falaban en galego. Todos... menos eu. Seguro que nas vosas familias hai algún curmán de Vigo ou algunha prima da Coruña ou sobriños de Santiago ou de Lalín que se dan aires de grandeza porque falan en español. Eu era desas, pero en Bodaño logo me baixaron os fumes. O meu dominio do castelán non me gañaba alí admiración ningunha, só era unha máis das miñas torpezas de nena de cidade con medo ás vacas cotonas e aos cans ceibos, así que a miña intelixencia adaptativa (tamén chamada falta de personalidade) resolveu que falaría galego... en Bodaño. E ese foi o meu primeiro pasiño.


Para dar o segundo tiveron que chegar as clases de galego, que me serviron para saber que a lingua dos meus avós tamén se usaba fóra da aldea, nas fábricas, na poesía, na política ou no rock. Empecei a preguntarme con rabia quen decidira que eu sería a primeira da miña familia en non falar galego e cando cheguei ao instituto empecei a utilizalo na intimidade (na intimidade familiar, claro, que os tempos aínda non eran chegados para ligar en galego na Coruña).


E chegamos ao punto de inflexión nesta historia, o verán no que aprobei o Selectivo e me preparei para ir estudar a Santiago e para falar sempre en galego. Sabía que era daquela ou nunca. Tiña que aproveitar que Compostela era ?galego friendly? e que coñecería un lote de xente que non sabería o que eu falaba ?antes?. Ademais, a distancia coa Coruña axudaríame a cambiar de lingua cos coñecidos de toda a vida, un asunto delicado.

-¿Y ahora hablas gallego? ¿Y luego, te hiciste galleguista? ¿No te estarán comiendo la cabeza los del Bloque? Sobre todo, tú no te cierres, que el mundo es muy grande...

O camiño dos neofalantes está cheo de meteduras de zoca bastante divertidas (a máis vergonzosa das miñas foi dicir ?isto é miño?) e de incomprensións que non o son tanto. Tanto galegofalantes como castelanfalantes adoitan vernos con certa displicencia e considérase que estamos condenados a falar galego mal ?porque non o mamamos?. Non tal. Demóstrano decotío moitos e moitas neofalantes, e oxalá haxa moitos e moitas máis, porque o galego nos necesita con urxencia para seguir sendo unha lingua viva de aquí a unhas décadas.

Por iso creo que hai que facer publicidade positiva dos neofalantes e por iso prefiro denominarme así, 16 anos despois de empezar a falar en galego. E por iso cando coñezo alguén espero pacientemente ata que me fai a pregunta coa que voluntariamente me delatarei como neofalante:

-E logo ti de onde es?

-Da Coruña

-Pero de Coruña Coruña???, falando galego??

-Pois si, de Coruña Coruña (e de Bodaño por parte de nai).
Comentários (72) - Categoria: Geral - Publicado o 25-06-2012 09:41
# Ligazóm permanente a este artigo
Maite zaitut



Ehun aldiz idazten dut gaur Maite zaitut
ehun aldiz idazten dut Maite zaitut maite zaitudalako
eta Maite zaitut idazten dut barruan sentitzen zaitudalako
eta hitzetatik kanpora eta isiltasunean ere.

Nire hizkuntzan idazten dut Maite zaitut
zure hizkuntzan, gurean.
Esku ahurrean idazten dut Maite zaitut
eta zure lepoan idazten dut Maite zaitut lo zauden bitartean
eta gaur eramaten duzun arropetako
etiketetan idazten ditut Maite zaitut txikiak.

Eta Maite zaitut idazten dudanean iragana denez,
gaur ere idazten dut Maite zaitut etorkizunean,
eta kaleetan espraiarekin idazten dut Maite zaitut,
pasatzen zaren eta inoiz pasatzen ez zaren kaleetan,
eta Maite zaitut idazten dut zure itzalaren barruan
eta zure zapatetan eta zure txorietan.

Maite zaitut idazten dizut morse kodean
zuk eskatzen didazun lekuan mihiaren puntarekin
-- .- .. - . --.. .- .. - ..- -

Maite zaitut mamut bat bezain handi,
hamaika letrako konstelazioa bezain txiki,
bi haranen arteko arroa bezain luze,
eta, inperfekzioa bezala, perfektua.

Maite zaitut idazten dut nire hizkuntza maitalean
batzuetan errealite bihurtzen diren
ametsetan miazkatu zaitzaten.
Eta idazten dut Maite zaitut ez naizelako beldur,
eta mundua aldatzeko idazten dut Maite zaitut.

Maite zaitut idazten dut leku komunetan
eta sekretuetan.
Maite zaitut ere idazten dut
ahosabaiarekin.

Maite zaitut idazten dut zure aterki morean,
eta Maite zaitut idazten dudan lekuan jaiotzen da ortzadarra.
Erosketa zerrendan idazten dut Maite zaitut
hitz laranja eta hitz artazien artean
eta idazten dut Maite zaitut botila baten barruan.

