Un dos Cancioneiros, o da Biblioteca Nacional de Lisboa, que documenta a nosa rica lírica medieval conserva ademais un tratado de poética incompleto que estuda os diversos tipos de composicións e os trazos formais que as caracterizan.
Na arte de Trobar fálase das cobras(estrofas) e versos (que reciben o nome de palavras). Na nosa lírica as cantigas de amor raramente pasan de tres cobras ou estrofas cun número variable de versos, polo regular catro nas que teñen refrán, sete nas que nas de mestría.
No apartado referido á métrica das cantigas certifica que os trobadores usaban un cómputo silábico no que se contaba ata última sílaba tónica do verso.
O verso máis frecuente nas cantigas de amor é o decasílabo. Veremos que tamén moi comúns en todo tipo de cantigas o redondilho maior (heptasílabo) e menor(pentasílabo), pero é de sinalar que en moitas das cantigas o número de sílabas é irregular, polo que podemos deducir que esta irregularidade (que se dá nas pezas menos influídas polo lirismo provenzal e en especial nos refráns)sería de orixe popular ou tradicional. Pola contra o isosilabismo sería unha clara influencia occitana.
Na lingua un trazo tradicional son os arcaísmos en palabras como (irmana, louçana, mañana, salido...)
En canto á rima (asonante ou consonante)cando os versos remataban en sílaba grave, dicíase que había rima femia, e cando remataban en aguda, rima macho. O modelo provenzal (que aparece nas cantigas de amor de mestría normalmente)a rima consoante macho. Se aparece un verso solto este chamábase palavra perduda.
As estrofas denominadas "cobras" adoitan ser cobras unissonans (un único esquema de rimas) cobras doblas( cando varia a cada dúas estrofas e cobras singulars (cando era diferente rima en cada estrofa).
Algúns procedementos formais propios das cantigas de amor (nas cantigas de amigo falamos do paralelismo)son:
o dobre (repetición de palabra/s nun mesmo lugar do verso e na mesma estrofa):
Pero que eu mais long´estou
de mia senhor e do seu ben
nunca me de Deus o seu ben pero m´eu dela long´estou
o mordobre (repetición dun mesmo lexema con variación de sufixos, diversas formas do mesmo verbo):
Cativo, mal conselhado
que me non sei conselhar,
e sempre viv´en cuidado
pero non posso cuidar
Si, todos sabemos que o día 2 de novembro foi o día de Defuntos, pero porque debemos desbotar para denominar a este mes outras acepcións como Santos, ou mesmo de Samaín...? Procura ti unha resposta para argumentar unha denominación alternativa válida, a máis axeitada coa tradición para este mes de novembro.
Le esta entrada e o comentario adxunto e opina e argumenta ti tamén: Galicia encantada. hai variso artigos de interese como os escritos polo actual Presidente da Academia galega, Méndez Ferrín. Podedes procurar outras referencias de interese como por exemplo a propia galipedia nas entradas de Santos e/ ou de Samaín
