Os
petroglifos da Ermida están gravados na parte superior dunha rocha de granito que ten uns 6 metros de longo por case 3 de anchura, estando lixeiramente inclinada cara o Sur. A súa altura é variable, debido a inclinación do penedo e á propia disposición do terreo. Pola súa parte máis alta, cara o Leste, ten aproximadamente 1´60 metros de altura, pero polo Noroeste pode accederse facilmente á súa parte superior.
A altura na parte Leste permite a un observador de estatura media ver os solpores dende o chan, cos ollos á altura da parte horizontal e superior do penedo, onde están os petroglifos.
No panel podemos diferenciar claramente cinco figuras circulares con coviña central ben marcada e liñas concéntricas arrodeándoa. As catro figuras máis grandes responden á tipoloxía típica das combinacións circulares. As súas coviñas teñen diámetros que oscilan entre os 8 e os 16 centímetros e unha profundidade de 1,5 centímetros. O diámetro total das figuras vai dende os 20 ós 50 centímetros.
Desas catro figuras hai unha que destaca especialmente pola súa magnitude, o seu maior número de círculos concéntricos e a presenza de liñas radiais. Trátase do petroglifo A.
O modo de execución destes catro petroglifos debeu ser con técnicas de picado, posiblemente con instrumentos líticos de punta roma complementado con labores de fretamento. O resultado é o de sucos moi anchos, nos que tamén incidiron seriamente os procesos erosivos.
O petroglifo máis pequeniño (E) consta dunha coviña central de uns 3 centímetros de diámetro e case dous de profundidade. É de tipoloxía moi desemellante ás anteriores, empregándose posiblemente instrumental metálico para a súa realización. A súa distinta factura fainos pensar nun gravado máis tardío que o do resto das figuras.