Pertsona asko gara gaur
Maite zaitut idazten dugunak Maite zaitut-en herrian,
mila Maite zaitut gure hizkuntzan,
larruan, zuhaitzetan edo hormetan idatziak.

Nire hizkuntzan inork idazten duen
Maite zaitut bakoitzean
dago nire Maite zaitut,
dagoen lekuan dagoela.

Maite zaitut-ek distira egiten du,
horregatik idazten dut Maite zaitut,
nik beste pertsona askorekin batera
gaur ere idazten ditugu
miloika Maite zaitut lurreko bost mila hizkuntzetan egunero.


...


Traduçom ao euskera de Txerra Rodríguez


...

QUERO-TE

Escrevo Quero-te cem vezes hoje
cem vezes escrevo Quero-te porque te quero
e escrevo Quero-te porque te sinto dentro
e fora das palavras e no siléncio.

Na minha língua escrevo Quero-te
na tua língua, nossa.
Na palma de minha mao escrevo Quero-te
e escrevo Quero-te no teu ombro quando dormes
e Quero-tes pequenos nas etiquetas
da roupa que levas hoje.

E porque quando escrevo Quero-te já é passado
hoje escrevo tamém Quero-te no futuro,
e escrevo Quero-te com sprays nas ruas
polas que passas sempre ou nom passas nunca,
e escrevo Quero-te dentro da tua sombra
e dos teus zapatos e dos teus paxaros.

Escrevo Quero-te em código morse
com a ponta da língua onde me pidas
-.- . .-. ---- - .

Um quero-te como um mamut de grande,
pequeno como umha constelaçom de sete letras,
longo como um arró entre dous vales
e, como a imperfecçom, perfecto.


Escrevo Quero-te na minha língua amante
que te lambe nos sonhos
que ás vezes se volvem realidade.
E escrevo Quero-te porque nom tenho medo,
e para cambiar o mundo escrevo Quero-te


Escrevo Quero-te nos lugares comuns
e nos segredos.
E escrevo Quero-che tamém
palatalmente.

Escrevo Quero-te no teu paráguas violeta,
e onde escrevo Quero-te nace o arco da velha.
Na lista da compra escrevo Quero-te
entre a palavra laranjas e a palavra tesoiras,
e escrevo Quero-te dentro dumha botelha.

Somos muita gente hoje
a escrever Quero-tes no país dos Quero-tes,
milheiros de Quero-tes na nossa língua
escritos na pel, nas árvores ou nas paredes.

Em cada Quero-te
que escreve alguém na minha língua
está o meu Quero-te
alá onde esteja.

E porque um Quero-te é umha palavra que brilha
escrevo Quero-te,
tamém eu com toda a gente
que hoje escrevemos
milhons de Quero-tes nas cinco mil línguas do planeta cada dia.

Comentários (300) - Categoria: Geral - Publicado o 30-05-2012 15:23
# Ligazóm permanente a este artigo
Os paus chineses


Mira, um restaurante chinés, podemos jantar neste lugar, dixem-lhe á pequena. E entramos.

- E que tenhem para comer aqui?, perguntou, quando viu o dragom no vestíbulo. Lila tem três anos e os dragóns encantam-lhe!

- Uuuummm, já verás, comida mui diferente, a ver se gostas...

Sentamos. Um camareiro achegou-se. Olá, bom dia, olá.

-Queriamos comer algo..., dixem. O camareiro foi pola carta e trouxo tamém dous envelopes de papel com um par de paus chineses de madeira.

Lila perguntou:

- E isto?

- Som paus chineses, som para comer.

E abriu o seu envelope e ficou olhando para os dous paus.

- Mira, dixem-lhe, é assi, dixem-lhe colhendo-os eu entre os meus dedos... Ves?
Ela intentou termar deles com os seus dedinhos.

-Espera um momento, vou ao banho, dixem-lhe. Venho agora. E levantei-me e deixei-na admirando os paus chineses, com curiosidade.

Nom tardei muito, apenas um par de minutos, mas quando voltei a pequena estava a morder a ponta dum dos paus, ao que já lhe faltavam dous centímetros, e tinha vários anacos de madeira entre os lábios...

- Que fas?, exclamei.

Ela olhou-me sorprendida e dixo:

- Dixeches que eram para comer! E nom sabem a nada!
Comentários (33) - Categoria: Geral - Publicado o 30-04-2012 12:47
# Ligazóm permanente a este artigo
O taxista de Calcutá


Isto sucedeu-lhe a Paula Rios, umha colega, numha viagem a Calcuta. Pois si.

Resulta que Paula entrou num táxi amarelo e aproveitou para telefonar á casa.

- Sim, sim, a cidade é impressionante.

- ...

- Isto é umha formigueiro, as ruas estám ateigadas de gente, si...

- ...

- As cores, as cores som maravilhosas, estou a descobrer cores que nom conhecia!

- ...

- Venha, um abraço!

E justo no momento em que Paula desligou o telefone o taxista freou o táxi em seco, nhiiiiiiii, e olhou para atrás, com os olhos mui abertos e dixo-lhe a Paula:

- Havia anos que nom escoitava falar na minha língua! Desculpe, estou emocionado...

