Volven coas súas grandezas e as súas miserias, entrando cada vez claramente menos cabalos na roda.

Ao final da tarde unha escea agardada, sobre todo polos poldriños que teñen a sorte de voltar ao monte: os tetos inchados das eguas que desbordan o leite no ermo pó do curro.

En canto os soltan, á besta e á crianza, non hai tempo nin para poñer monte de por medio, ao segundo paso toca comer xa que o xexún do día e a deshidratación fan moito mal nun corpo tan pequeno.

Pouco me faltou para meterme debaixo da egua eu tamén!.

Máis que música country de sombreiro de aa, e bainyo, quero traer o ritm and blues de Nina Simone.

My baby don't care for shows
My baby don't care for clothes
My baby just cares for me
My baby don't care for cars and races
My baby don't care for high-tone places

Meu moziño non se preocupa por nada
Meu moziño no se preocupa pola roupa
Meu moziño só se preocupa de min
Meu moziño non se preocupa por coches nin carreiras
Meu moziño non se preocupa por sitios ruidosos

Liz Taylor non é o seu estilo
Nin tampoco o sorriso de Lana Turner
É algo que non pode ver
Meu moziño non se preocupa de quen coñece
Meu moziño só se preocupa de min

As doce do día o sol caía a chumbo na esquina da lagoa de Marcosende, alá polo 1982 e a 12 km da metrópoli. Como case todos os días facía dedo para baixar a xantar a paella da miña nai. Ao lonxe achégase un 850 branco, que nunca vira, e alí me parou aquel rapás recén de estreado o carné. O seu conducir era moi precavido e pitaba a cada curva. Ese comportamento contrastaba coa súa estética punk, e, a penas din en saber o seu nome: Teo.

Cando me deixou, só unhas escuetas grazas e pouca conversa máis. Souben despois que era cómplice de algo. Primeiro de Germán Coppini en Golpes Bajos e despois de María Monsonis.

Nunca o oíra cantar en galego e a verdade non queda nada mal: SAUDADE. Ánimo e a recuperar os vellos temas de Andrés do Barro, anque sexa no Luar.