|
|
|
|
| 137 antes d. C. |
|
72. "Despois de atravesar o río Douro, levou a guerra a moitos lugares reclamando gran cantidade de reféns aos que se lle entregaban, ata que chegou ao río Letes [Lima], e foi o primeiro romano que proxectou cruzar ise río. Vadeouno, en efecto, e chegou ata outro río chamado Nimis [Miño] e fixo unha expedición contra os brácaros, que lle arrebataran as provisións que levaba.
É iste un pobo moi belicoso, que combate coas súas mulleres, que portan armas e morren con ardor, sen que ninguén faga xesto de fuxir, nin mostre a súas costas, nin deixe escapar un laio. Das mulleres que son capturadas, unhas danse morte a si mesmas e outras, incluso, dan morte aos seus fillos coas súas propias mans, ledas coa morte máis que coa escravitude.
Algunhas cidades que entonces se pasaran a carón de [Xuño] Bruto subleváronse pouco despois, e Bruto voltou a sometelas de novo".
73. "Dirixiuse contra Talábriga, cidade que xa varias veces fora sometida por el, e que voltaba a sublevarse dándolle problemas.
Tamén naquela ocasión lle solicitaran o perdón os seus habitantes e rendéranse sen condicións. Bruto esixiulles, en primeiro lugar, aos desertores romanos, aos prisioneiros, todas as armas que tiñan e, ademais disto, reféns; despois ordeoulles que abandoaran a cidade en compaña dos seus fillos e mulleres.
Cando lle obedeceron, arrodeounos con todo o seu exército e pronunciou un discurso repobándolles cantas veces se tiñan sublevado e renovaran a guerra contra el. Despois de infundirlles medo e de darlles a impresión de que ía castigalos terriblemente, acabou coas recriminacións e deixoulles voltar á súa cidade, para que continuaran habitándoa, en contra do que eles esperaban, pois sacáralles os seus cabalos, o trigo, todo o diñeiro que tiñan e calquera outro recurso público.
Bruto, despois de realizar todas estas empresas, partiu cara Roma. Eu unín estes feitos á narración de Viriato, posto que foron provocados por outros salteadores ao mesmo tempo e por emulación daquel."
(APIANO, Historia Romana)
|
|
|
|
|
| A citania de Lámbrica |
|
A citania de Lámbrica está situada entre os concellos ourensáns de San Amaro e Punxín, a 12 quilómetros do Carballiño, a vila do río Arenteiro (acaso do deus Arentio?) que hoxe é a capital comarcal.
Máis coñecida como Castro de San Cibrao das Las, a citania ocupa espazos de monte comunal e de algúns privados nas parroquias de San Cibrao das Las e San Xoán de Ourantes. Pola súa posición xeográfica, Lámbrica controlaba o camiño entre A Barca (Barbantes-Estación), na ribeira do río Miño, e as antigas zonas mineiras do Puzo do Lago, cerca do Castro Grande de Amarante, e dos montes da Madanela, onde tamén atopamos o castro do Coto de Mosteiro. A denominación da citania que pervive na tradición oral é O Monte da Cidade.
|
|
|
|
|
| O Outeiro |
|
Entre A Reghenga e Tralorrío, unha pequena formación granítica nun outeiro recibe, tradicionalmente, ese mesmo nome, O Outeiro, altar por antonomasia, lugar de visibilidade e de culto á natureza, e quen sabe a cantas divindades e forzas ocultas ao longo dos tempos.
Dúas monumentais penedas forman unha porta que mira cara o nacente, na que desemboca unha non moi longa pero pronunciada costa descendente, a modo de pequeno río.
Mirando desde o interior pola grande porta monumental, temos ante nós ao Coto do Santrocado, a menos de dous quilómetros.
A aldea que está na ladeira occidental do monte do Outeiro chámase Tralorrío.
A poucos metros, atravesando un pequeno regato, onde había unha sinxela pero fermosa ponte que estragaron os do progreso, está a aldea da Reghenga.
Entre ambas entidades de poboación atópase un cruce de camiños, o Soutiño, onde se gravou unha cruz nunha peneda. Dende alí, se subimos uns 150 ou 200 metros, chegaremos á cima do Outeiro.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| A cada cousa polo seu nome... 🐍 e mirar arredor... |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
.jpg.jpg&color=002200)