Si, o home, o taxista de Calcutá, contou-me Paula, estava emocionado, brilhavam-lhe os olhos como se acabasse de encontrar alguém que nom via em muitos anos.

E o taxista de Calcutá contou-lhe a sua história: nascera em Goa, a antiga colónia portuguesa na Índia. E aprendera a falar em portugués. Mas de novo deixou Goa e chegou a Calcutá, trabalhar.

- Havia anos que nom escoitava falar a minha língua!, repetiu. E perguntou: A senhora de onde é?

Pois, dixo Paula, sorrindo. E começou a explicar-lho:

- Conhece a Galiza?
Comentários (29) - Categoria: Geral - Publicado o 01-03-2012 17:26
# Ligazóm permanente a este artigo
As mazás casamenteiras


Umha história de amor desde o coraçom da fruta!

Um vídeo realizado pola
gente do IES O Mosteirom, de Sada, a partir dum relato de Made in Galiza.

Parabéns para Édelingua, a produtora de audiovisuais do Mosteirón.

Um abraço!!!
Comentários (76) - Categoria: Geral - Publicado o 29-02-2012 18:59
# Ligazóm permanente a este artigo
A girafa come-fotos


- Qual é o teu animal preferido?
- A girafa come fotos.
- E onde está?
- Nom sei.
- E que fotos come?
- Aquela foto.
- E onde está?
- Aqui, com as pitas e os gatos.
- E onde vive?
- Aqui. No monte.
- Por que come fotos?
- Porque é um animal que come fotos, nada mais.
- ...
- Nom come nenas.
-...
- Tamém há um lobo que come cojins.
- Por que come cojins?
- Tamém come mantas.
- Onde vive?
- Em África.
- A girafa come fotos como entrou na casa?
- Pola porta.
- Fala?
- Si.
- E que di?
- Di: Como te chamas?
- E que fotos lhe gusta mais?
- Aquela na que estás ti.
- ...
- Tamém come lápis.
- ...
- Tamém come livros.
- Que livros lhe gustam mais?
- Os que tenhem fotos.
- ...
- Sssshhh, nom fales. Fala baixinho.
- Por que?
- Porque está aquela vaca durmindo.
- Quando podemos falar normalmente?
- Quando esperte a vaca.
- ...
- A girafa caga fotos.
- E nada mais?
- Nada mais. Come fotos e caga fotos.
Comentários (46) - Categoria: Geral - Publicado o 10-02-2012 13:46
# Ligazóm permanente a este artigo
O caçador de bruxas



Dous fragmentos do meu novo livrinho:




Mulheres com livros na cabeça

As mulheres apanharom os cestos e saírom à noite em silêncio. Havia doce mulheres. Poderia dizer-che os seus nomes. Todos os nomes levavam a letra A.

Havia livros, revistas, jornais, e muitos papeis. Eu escoitei que havia que esconde-los porque em todos aparecia escrita a palavra liberdade.

Nom podiam sacar um carro e carrega-lo porque nom era seguro. O fungar do carro! Tu escoitaches algumha vez um carro fungar?

Pois a biblioteca havia que saca-la de ali em segredo. Havia que faze-la desaparecer.

E as mulheres eram silenciosas.

Pugerom panos nas cabeças, os cestos sobre os panos e nos cestos, livros. Um encima de outro. Acordo-me bem. As colunas de livros sobre as cabeças das mulheres.

Eu era um meninho e lembro-as com as colunas de livros, em fila, atravessando a noite. Era como um sonho. Doce mulhees caminhando em silêncio com cestos de livros na cabeça. Nom sei como podiam manter o equilíbrio, os livros sobre as mulheres. E as mulheres debaixo dos livros.

Trasladarom os livros durante toda a noite. Figerom muitas viagens, as doce mulheres com colunas de livros na cabeça. Os livros erguiam-se cara ao céu.

Ninguém mais que elas soubo nunca onde enterraram a biblioteca. A biblioteca que levaram na cabeça.

Eu, que era mui meninha, aquele ano quigem aprender a levar cestos na cabeça e a ler.



...



No 45 conhecim um polaco que tinha um papagaio na casa. Era um polaco que levava poucos anos aqui. Um dia acabamos a noite na sua casa, tinha um whisky... mmm, e ali conhecim o seu papagaio.

- Nom há muitos polacos na Costa Oeste, -dixo-me-, e com o paxaro podo falar em polaco.

Pareceu-me umha ideia fantástica! Assi que figem o mesmo. Olha: Esta da foto é Rosalia. Ai! Rosalia... Por certo, sabes quanto pode chegar a viver um papagaio?

- Nom sei... vinte, trinta anos?

- Rosalia passou comigo cincuenta anos. Cincuenta anos juntos, eh, companheira! Morreu em 1995. Essa foto é de... deve ser de 1980, mais ou menos. Durante esses cincuenta anos puidem falar galego todos os dias... Certo é que Rosalia, aínda que era mui paroleira, nom tinha muita conversa... Repetia-se muito! Mas, polo menos, eu tinha com quem falar quando acordava pola manhá ou quando me deitava á noite...

