"O día despois". Por Marica Campos.

"O LUNS espertarémonos nun país novo, cor de rosa. Dígoo porque, se non con esas palabras, con outras semellantes llelo escoitei a dous homes asisados de cuxa intención de voto non teño a máis mínima dúbida. Non tercei na súa conversa porque estaba segura de perder o tempo, visto o ataque de ?confianza? que os posuía. Como se sabe, esta, a confianza, é o punto principal do programa dun dos dous partidos maioritarios en liza. Ogallá tivesen razón e a partir do luns se nos acabasen todos os problemas; mais sospeito que non.

A crise non foi un raio súpeto, senón que, como as grandes tormentas, tivo a súa xestación. Certo que uns nos dixeron que brillaba o sol cando as nubes xa eran negras e ameazantes. Mais certo tamén que outros negaron o proceso de formación das tales nubes, empeñados en non mudar as regras do xogo. Lembren aquilo de ?refundar o capitalismo?. Ben sei que os nomes non son as cousas, mais habería que empezar por eles. E é que, co uso, co mal uso, as palabras cárganse doutros significados e, designando no comezo conceptos lexítimos, poden referirse despois a cousas que non o son. Se deveu en avaricia sen límites, diñeiro artificial, especulación en estado puro, o que foi dereito á propiedade privada e á liberdade de produción, haberá que lle cambiar o nome ou declaralo ilegal.

Como isto aínda non vaia acontecer a curto prazo, o día seguinte non se diferenciará moito do día anterior. Non é preciso ser pitonisa para predicilo.

Ao día seguinte apertarannos máis o cinto, porque teremos que continuar alimentando o insaciábel Moloch do noso tempo. Non tocarán os impostos directos para gravar aos que máis teñen. Baixarán as prestacións sociais. Os pobres serano máis, os ricos moito máis e os do medio, cada vez máis cara abaixo, rezaremos o de «Virgencita, que me quede como estoy» e procuraremos gastar menos en previsión de tempos peores. Así seguirá a diminuír o consumo e a aumentar o paro.

Haberá protestas na rúa polos durísimos recortes que se aveciñan. Non o digo eu, díxoo a Señora Cospedal en Ceuta. Por que, se todo vai mellorar a partir do luns? Non o solucionará todo a confianza?

O maior erro sería caer no escepticismo e non acudir a votar. Non podemos renunciar á esperanza. É preciso repetir e repetírmonos o coñecido lema de que outro mundo é posíbel. «Onde non hai utopía, non hai futuro», dixo o bispo Casaldáliga, ese home que tanto sabe da loita contra a exclusión e a pobreza. Por iso servidora votará o domingo pola utopía que, é o meu parecer, non se acha no bipartidismo.

O meu sufraxio non servirá para elixir presidente; servirá, se lle suman os votos suficientes, para que o nome de Galiza e os seus problemas reais se escoiten en Madrid. Non nos darán a razón a maioría das veces aínda que a teñamos. Mais sempre nos confortarán as palabras de Lamas Carvajal: «A razón, mesmo vencida, non deixa de ser razón».