|
|
|
|
|
|
| A dualidade da natureza e a humanidade |
|
 Humanidade, ser humano, e natureza son a mesma cousa, forman parte dun todo. Esta afirmación, propia da moderna ecoloxía profunda, é considerada idealista (propia de poetas e filósofos pero non práctica), a pesar de que Marx xa e establecía dentro dos seus plantexamentos materialistas:
O home (humanidade no seu coxunto) vive da natureza, é dicir: a natureza é o seu corpo, e debe manter un diálogo contínuo com ela, do contrario morrerá. Dicir que a súa vida mental e física está vinculada á natureza simplemente significa que a natureza está vinculada a sí mesma, posto que é parte da natureza. Marx, (Early writings. En Bellamy J. 2000. La ecología de Marx. Ed. de intervención cultural/El viejo topo.).
É por isto que a propia existencia física, base do materialismo, inclúe indefectiblemente o ambiente e o seu contido, humanidade incluída, nun todo planetario. O urbanismo e a cultura burguesa occidental propiciaron a dualidade entre mente e corpo que se tansladou ás expresións humanas (ciencia e arte, bioloxía e psicoloxía, etc.) pero tamén entre ruralidade e urbanismo, en definitiva entre natureza e natureza humana. Esa disociación permitiu o desenvolvemento da cultura humana a costa da destrucción indolora da natureza, a explotación sen ter conta do custe. Estes criterios foron asumidos dende vello pola maior parte das relixións, nomeadamente o cristianismo, e mesmo polo humanismo kantiano.
A comprensión da crise ambiental pasa previamente por unir esa división, tan ferreamente separada, entre natureza e humanidade, só dese xeito calquera dano ambiental pode chegar a doer como unha ferida no propio corpo. |
|
|
|
|
| Abismos no mar |
|
 Sen decatarme organicei unha tremenda galerna ao redor dun insignificante tornado.
Daquela a nao que se dirixía á eterna Itaca, coma sempre, recalou nun pequeno peirao transitorio.
E, no momento de máxima forza de vento e mar arbolada, eu quedei inmóbil no espigón, mirando como o barco se separaba, de súpeto, e abría un abismo insalvable entre nós.
Tratei de lanzar cabos, estachas e espríns, todos os que tiña, os habituais e os de reserva, ata os cordóns dos zapatos, os xerseis facendo cadea, os cabelos trenzados, todo aquilo que puidera chegar á borda do teu carón.
Termei, tirei, amarrei con todo o corazón, con todas as miñas forzas, con toda a seguridade e con todo o cariño.
Tratando de que a nao non se separara máis, tratando de que o abismo non medrara e fóra insalvable, tamén de que o barco non se xuntara de súpeto e fora danado polo espigón, aos poucos, termando e deixándoo ir co vagar. E ti, viches a manobra e recolleches todos os cabos, incluso aqueles podres que malamente aguantarían dunha chalana, aqueles feitos de cabelo e desesperados, aqueles que aínda non termando de nada chegaban a túa regala.
Dubidaches, non de termar, pero si de deixarme subir de novo ao barco, e o permitiches, aínda navegando con perigosa escora ca ondaxe de aleta e deixándome ir na beira da regala, sobre o tranganil, por onde sae a auga que mete o barco, alí, de pe, descalzo, a expensas da ondada pero amarrado coas mans á arboladura. Con frío, con medo, pero contigo.
Puxeches as velas pronto para alonxarte de calquera lugar habitado, de calquer sólido flotante, de calquera terra descoñecida. A nao aínda escorada bate con forza de proa, racha a cada pantocazo as ondas, pero vai de frente, aproada ao mar de fondo, empopada ao vento e aproveitandoo, a toda a velocidade.
Pasará a galerna, non hai mal que dure cen anos, e cantareiche todos os rumbos, describirei os farallóns que se vexan ao lonxe, os baixos que ameacen a quilla, as baleas que se acheguen perigosas á proa, para que a roda do timón poida dirixir o noso rumbo cara a tan anceiada Itaca, e pedindo cada día con máis forza aos deuses que a viaxe sexa moi longa, moi longa, máis longa.
|
|
|
|
|
| Un capeton antuerpe para Xurxo Souto |
|
 Únenos o mar amigo Xurxo, compañeiro, irmán.
Isto son dous tipos en Cabo de Mar, á entrada de Samil vindo dende Alcabre. Un é ourensán e acaba de ver o mar por primeira vez, e di: mira que é grande o mar, Ouh......!!. E vai e dille o oriundo de Vigo: si ouh, mira se é jrande o mar que din que cheja de Vijo a Curuña.
Únenos o mar Xurxiño, amigo, únenos o mar.