Milo ficou olhando o céu com um sorriso alegre e encantador, quase infantil. Dixem-lhe:

- Pois, Milo, esta história lembra-me a do papagaio de Humboldt... Conhece-la?

- Humboldt, o naturalista?

- Ahá... É que eu, á parte de poeta, som-che professor de língua e um dia preparando umhas aulas achei num livro esta história que... - E contei-lhe.

Resulta que numha das suas expediçons o cientista Alexander von Humboldt adentrou-se nas ribeiras do Orinoco, no que hoje seria Venezuela. Num daqueles povoados Humboldt ficou encantado com os papagaios domésticos dos índios, de penas rechamantes, púrpuras, azuis, amarelas... Num momento, a Humboldt mostrarom-lhe um papagaio falador. Era um paxaro velho. Que di?, perguntou Humboldt. Mas naquel povoado ninguém comprendia as palavras do paxaro. Quando Humboldt perguntou por que?, por que ninguem o comprende? dixerom-lhe que o papagaio falava outra língua, a língua dos atures, um povo que fora exterminado numha das últimas guerras. O papagaio era o último falante daquela língua. E Humboldt foi dos últimos em escoita-la, a saír do peteiro dum paxaro.


....

O lapis do taberneiro, 2011

Apresentaçom: 27 de dezembro de 2011. Café Bar 13, Rua de Santa Clara, Compostela.
Comentários (96) - Categoria: Geral - Publicado o 25-12-2011 12:28
# Ligazóm permanente a este artigo
E isto é o amor!


Da tua mao direita
á minha mao esquerda
tendemos um tendal de roupa
de todas as cores entre nós
e isto é o amor

Erguemos os braços
e com a roupa ao vento
vamos caminhar
secar a roupa ao sol
e isto é o amor

entre fábricas baleiras
dentes de león
e prados com bubelas
asubiamos esta cançom
e isto é o amor

E no tendal levamos calcetíns,
camisolas e bragas violetas
e o teu sostém
e a minha camisa negra
e isto é o amor

E a gente olha para nós
e pensa que é um sonho
e pensa: Isto é amor
e isto é o amor

E isto é o amor

...

A Rocio

Comentários (21) - Categoria: Geral - Publicado o 28-06-2011 06:26
# Ligazóm permanente a este artigo
Tudo cámbia quando eu sonho


Tudo cámbia
quando eu sonho.
Quando eu sonho
cámbio de forma de ser,
e cada vez que abro os olhos
o mundo é diferente
porque eu cambiei.

Cámbiam os teus olhos,
os lagartos e os rios.
Cámbiam as ilhas de mar
e os paxaros, de ninho.
Cámbia de futuro o passado
e o meu país, de caminho.
Cámbiam os sons da minha língua
no teu embigo
e a cor do vestido da mulher
que cámbia as cousas de sítio.

Cambiar é inevitável,
sonhar é aprender a viver,
e eu podo viver outras vidas
ou sonhar que morro,
mas quando abro os olhos sei
que por muito que cámbie
eu sempre serei eu.
Comentários (28) - Categoria: Geral - Publicado o 28-06-2011 06:23
# Ligazóm permanente a este artigo
Orixe



Um trabalho audiovisual com reguetóm, de 4º da ESO do IES Marco do Camballón, Vila de Cruces, apartir da novela Orixe, realizado por Regina Gorís e Laura Rubio em 2010.
Comentários (12) - Categoria: Geral - Publicado o 21-06-2011 22:25
# Ligazóm permanente a este artigo
Um peto verdelho na cidade!










Compostela, maio, 2010
Comentários (15) - Categoria: Geral - Publicado o 21-06-2011 21:02
# Ligazóm permanente a este artigo
O monstro de Guatemala


Eu tinha vinteseis e eram as festas do verao. Fora viver áquela vila onde nom conhecia ninguém precisamente por isso, porque nom conhecia ninguém. Recordo que aquel dia merquei um livro num posto ambulante que havia ao lado dumha tómbola. O livro, de Jack London, tenho-o na mao, tantos anos despois. Uns desenhos preciosos.

Recordo que foi mercar o livro e apartar-me um pouco da festa para o começar a olhar, acheguei-me á praia e sentei na areia. E que essa noite durmira mal porque, como começava a ser habitual, tivera pesadelos violentos.

- Ola, gostas de ler?- Ela apareceu por detrás e falava portugués, devia ter os meus anos, algo menos talvez. Erguim o livro e ela exclamou Jack London, o meu favorito!

E assi foi como nos conhecemos a equilibrista e mais eu, com A Ilha das Focas na minha mao direita.

Chamava-se Estrela e caminhava sobre o arame desde os quatro anos. Viajava, como num circo, com a sua família de equilibristas, Os Solaris. Actuavam manhá a mediodia. Ao dia seguinte, quero dicer.

- E nunca cansas de viajar?

- E como se di Estrela em croata?

Eu sempre fum mais de fazer perguntas e escoitar que de resposta-las e falar. Som umha persoa pouco faladora.

