O ero-porno e o vodevil un producto máis da era industrial?, mera mercantilización capitalista ou creatividade do submundo cultural?
Rebuscando na gaveta chego reiteradamente á vella carpeta do espectáculo de entretenento para adultos, o music hall, cabaret, vodevil ou o burlesque, con actuaciós provocativas, para molestar o incomodar al público, sátira, performance, etc.
Amanda Palmer, Jill Tracy, e ouytr@s. Nisto aparece por unha esquina a señora Heather Renée Sweet, tamén coñecida como Dita Von Tesse, aquí me paro porque a persoaxe, e o seu contorno é digno de mención. Máis coñecida por casar con Brian Hugh Warner, que pola súa traxectoria no papel couche do ero-porno ou pousar con bonderbrá. Este é o vocalista da formación de irredento ruído: Metal Industrial Marilyn Manson. Mais, curiosamente, ambos esposados, por breve período de tempo, en Irlanda polo escritor, dramaturgo, guionista de banda deseñada cineasta Alejandro Jodorowsky. O que fai un escenario complexo e forte, de extensións inimaxinables.
Arte
Parodia da realidade
Renacentismo decadente
Contracultura de recheo asumida polo sistema
Voltamos ao cabaret do pasado e ficamos con Titine de de Chaplin, xa que o retro non é só revisar imaxes das pin-ups dos corenta revividas nas imposibles cadeiras encorsetadas da Dita, senón que tamén é non esquencer as dignas e boas obras que nos deixou un xénero maldito.
Compostela voltou a ser o fervedoiro dos bos e xenerosos que reclamamos a defensa do noso idioma.
Alí, entre outros falou don Avelino Pousa Antelo, verdadeiro referente dos nosos anceios pola súa vitalidade e bo falar. Na súa modesta palabra trouxonos a Castelao, a Suarez Picallo e a Anxel Casal, aqueles irmáns que xunto a outros loitaron e mesmo ofreceron a súa vida e a súa morte pola Nosa Terra.
As súas palabras puxéronos o pel de galiña ao lembrar as arengas do Partido Galeguista na mesma praza da Quintana, os mitines e a ilusión que foron quen de transmitir cunha buguina de cartón no ano 1936 e as consignas que aínda hoxe seguen vixentes, e cada día máis.
Como aquela de se somos galegos é pola obra e graza da nosa língua, pronunciada por Castelao nas cortes constituínes do 31.
Aquela de sodes uns imperialistas fracasados, pois logo de 400 anos de imposición do idioma o máximo que conseguistes é que os cativos na escola identifiquen que falar español é falar ben e falar galego é falar mal.
Aquela de que se espanhia é a da inquisición, a das dictaduras ou a da lenda negra, pois morra espanhia.
E sobre todo aquela de que todo se perdeu menos o (honor) humor que é a que nos mantén a flote da nosa propia derrota particular como aro salvavidas todos os días.
Adiante Avelino, adiante tod@s, o noso idioma ten futuro, ao igual que o noso país.
Ata o de agora París sempre me pareceu un lugar de conto. Tanto lin, ou vin no celuloide, sobre a cidade que mesmo case parece que podería pasear polas súas rúas coñecendo a onde ir. Visto así dende arribaparece unha arañeira indescifrable.
Agora, que alguén me asegurou que en pouco tempo pisaría os seus adoquíns, faime pensar que é posible que ese París non teñna nada que ver co que eu imaxino. Irei comprobalo.
Ah oui! Parlons-en de la terre
Pour qui elle se prend la terre?
Ma parole, y a qu'elle sur terre!!
Y a qu'elle pour faire tant de mystères!
Mais pour nous y a pas d'problèmes
Car c'est pour la vie qu'on s'aime
Et si y avait pas de vie, même,
Nous on s'aimerait quand même