O pasado sábado foi a emoción misturada co salseiro a que nos trouxo as ondas dende o Mar do Banco de Galiza ata o Mar de Arousa, e todo grazas aos MIL RIBEIRAS.
Uniunos o mar Xurxiño, compañeiro, uniunos o mar unha vez máis. Como era posible, nin mo cría!!. Uniunos o mar, uniunos a Jean Gaumy e a toda esa marabunta de galegos que, en fileira coma formiguiñas, esculcan o Grande Soleil e todos os mares. Só faltou unha cousa no directo, as persoas cetáceas, eses cabaleiros do mar que se convirten en vítimas diante das nosas redes, ....... e logo din aínda que o peixe e caro, dicía Castelao.
Por que será?, acaso naceriamos baixo a influencia das constelacións acuáticas (hidra, piscis, acuarius, cetus)?. Acaso chegaríanos entre o salseiro, e dende o máis fondo do océano, mensaxes dos mandatos de Nereo (Neptuno, Poseidón, Lear, tanto ten), esposo de Doris e pai das cincuenta ninfas do mar chamadas Nereidas?. Acaso somos argonautas dunha nao chamada Galiza, a penas un hórreo e un palleiro no lombo dunha balea, afeitos a escoitar o lene suspiro dos deuses do mar chámense Tritón, Galuco, Proteo, Egeón, Galatea, Górgona ou Palemon?.
Xa non é a primeira vez que teño esta extraña sensación, é como a viaxe dispersa das baleas, todas van na mesma dirección e sentido pero non se falan, a penas un ruxerruxe de fondo indícalle a unha que a outra tamén vai, e así sucesivamente ata todas.
O disco Capeton dos Diplomáticos xa me deu esas primeiras sensacións, como de oír na sá de máquinas o cantarruxar do cociñeiro e con el unha espiral de sensacións viñeran á mente, dende o sabor do marmitako ata o doce olor da caldeirada con pementón.
Pouco despois, os lances do libro O retorno dos homes mariños volveu a revivir en min esas sensacións salgadas. Por certo aproveito para recomendar o libriño, sen comisión nin nada. Os homes mariños do cardenal Jerónimo del Hoyo, os seres nauticos que alimentan o mito cascarilleiro. O mito creado sobre os lobos mariños que hoxe están representados na condea perpetua do acuario. Os lobos nauticos que vimos, recollemos feridos e ceibamos sans outra vez ó mar para que falen ben de nós ás Nereidas. Para nós non son lobos, son as fillas de Ith que acaso veñen visitar a terra dos seus ancestros, a terra do Breogán, e como tales, como irmás queremos tratalas.
Únenos o mar Xurxo, irmán, e así o falamos un día no aeroporto de Bruxelas entre a facturación, a escada mecánica e a espera da volta a casa, arremedando a dous parroquianos que voltaban da emigración ou de calquera capeton antuerpe do mundo....e únenos o mar.
Únenos o mar na dor dos mortos e desaparecidos, e punto, .......e logo aínda din que o peixe e caro. Tamén únenos na mágoa de tanta destrucción, de tanto golfiño podre nas praias, de tanto chapapote, e uniunos tamén o mar na rúa, nun ronco NUNCA MÁIS, unha, tres ou non sei cantas veces, ti alí arriba arengando e eu nas anónimas ondas de dignidade, pero unidos polo mar.
Cando chamas, no meu móbil soa o capetón antuerpe (lietralmente) e se ti estás ao outro lado parece que o telefonar deixa de ser un sofrimento.
Únenos o mar amigo Xurxo, Xurxiño, compañeiro, irmán, e non ten remedio. Agardo que o faga nos tempos vindeiros dende o antuerpe ou dende calquer outro motivo para sentir que este país vive.
|
|
|
|
|
| Nova xeira do Hermaco |
|
Para solventar diversos problemas técnicos Hermaco pásase a blogoteca, amais xa vou coñecendo a xente que bloguea por aquí, amigos, coñecid@s, lido@s e escoitad@s, todo en familia.
Elixín o nome de Hermaco porque é un absoluto descoñecido, debeu ser un tipo interesante, sendo discípulo de Epicuro, e resultame moi curioso que non quedara nada dos seus escritos, é por iso que o que pretendo é simplemente chegar a aportar á rede anaquiños dos papiros que puidera reflexionar ese pensador, reinventando a historia, nunca usurpando ao autor. En definitiva unhas pinguiñas de reflexión e de imaxinación nun mundo tan árido coma o que vivimos.
Por aí segue a primeira parte do Hermaco que podedes ver: http://papirosdehermaco.blogspot.com/ |
|
|
|
|
|
|