-E ti viches o monstro de Guatemala, nom si?- perguntei-lhe.

O monstro de Guatemala era umha das atracçons das festas, a que mais intimidava as crianças: O mons-tro de Gua-te-ma-la!!!


-É amigo meu, dixo.

- Amigo teu?

- Ahá.

- E como é isso de ser amiga dum monstro?, perguntei-lhe.

- Bah, é umha pessoa como outra qualquer? Nom sei se poderia dizer o mesmo de todos os monstros? Se nom o viches, achegamo-nos á sua carpa e convido-te?

E alá fomos.

Nunca esquecim aquela voz a saír dos altofalantes, umha voz profunda como de voz em off de filme de série B de terror, grave e com ecos, anunciando-o misteriosamente: O monstro de Guatemala?mala, mala. Recem chegado do terremoto de Guatemala!, vomitado polas profundidades da terra! Aqui, entre nós, nom perdam a oportunidade de contemplar O monstro de Guatemala?mala, mala!

Ela colheu-me da mao e entrei da mao da equilibrista na carpa do monstro de Guatemala com umha seguridade que nem antes nem despois volvim ter.

Saímos da mao, rindo com lágrimas nos olhos, e daquela foi quando lhe perguntei se me deixava convidar a mim e se queria ir ao Safary Park, o da voz que anunciava Natureza selvagem, Lobos, osos e bestas feroces!.

Mas ela deu um passo atrás, e dixo Nom.

- Nom soporto a crueldade nem a violéncia. E aí dentro todo é inhumano. É a cousa mais inhumana que poidas imaginar. Animais em gaiolas, angústia, maus tratos? Entrei umha vez há anos e com o recordo vem umha náusea que se converte em rábia. Havia dous lobos e um oso, e vários mandris fechados e caminhando em círculo constantemente, loucos? O coidador é umha persoa ruín que bate seguido nos animais com umha barra de ferro? bate neles, bate, bate, a dor, sabes? Ao oso já lhe rompeu vários ósos? Esse si que é um monstro?

- Gostas das orquestras?, perguntei-lhe.

No campo da feira havia milheiros de persoas. Achegamo-nos ao palco da orquestra abrindo caminho entre a gente, a equilibrista levava-me da mao e avançavamos, com umha curiosa facilidade, como um coitelo a abrir caminho na manteiga.

Bailamos umha lenta e abraçamo-nos e voltamos á praia, ver a lua sobre o horizonte.

- Sabes, os nomes das persoas da minha família, desde hai muitas geraçons, som nomes de corpos celestes. Meu pai é Júpiter, como meu avó, e meus irmaos Sol, Libra, Plutom e Mars.

- Por que?

- Porque sabemos estar aí arriba? Se umha estrela caesse do céu seria a fim do mundo, nao é?

- E o perigo?

- Quase sempre actuamos com rede. Mas quando é preciso?, quando necesitamos demostrar quem somos, a rede sobra. Por isso minha mae aprendeu-me as sete palavras para nom cair? Antes de dar o primeiro passo no arame sempre as pronúncio: Eu nom som umha estrela. Som umha mulher. Adiante!

- ?

- A noite que ela morreu, em Barcelona, era umha dessas noites especiais. E eu mirei-na cair como umha estrela fugaz?. Lembro a estela prateada do seu vestido de espelhos....

- ?

- Só existe umha forma de me fazer perder o equilíbrio?,- dixo um pouco despois.- Vou-cho contar porque confio nas persoas que tenhem livros de Jack London? Se entre a gente do público, lá abaixo, alguém, umha só persoa, soprar com toda a sua força enchendo e vaciando os seus pulmons para a mim quando estou a caminhar no arame,? a força dessa brisa humana pode tumbar qualquer equilibrista? Esse sopro pode desquilibrar um funambulista com a força dumha turbuléncia que bate contra um aviom.

- Queres vir á minha biblioteca e escolher um livro e Jack London? Tenho 37.

- 37 livros de London! Meu bisavó foi o primeiro que cruçou de lado a lado numha corda tensa o salto de Iguazu. Penso que ir á tua biblioteca nom pode ser mais perigoso?

- Claro que há ofícios mais arriscados?,- explicou-me no elevador-. As estatísticas dizem que há mais mortes nas famílias de lançadores de coitelos? Por certo, tu em que trabalhas?

- O que?

- Em que trabalhas?

- Nom pareço um funcionário?

- Vaia, nom debe ser muito emocionante, nao e? Pronto! Só tes livros de Jack London!!!! -exclamou diante dos volumes.

Eu encolhim os ombros.

E ela escolheu Moolai, o leproso, umha ediçom com umhas ilustraçons magníficas á aguarela, e achegou-se ao balcom. Um décimo andar.

- Nom me explico como a gente pode viver a tanta altura? Nom é natural, dixo, e botou-se para atrás?-

- Tes vertige!?

- Tenho?, fora do arame.


