Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu
E vina tan sola
na noite sin fin,
¡Que ainda recei pola probe da tola
eu, que non teño que rece por min!.
Os ósos son dela, que vades gardar.
¡Ai dos que levan na fronte unha estrela!
¡Ai dos que levan no bico un cantar!
Manuel Curros Enríquez
Recursos a comentar: Hipérbato inicial:
orela do mar, estrela
(simbolismo na frente e no bico)
musa dos pobos...comesta dos lobos
(antítese esencial)
AÍ VEN O MAIO un poema costumista? É evidente que describe unha tradición, pero non deixa de ter un claro carácter cívico ao denunciar o "inverno" cunha metáfora popular pola evocación que a primavera ten na celebración tradicional dos maios que acaban sendo un símbolo pois non deixa de ser un canto a favor do progreso, ese "maio que eu quero" que desexa non teñan "nin foros, nin cregos"
