Area maior descansaba deitada sobre a beira do atlántico na súa espera, na cabeceira do areal Monte Louro espreitaba o horizonte. Estiveran alí noutras ocasións e marcharon cun simple ...... agarda.

E agardou, a cada subida da maré, o mar lambía as dunas e lembráballe: ...han volver.

E volveron.
Paseniñamente baixaron ao areal e violaron a quietude das areas, a cada paso un rastro inesquencible, copia doutros miles camiñados noutros tempos, a cada paso, o mar borraba a pegada, e o vento, un pouco máis lento, facía desaparecer o camiño.

Na chan impolupta, ela quixo escribir un ?quérote- de letras da cuarta, el un -amor sempre- a dúas mans, pero non puideron.

Caíron derrotados ao pé da duna para facérense xogos de dedas, l e n t a m e n t e....

El perdera os brazos na prensa da fábrica afastando unhas birutas. Os dela quedaran cravados no teito ao mover unha caixiña de puron nun sobre antes de pasar polo detector. Non gostaban das próteses, non podían collerse das cadeiras.

Cando as cousas van mal, sempre poden ir peor, e cando van mal e cada vez peor, é mellor mirar máis alá. Por iso fixaron os seus ollos no horizonte, dende alí non podían ver o que acontecía tan lonxe.

Falei a un auditorio de 150 traballadores da federación do metal da CIG. Faleilles de Sankara, de Guevara, de Maathai e de Marx, traendo textos sobre os seus pensamentos relacionados coa natureza, cos problemas ambientais e sobre a ampliación do suxeito moral: quen somos NÓS?, os galegos, os humanos, os seres vivos, os habitantes do planeta.....

Faleilles despois da proxección da película sobre o caso acontecido en Bhopal, India, no ano 1984, onde morreron milleiros de persoas nunha fábrica de pesticidas por un escape dunha nube de gas tóxico, polo que a sensibilidade do público estaba a flor de pel. Faleilles e deixeilles o debate sobre a mesa.

Díxenlles que o sindicato debe incorporar ao debate sobre os dereitos sociais d@s traballador@s outros valores sociais, a maiores dos laborais, entre eles os ambientais. Pareceulles un plantexamento lóxico e acaído aos seus intereses.

A natureza, que contribúe á produción de valores de uso, é tan fonte de riqueza como o traballo, pero a súa contribución á riqueza é omitida.

É dicir, que se un boli custa 10 euros, no prezo está incluído o traballo dos seus construnctores e o beneficio empresarial (plusvalía), pero non o valor ambiental dos materiais cos que se contruiu que foron extraídos da natureza, logo, a natureza, a pesar de ser a orixe do boli, non ten valor. Ninguén paga o impacto ambiental das actividades humanas, é gratis, mais, a natureza degrádase a cada pouco irremediablemente. Este non é un concepto meu do século XXI, é de Karl Marx, do século XIX. Canto tempo pasado e tan pouco avanzado neste ámbito.

Díxenlles que o problema de Bhopal non é saber a causa exacta do accidente nin as responsabilidades do mesmo, senón ser conscientes de por que un sistema permite que se instale un Bhopal, ou outros miles que haberá no mundo. Se sobra algo neste mundo é o capital que mide todo baixo a lóxica de máxima optimización económica ao mínimo tratamento ecolóxico. Logo pasa o que pasa.

Grazas por escoitar camaradas.

Todo o esforzo pola nosa dignidade como pobo é pouco, todo esforzo polo idioma é pouco, todo esforzo pola nosa identidade como nación é pouco.

Mil veces percorrerei as rúas de Compostela reclamándo e serán poucas, como a mañá do domingo 18.

Pola tarde Quempallou en directo, escoitareinos mil veces mil e serán poucas, En que terra me botaches miña nai...folc progresivo e ecoloxista, festa rachada que non se debe perder, tamén pola nosa dignidade compartida.

Agardando o sol que máis queza, leo sobre o altruísmo e a cooperación na natureza. Cabe destacar o fito que supuxo A orixe das especies de Darwin como paso para argumentar definitivamente o evolucionismo no século XIX, mais tamén como base dos estudos do comportamento animal, que moitos trataron de transladar ás sociedades humanas.