A mediodia na alameda havia tanta gente para ver os funambulistas como na verbena da noite anterior. Sabiamos que probavelmente nunca voltaria pola nossa vila um espectáculo como aquel. O arame atravessava o paseo da alameda por riba das palmeiras, os plátanos e o jardim, e alá arriba a família de equilibristas Solaris, que cruçaram Manhattam caminhando sobre arames tendidos entre 24 prédios, saudavam-nos respectuosamente com as maos, a cámara lenta.

- Sabes quantos ósos rompím caíndo do arame?, - dixera-me antes de ficar durmida a noite anterior- O primeiro aos seis anos, este, -sinalou a tíbia da perna direita-.

- Seis? Sete? Mais?

- 17.

- A clavícula, 3 vezes. Se nom fosse equilibrista? Sempre sonhei com ser médico. Traumatóloga. Sempre que rompia um óso, em Roma, em Croácia, onde for, as persoas que me atendiam vestidas com batas branquíssimas convertiam-se nas persoas mais importantes da minha vida? Delas dependia que voltasse a caminhar ou a escreber ou a ser eu mesma, dixo levando a mao á cabeça. Em fim se tivesse a oportunidade gostaria de ser umha dessas persoas que arranjam os ósos rotos?


- E este livro? Como começa?, perguntou ela.

- Como?

- Como começa o livro? Sempre gostei mais dos princípios que dos finais?

- Daquela nom pensas que é melhor que nom che diga nada?



Ás doce vim como Estrela saudava no alto da andamiagem metálica a mais de vinte metros de altura, com um vestido vermelho, com as outras seis persoas da sua família que erguiam as maos para o céu. Juntos, vestidos de diferentes cores, era como se formassem um arco da velha.

Com os olhos entreabertos vim que antes de dar o primeiro passo Estrela livrava dos lábios aquel poema: Eu nom som umha estrela. Som umha mulher. Adiante!

O arame sobre o que pissou apenas era visível debaixo do seu pé esquerdo. E quando chegou a néboa, de súbito, Estrela com o seu vestido vermelho semelhava caminhar de veras sobre o ar, no céu azul e branco. Olhei a gente que, abraiada, fitava para arriba deixando entrar a néboa nas suas bocas abertas pola admiraçom.

E si, claro que o pensei, pensei, e se agora sopro? E se agora soprasse, pensei, poderia faze-la cair?

Olhei outra vez o público com medo de que a alguem, a um neno, por exemplo, se lhe ocorrese soprar.

Quando chegou ao outro lado do arame e recebeu os aplausos e bravos do público e olhou cara abaixo para saudar eu imaginei que me estava a buscar a mim entre a gente e por isso colhim o meu carro e marchei longe.

Imaginei-na esperando por mim despois do espectáculo e achegando-se ao meu edifício e chamando ao timbre repetidamente e olhando para arriba o balcom baleiro do décimo andar.

Nunca lim um livro de Jack London. Merco os livros polos desenhos de aventuras e violéncia. Eu nom leo.

E nunca mais voltei a ver a Estrela, fóra dos sonhos e dos pesadelos. Nos sonhos beijo-a delicadamente.

Nos pesadelos Estrela sempre é umha manifestante vestida de vermelho que aparece de súbito no médio dumha carga e eu bato nela, bato nela, bato nela nas pernas, nas costas, nos braços, e crac, rompo-lhe um óso.




...

Tominho, 2010
Comentários (13) - Categoria: Geral - Publicado o 13-06-2011 20:45
# Ligazóm permanente a este artigo
Filminuto: "Rexime especial de pesca"


Um flminuto realizado em 2007 polo alunado do IES Marco do Camballón, Vila de Cruces, Galiza, Europa. Gracinhas a Carlos Meixide e a Tomás Lijó.
Comentários (47) - Categoria: Geral - Publicado o 09-06-2011 16:08
# Ligazóm permanente a este artigo
Papamoscas


Um filminuto realizado polo alunado do IES Marco do Camballón, Vila de Cruces. 2006
Comentários (14) - Categoria: Geral - Publicado o 06-06-2011 20:36
# Ligazóm permanente a este artigo
Com Sex Please: Eu som contigo



Buscar más artistas como SexPlease en Myspace Music



Eu, eu, eu, eu som
Eu, eu, eu, eu nós

Eu som contigo, quando sonho
Eu som contigo se abro os olhos,
Eu som contigo quando cuspo,
Eu som contigo e Pippi Langstrumpf
Eu som contigo e o senhor Nelson
Mandela.

Eu som contigo e mais as pedras
Eu som contigo entre cadeias,
Eu som contigo e me liberas,
Eu som contigo se abro os olhos
Eu som contigo e os arredistas

Eu som contigo e com os dragóns
Eu som contigo e a natureza,
Eu som contigo e a resisténcia,
Eu som contigo e os tractores
Eu som contigo, independéncia.

Eu som contigo no estrangeiro
Eu som contigo e os estrangeiros
Eu som contigo e mais com V,
Eu som contigo e mais o lume,
Eu som contigo e ti es comigo
Eu som contigo e das-me a vida
Eu som contigo, minha língua.
Eu som contigo, independéncia.

