A filla do doutor Andrade vive nunha casa pintada de azul, nun lugar onde as praias de ondas mansas contrastan co balbordo da outra beira. Alí, as mariscadoras traballan na area, os mariñeiros guindan os aparellos á auga e os que van traballar á cidade agardan no peirao a chegada do barco que cruza cada media hora a ría de Vigo. Unha mañá de outono, mentres a costa galega se recupera dos estragos dun temporal, o inspector Caldas recibe a visita dun home alarmado pola ausencia da súa filla, que non se presentou a unha comida familiar na fin de semana nin acudiu o luns a impartir a súa clase de cerámica na Escola de Artes e Oficios.
E aínda que nada pareza ter alterado a casa nin a vida de Mónica Andrade, Leo Caldas axiña comprobará que, na vida coma no mar, a máis apracible das superficies pode agochar un fondo escuro de devastadoras correntes.
Domingo Villar (Vigo, 1971) regresa cunha novela negra ambientada na ría de Vigo, unha moi agardada nova entrega da serie que inaugurou en 2006 da man de Galaxia con Ollos de auga e que está protagonizada polo inesquecible inspector Leo Caldas. Dende o segundo volume desta saga, A praia dos afogados, publicada en 2009, van case dez anos nos que Villar foi alimentando un fiel lectorado que se conta por milleiros. Mais tamén houbo tempo nesta década para ver a súa obra traducida a máis de 15 idiomas, adaptada ao cine (2015) e recibindo recoñecemento internacional no Reino Unido (finalista dos Crime Thriller Awards e do Dagger International), Francia (Premio Le Point du Polar Européen) ou Suecia, onde recibiu o premio da Academia Sueca de Novela Negra.
1933. Aos seus trece anos, Suso é obrigado a pasar o verán nas colonias do Sanatorio Marítimo de Oza por mor da súa mala saúde, no traxecto en tren cara ao seu destino estival, chega ás súas mans un caderno cun misterioso títula na cuberta: Liber Bestiarium Scientificus. Cando Suso decide mergullarse nas súas páxinas, lonxe está de saber que ese intre marcará un verán cheo de aventuras na compañía de Tila, unha rapaza das colonias coa que acabará forxando unha bonita amizade
A novela de Antonio M. Fraga, que recibiu o I PREMIO MARÍA VICTORIA MORENO DE LITERATURA XUVENIL, acaba de ser publicada con ilustracións de Víctor Rivas por Urco Editora.
Booktrailer do libro «O pintor do sombreiro de malvas» de Marcos Calveiro.
A peza audiovisual foi deseñada e montada por David Rodríguez.
Ilustracións: Ramón Trigo
Booktrailer realizado por David Prol Gómez cando cursaba 4º de ESO.
Booktrailer de Andrea Cid López cando estudaba 4º de ESO no IES San Mamede
1. O paraíso tamén está en Galicia. Non é chauvinismo. Por que imos ter menos autoestima que as inmobiliarias? O que lle fai falta a este país é unha man de pintura coas cores das dornas e un azul de Patinir.
2. Somos fillos da vieira. É dicir, de Venus. En Santiago está soterrada unha deusa adolescente e o Camiño de Santiago foi sempre o da fertilidade, o da comitiva de Dionisio, usurpado pola burocracia do Santo Oficio e a multinacional das Indulxencias.
3. Somos do partido do riso. Aquí, os mortos pásano ben. Chegará un día en que en lugar de crego pediremos un mariachi que cante Pero sigo siendo el rey!
4. Somos larpeiros, a moita honra. Sempre nos din: "Nada de caramelos agora. Cando non teñades dentes, xa comeredes todos os que queirades". Pois imos comer cos dentes as Pedras todas de Santiago.
5. Temos vontade de estilo. Facemos ben o mal e mal o ben.
6. Temos unha lingua propia, moi lírica, moi lercha. E un acento con moitas curvas, afrodisíaco.
7. Somos moi de aldea: só nos interesa o planeta Terra e a estreliña do luceiro, compañeiriña da lúa.
8. Somos sentimentais, que pasa? A ver quen ten collóns a chorar como choramos nós!
9. Disque temos unha ironía británica. Mais o noso himno nacional, coa letra d'Os pinos, supera en todo o God save the Queen.
10. Seremos os últimos en marchar deste lugar. Chegaremos tarde ao Xuízo Final.
Rivas, Manuel, 2008. Os Grouchos, Vigo: Xerais
Premio Fervenzas Literarias ao Mellor Libro de Ensaio adultos, 2008
O señor Galván, príncipe das terras do norte, compañeiro de Artur nos reinos da Bretaña, viaxa máis alá da xeografía e do tempo e, como aquel Merlín de Cunqueiro, aparece entre nós, pois é acaso o destino de todos aqueles señores e cabaleiros do Graal e das antigas fazañas.
Novela de humor e de amor, de aventuras e de tenrura, homenaxe á narrativa cabaleiresca e medieval que o autor tan ben coñece como tradutor, entre outros textos, d'A divina comedia de Dante e do Cancioneiro de Petrarca.
A palabra na súa medida xusta, o idioma en todo o seu frescor e galanura, a imaxe lírica ben medida para que non apague a historia senón que a potencie e enleve. Estas son as artes e as sabedurías de Darío Xohán Cabana.