Deste xeito, Piotr Alexéievich Kropotkin (Пётр Алексе́евич Кропо́ткин) desenvolveu as súas teorías do apoio mútuo, que transladou á socioloxía como base argumentaria do comunismo libertario, que enriqueceu ao anarquismo.

Kropotkin viviu enfrentado as teorías de Thomas Henry Huxley, que entre outras cousas acuñou o termo agnosticismo e foi o avó de Aldous Huxley o que escribiu un mundo feliz . O Huxley avó foi un evolucionista que defendeu a obra de Darwin pero que tratou de demostrar que a evolución estaba baseada na supervivencia dos máis fortes e aptos, teorías que alimentaron a xustificación do capitalismo, das desigualdades e, como máxima expresión, do nazismo. Esta tendencia pseudocientífica foi denominada darwinismo social, anque non menos pseudocientífica que a baseada en Kropotkin.

Sen dúbida algunha, se tivera que elixir, a miña adhesión sería tendente ás teorías da axuda mútua, anque algúns cativos lamenten que os seus pais non sexan animais, tanto na interpretación natural como na social. Só que o anarquismo cuestiona a figura do Estado indicando que é unha entidade prexudicial ao desenvolvemento do apoio mútuo. Neste punto quédome na fase do papel redistributivo da riqueza do Estado, como paso intermedio cara o comunismo.

Hai uns días enviei un comentario a un blog amigo entregando unhas ás rotas, para que outra persoa puidera voar ceibe. Agora case as preciso eu....

As miñas ás non están rotas, pero si están molladas e impídenme moverme con soltura. Ese voo alto e circular, que tanto me gusta, esa caída en picado, a tumba aberta, pechando as ás contra o corpo e deixándose acelerar dende as alturas ata case rozar co narís o chan, erguendo logo o corpo coa mesma inercia. Hoxe todo iso non o podo facer.

Síntome como esplumado, batindo unhas ás destartarladas, pesadas e esfarrapadas, a penas saltando de pola en pola para cambiar de lugar. Quedei sen pillas, a miña enerxía vital está preto da liña vermella, pola rotura dun cable ou polo fallo dunha conexión, non sei.

Agardo polo sol, para poder recargar as baterías, poder secar as plumas e ver se se volven outra vez lixeiras para seguir voando con liberdade, ou simplemente para que poida subir ao tranquilo pousadoiro.

Porémonos de momento unhas ás que voan máis alá dos ventos, recollidas das Lunas rotas de Rosana

Teño a manía de ler todas as versions posibles que versan sobre a figura e a vida de Ernesto Guevara de la Serna, o Che, tamén sobre a revolución cubana. Gosto de estudalo dende todos os lados do prisma, coñecer os detalles e as motivacións dos pasos que se deron. Coñecer un dos acontecementos históricos máis importantes do século XX.

A historia pasounos un retrato deformado do Che, tanto dende o punto de vista das súas xestas, como da súa heroicidade, visións interesadas como promoción da súa figura, iconografías interesadas, santificación e vanalización dos feitos.

Nunca unha simple imaxe influiu tanto na miña vida.

Descoñezo como chegou alí, pero aínda sen coñemento de causa, comecei garabatear un libro de fotos que andaba escondido polas gabetas da cociña da miña casa, alá por finais dos sesenta.

Moito tempo despois recuperei ese libro, máis ben revista, achantado baixo caixas, papeis e refugallos para tirar, alí estaba, cheo de os sen pechar e oitos, e logo, na adolescencia, volvín perdelo nas mans dalgunha moza. Por iso reparo en cada biografía, en cada álbum de fotos sobre a persoaxe, tratando de lembrar aquelas vellas imaxes no fondo da miña retina. Lembro algunhas pero sobre todo esta, pola súa claridade, sinxeleza e humanidade. Unha imaxe que sen dúbida influiu en min mesmo dende un punto de vista estético e tamén ético.

Un dos principios daqueles barbudos revolucionarios nas selvas do Escambray e de Sierra Maestra, logo en praia Girón ou noutras frontes de combate, era o que dicía: a dúbida é un luxo que non pode permitirse. Xa o sabía, pero aínda así, em momentos de debilidade dubido, por iso me ratifico en que no avance, da mesma vida, a dúbida é demasiado luxo.