Eu, eu, eu, eu som
Eu, eu, eu, eu nós

...

Improvisando, abril, 2011.
Comentários (42) - Categoria: Geral - Publicado o 29-05-2011 00:04
# Ligazóm permanente a este artigo
Sex Please: a música da besta


Sex Please nom é um grupo nada habitual. Os seus integrantes celebram este ano que levam 10 reunindo-se para fazer música. Som colegas, amig@s, que se juntam umha, duas, tres, quatro vezes ao ano para estar junt@s com a música como um elemento mais da sua identidade grupal.

Segundo Santi, Sex Please é ?um entramado metálico-orgánico multiforme, que se nutre das nossas ideias e vomita umha bastarda mestura de alcohol, rock, poesia, raiva e comunhom entre colegas.?

?Todo começa com umha tímida invocaçom, já pode ser um rasgueo repetitivo dumha guitarra, umha nota tocada ao azar num teclado ou simplemente, o tangido dumha litrona acústica. A partir de aí, qualquer cousa pode passar, a besta começa a tomar o control e a retroalimentaçom dispara-se. De repente, TODO tem sentido: cada nota, cada palavra, cada percusom encaixa perfectamente no tapiz que tecemos entre todos.?

?Todos formamos parte de Sex Please! ?continua Santi- e durante um tempo nom existe ningumha outra banda em todo o universo, só nós com os nossos aditivos e cíclicos cánticos, aditivos e cíclicos cánticos? Pouco a pouco a tensiom diminue, os músculos relaxam-se e os gritos volvem-se susurros case inaudíveis. Umha nova sesiom acabou e todos estamos fatigados, satisfeitos. Mas a besta quer máis e nom se contenta facilmente. Alguém golpea accidentalmente umha litrona e o mecanismo volve pór-se em marcha mais umha vez e outra...?


Carlos, avante hermético, recorda-nos que ?Sex Please está a piques de sacar o último disco, Inner Tour, e o recompilatório destes dez últimos anos que se chama A ten-year night.

Para el, ?Sex Please é sobretodo um veículo de creaçom, onde todos os membros pedaleam cara a outros mundos mais alá do racional. Um estado de comunhom entre várias persoas ao que nom se pode chegar por outros médios. É um ritual improvisado onde a comunicaçom brota sem passar polos caminhos já transitados.?

Christian di que "Sex Please é um "momento", um momento para evadir-se sem deixar de estar acompanhado."

Para Iago, "Sex Please significa moitas cousas... Amiçade, criatividade, ser capaz de evadir-te de todo durante uns minutos, sentir a extase coletiva quando uns sonidos se convertem em melodia, em música, incluso em boa música."

Um dos instrumentos que afirmam a identidade do grupo é a litrona eléctrica. A litrona eléctrica foi criada e incorporada como instrumento em dezembro de 2008 ao seu Inner Tour.



Na foto, o virtuoso da litrona eléctrica, Mon Mourelle.

"Como evoluçom artificial da litrona acústica, um dos instrumentos clave de Sex Please, a litrona eléctrica foi criada por Jimmy com a inestimável ajuda de Vitocho. A litrona é um engendro visionário, artefacto sonoro que pode conectar-se a um ampli e incluso ser filtrado por toda clase de distorsóns habitualmente usadas na sua irmá, a guitarra eléctrica", explicam.

Este é um dos temas fundacionais do grupo: Pass me the join

Um saúdo desde aqui a Noa, por aquela inesquecível versom da B.S.O do Tetris.

...

Aqui o seu myspace

E podedes ver umha sesiom de Sex Please, com a participaçom dum servidor como colega convidado, sobre um texto do poeta Xan Castro Huerga aqui,

Comentários (12) - Categoria: Geral - Publicado o 25-05-2011 23:15
# Ligazóm permanente a este artigo
O músculo da língua


Tem-se falado muito sobre a língua mas pouco sobre a sua condiçom muscular. O músculo que levamos na boca é o grande esquecido do debate sociolingüístico.

Diremos de entrada, e com poder metafórico mas com precisom científica, que a língua é o único músculo de movimento voluntário que nunca se fatiga. Tem-se dito que a língua é o músculo mais forte, aínda que realmente esse é um mérito que lhe corresponde ao glúteo máximo ?as nádegas- sem o qual nom poderiamos caminhar de pé.

Vaia, a língua é um dos músculos mais elásticos e enérgicos e ademais o único que se move em qualquer direcçom. Um músculo práctico e valioso. Mas qual é a importáncia deste músculo no debate sociolingüístico?

Falar qualquer língua requer um adestramento muscular muitas vezes inconsciente mas fundamental para a correcta reproduçom dos sons. O ser humano nasce com os órgaos preparados para produzir sons de qualquer língua. Quando começamos a falar nem nos damos conta do processo polo qual esse músculo que temos na boca adquire destreza lingüística. Mas este treinamento múscular fai-se mais consciente quando aprendemos outras línguas ao medrar.

