Falábamos das praias e ardía parís como no cine. Falábamos das casas de ceo e ventre deserto porque no centro de nós mesmos cerraban os ollos. E tardei en escribirche e contarche o que se sente agora que nada é como dicías. Agora que esperto e vexo o meu corpo respirar con forza. Penso nelas e penso en ti mentres o vento segue matándose na miña casa. E segue sendo triste. Tan triste como a que comprende.
Quero contarche a miña historia de bailarina, os meus vestidos de princesa sen corpo e sen vestidos. Aquí todas sentiron chorar os seus fillos dentro. A vida era o seu manto de humidosas como un templo, como o pazo da aldea cercándoas. E no forno de pedra, entre as edras, parían as gatas dos veciños. Dous séculos de enfermidades fermosas e irmáns asmáticas. De olor a terra pisada todos os días. Porque por onde pasas puido nacer a vida que che faltou para querela e que te deixe morrer entre os seus brazos.
Pero o meu sangue non avanza nas veas como as túas palabras ou a túa relixión. Son a outra espida de credo e cando visitamos as ruínas do teatro recito a túa pel a escuras e sei cómo cae un imperio. Fronteiriza na derrota porque só nos límites se conquista o centro.
Pero os cimentos. Hai algo que non teño nos cimentos. Todo un camiño cara atrás recollendo traxes de voda secos nos armarios, e logo repetindo que todo o que tes é teu, dende a superficie ao centro da terra é teu. Pero se me arrastro até o fondo nada existe na escuridade que me debes como herdeira desa terra. Non me podes pagar máis.
Se existe algún deserto que non me cruce, son a primeira desertora do camiño, a iniciada aos seus pés. Toda renuncia levanta pedras para lapidar algún silencio. E algún día ese silencio será o teu cando saias a buscalo.
Soñei este mundo. Sabía cada espacio. E liñas volumes que non teño. Pero cando marches cercado no pantano que xa non respira, cando cruces as augas que xa non respiran, tende a lingua para min dende o principio dos tempos, que saiba a orixe dalgunha boca triste e forte como se morde, como se volves.
Porque nada destrúo que non sexa. E se volves, habita
este corpo que entrañas horas,
e que entrañas horas repitas
que entrañas horas.
Emma Couceiro, As entrañas horas. Sada, A Coruña: Ediciós do Castro, 1998
Versión de Fanny + Alexander, no seu disco Alfaias (A Regueifa Discos, 2009) , baixo o título "Espida de credo":
hai paisaxes coma coitelas no lugar
evitan que saiamos desta illa.
son as agullas no interior dos brazos coas que nos ameazan,
o superoito caseiro que repiten sen descanso nas salas de proxección da capital.
e todas as imaxes son sempre fermosas.
aquí ninguén lembra que foi peor.
de modo que é difícil escribir dende as paraxes áridas,
as árbores escasean, as mareas morden, todo se complica.
hai días en que, simplemente,
é imposible pensar en fuxir.
María Lado, 2008, Nove, A Estrada: Edicións Fervenza
Subo as escadas
e paseo entre os secadoiros de peixes e de congros.
Planto unha maceta á beira da piscina. Humanizo
o meu corpo,
as horas mortas, os cisnes.
Co outono,
o estanque será a inercia
das follas caídas.