Eis parte da banda sonora da novela de Domingo Villar Ollos de auga:
"Oíron o fungar do vento cando baixaron abrazados ao cuarto. Dende o salón, Billie Holiday regaláballes The man I Love.
Someday he'll come along
The man I love
And he'll be big and strong
The man I love."
"Cando Clara Barcia rematou de esculcar nun dos cadros que os fíos formaban no chan, achegouse á seguinte fracción de alfombra, a máis próxima ao equipo musical e, sen querer, premeu no interruptor da cadea. Unha voz cálida de muller soou dende todos os recantos da peza.
Day in, day out.
The same old voodoo follows me about.
A moza buscou sen éxito a chave que detería a música.
-Perdón, perdón -escusouse, ruborizada pola súa torpeza.
-Por min podes deixala -dixo Caldas, restando importancia ao asunto.
-Iso que é? -gruñiu Estévez.
-Billie Holiday -dixo o inspector indo até o equipo de música e subindo o volume. Clara Barcia sorriu e volveuse axeonllar no cadro que os fíos delimitaban na alfombra.
That same old pounding in my heart,
Whenever I think of you.
And baby I think of you
Day in and day out.
(...)"
"O son afogado do contrabaixo do irlandés rompeu o silencio expectante. Un foco cenital alumeou a Iria, pálida, e o seu piano negro. Afundiu aos dedos nas teclas cos ollos pechados. Leo coñecía a peza: Embraceable you dos irmáns Gershwin. Notas graves e ritmo pausado. Cumpría interpretala con sentimento e a Iria Ledo
sobráballe."
"Tocaron Laura, de Charlie Parker, coa zanfona interpretando as notas que na melodía orixinal interpretaba o saxofón. O antigo instrumento non tiña os rexistros do saxo nin era doado substituír o vento coa corda, mais a rinchante zanfona daba a sensación de chorar. Non choraba por Laura, como Parker, senón por Reigosa."
"O concerto rematou cunha dedicatoria de Iria a Lois Reigosa: Angel Eyes.
Caldas non esquecera a cor de auga das meniñas dos ollos do morto, e pensou que Ollos de anxo era un acertado título para aquel tributo.
And why my angel eyes ain't here
Oh, where is my angel eyes.
Cando, dende a barra, oíu a voz esgazada de Iria Ledo cantando entre bágoas, o inspector soubo que non existía un agasallo mellor.
Excuse me while I disappear
Angel eyes, angel eyes."
No fondo da cesta, un colchón de fentos. Sobre eles, boquexando, abrindo e pechando boca e branquias, unha ducia de fermosas troitas loitaban por respirar, por non afogaren nun medio que non era o seu, fóra do líquido, fluído vital onde, ata uns minutos antes, nadaban tranquilamente.
Boquexaban.
Meu pai chegaba orgulloso coa súa cesta chea de peixes. Eu miraba as troitas, as súas escamas brillantes, os seus bonitos lunares. Algunhas xa non se movían, outras aínda choutaban. A el gustáballe botalas no vertedoiro de mármore branco da cociña, onde algunha aínda brincaba nun último intento por fuxir. Recordo que a meu pai pegáballe a risa ante a escena, satisfeito, claro está, como bo pescador que era. Eu non entendía a súa risa, agredíame a súa risa, si agredíame.
Porque eu tamén boquexaba.
(páx. 107)
ALONSO DÍAZ, Xulia, 2010, Futuro imperfecto, Vigo: Galaxia
Mergullo agora nunha zona abisal do pasado, habitada por lembranzas difusas, inconexas. Debo mergullar fondo, coller aire e prepararme para abrir os caixóns que conteñen esa parte da miña vida, tan curta, escasamente tres anos de dependencia, mais que a marcou definitivamente. Mergullo con certo desacougo porque o meu cerebro borrou moitos episodios daqueles anos, por algún mecanismo de protección ou de vergonza, non sei. É unha especie de amnesia selectiva que comprobei unha vez liberada da adicción, ao atoparme de novo con amigos ou compañeiros de traballo que me falaban de situacións que eu sinxelamente non recordaba. Ao principio sentíame moi incómoda, moi insegura, ao comprobar a fraxilidade da miña memoria, pero paseniño fun enchéndoa de presente e deixando o pasado e as súas lagoas atrás, nesas gabetas que agora me dispoño a revisar. Foi un tempo cheo de ímpeto e enerxía, de moitos descubrimentos, de erros, algún irreparable. Un tempo do que non renego a pesar da altísima factura que nos pasou e que só pode ter sentido, se baleirando eses espazos da memoria, son quen de explicar como entrei no túnel, por que me seduciu ata case a anulación, como cheguei ao fondo, como conseguín saír del sabendo conscientemente que ese non era o meu sitio, como foi ese complexo proceso no que interviñeron xentes e axentes que permitiron algo máis ca a miña rehabilitación persoal. Quizais se desenmaraño o nobelo da memoria, poida explicarme e explicar aos que veñen detrás o que é, o que hai, a cara e a cruz desa moeda brillante pero sen valor que é a droga, tal como a consumimos na nosa CULTURA DESENVOLVIDA do PRIMEIRO MUNDO do mundo.
ALONSO, Xulia, 2010, Futuro imperfecto, Vigo: Galaxia