Muitas vezes perguntamo-nos Que curioso, Maria leva aquí toda a vida e nom dá falado galego e ás vezes responde alguém: Es que no se le dá. Este texto vai dirigido para toda essa gente, porque vamos basear-nos nos exercícios estruturais (ou ?Pattern drills?) para umha aprendizagem lingúística acelerativa.

Por meio da repetiçom sistemática sobre um modelo (ou ?pattern?) adestraremos os movimentos anatómicos mais acaídos ao nosso idioma e superaremos essa dificuldade de saída articulatória: ?Es que no me sale?

Quando umha persoa sente que o galego ?nom lhe sae? podemos pensar num problema cultural, psicológico ou ideológico mas nunca que detrás desse deficit pode haver um problema anatómico. Si, anatómico. Ou de articulaçom. E muitas vezes identificamos a aprendizagem do galego com actividades morfo-sintácticas ou léxico-semánticas quando o que realmente se precisam som exercícios de treinamento muscular.

Acordo-me agora de Carmen, umha profe de história que chegou de Madrid e me contratou como professor particular de língua para poder impartir as aulas em galego. Recordo que gastavamos o mais do tempo em treinamento da língua: caixxxa, xxxa, xxxa. Repite: Ai-la-lei-lo, ai-la-lai-la. Se vou a Bueu num bou, vou, se nom vou a Bueu num bou, nom vou! Mais que um professor de língua ás vezes sentia-me como um monitor num ginásio: Mui bem,, agora mais arriba, mais abaixo, no padal! um pouco mais, venha, agora com a ponta da língua! Assi, si, siiii!

Para a gente que tem dificultades para falar galego ?porque nom lhe dá saído ou pensa que nom lhe senta bem ou porque lhe custa fala-lo- é mui recomendável o treinamento muscular da língua. Familiarizará o seu músculo com o nosso idioma até que a sua pronúncia seja natural e nada estranha., como própria, até sentir como seu o nosso idioma.

Por isso, como iniciaçom indicada para persoas ás que lhes custa falar galego ?levem aquí toda a vida ou acabem de chegar- estes som alguns exercícios para agilizar a língua:

- Abrir a boca, sacar a língua e levanta-la muito e despois baixa-la muito.

- Mover a ponta da língua lateralmente, de esquerda á direita, fora da boca.

- Repetir os movimentos anteriores en dous, tres e quatro tempos.

- Descreber umha circunferéncia fora da boca com a ponta da língua, lentamente primeiro, logo mui rapidíssimo.

- Facer como que se limpam os dentes com a língua.
Sacar e meter a língua na boca, lenta e rapidamente.

- Intentar tocar com a ponta da língua a ponta do naris.

Podo asegurar que os resultados chegam ao pouco tempo, por própria experiéncia: eu comecei a falar galego na adolescéncia movendo a língua diante do espelho. Afazendo-me. Porque ao principio fazia-se-me raro? mas com um pouco de práctica e algo de ginásio? solta-se a falar a nom para! Já sabedes: temos umha língua que nunca se fatiga, forte, enérgica, ágil, práctica, valiosa, que se move em qualquer direcçom.
Comentários (7) - Categoria: Geral - Publicado o 08-05-2011 16:34
# Ligazóm permanente a este artigo
Galiza na Feira do Livro em Braga


No dia Galaico-Minhoto!

O sábado 7 de maio, as escritoras Andrea Nunes Brións, Belém de Andrade, Carlos Quiroga, Lucía Novas, Marilar Aleixandre, Mario Regueira, Marta Dacosta, Raquel Miragaia, Román Raña, Séchu Sende, Teresa Moure participarám numha mesa que tem como objectivo dar visibilidade á literatura galega na Feira. Tamém participarám o professor Elías Torres e, na criaçom musical, Uxía Senlle, Sérgio Tannus e Xurxo Martins.

Este é o programa:

Día Galaico-Minhoto na Feira do Livro de Braga

15h Lançamento da obra Ayes de mi País, o primeiro e até agora inédito cancioneiro de música popular galega, uma compliação feita por Marcial de Valladares a meados do século XIX. Por José Luis do Pico Orjais e Isabel Rei Sanmartin.

16h Mesa de escritoras e escritores da Galiza, que darão visibilidade à literatura galega na Feira com uma intervenção musical da cantora galega Uxía Senlle e o músico brasileiro Sérgio Tannus

20h Encontro de escritoras e escritores da Galiza e do Minho num jantar oferecido pela Feira do Livro e que permitirá estabelecer relações aos dois lados da Raia. Neste encontro participarão os professores Elias Torres Feijóo pela Universidade de Santiago de Compostela e Carlos Cunha pela Universidade do Minho.


Parque de Exposições de Braga.
Comentários (8) - Categoria: Geral - Publicado o 05-05-2011 22:58
# Ligazóm permanente a este artigo
© by Abertal

Warning: Unknown: Your script possibly relies on a session side-effect which existed until PHP 4.2.3. Please be advised that the session extension does not consider global variables as a source of data, unless register_globals is enabled. You can disable this functionality and this warning by setting session.bug_compat_42 or session.bug_compat_warn to off, respectively in Unknown on line 0