Tomei unha decisión. Como se ve que, aínda que non de forma deliberada, o blogo está un pouco moribundo (por razóns alleas a min, of course),vou pechalo por vacacións do persoal até o 1 de setembro.

Así, se se me antoxa escribir algo antes podo pensar que qué traballadora son, pero se non, non hei ter remordementos.

Tamén, ao poñer data límite, sei que o 1 de setembro terei que escribir algo. Xa que logo, isto non é unha despedida, coma a de Sempre en Galiza (que a ver se é verdade que o punto é seguido), senon un até logo.

Non estaba nos meus plans deixar esmorecer a isto. Máis ben, non tiña plans. Pero deberíamo ter imaxinado. O verán e a miña conexión a internet sempre sufriron un distanciamento.

Estou a recuperar a miña vida normal a unha velocidade pasmosa: non fago nada, e non quero facer nada. As miñas maletas voltaron fai unha semana, con parte da roupa mollada e apestando (ouriños de can anti-bomba?) pero aí están, xa baleiras, coa roupa clasificada por cores e a espera de pasarlle unha auguiña, ou dúas, e de que saia o sol para que sequen os xerseis de lá do inverno.

Outra boa desculpa para non pasarme por aquí, nin por aló, é Harry Potter. Eu coido que todo o mundo ten unha parte oculta, que nunca debera ser revelada. Debe quedar aí agochada, para que non se che suban os fumes. A miña é Harry. Non podo evitalo. Gústame, e como fago con todo o que me gusta, fágoo de forma incondicional, sen cuestionarmo. En nove días sae o último libro da saga, así que estiven ocupada relendo os seis anteriores para gozar do momento de saber o final.

Aínda que non son moi fan das pelis, como dixen que cando decido facer algo son incondicional, onte fun ver a última. As sete estaba no cine. E sentime mal. O acomodador miroume raro. A sala estaba abarrotada. Había unha enchenta de adolescentes, todos pagando a súa entrada co carné de estudante e o carné xoven. Debía de ser a única que pagou a entrada completa. Paciencia. Alguén sabe como falsificar un carné deses?

Pois xa estou aquí. Non me podo crer que estea posteándome a min mesma. Ao estar xa aquí, dame a sensación que lle estou posteando a outro blogo, pero son eu mesma!!!

Xa contarei a viaxe cando me dea espertado de todo. Movidiña, que me colleu os atentados en Londres coa correspendente cancelación do voo, e a folga de Spanair, cancelación again. E cheguei doce horas despois, pero cheguei. Non tiveron tanta sorte as maletas, perdidiñas están por London. Dixéronme hoxe que, no peor dos casos, non aparecían. E o meu carné de conducir alí, que son moi listiña eu e traía o de USA na carteira, pero o dacó nas maletas. E a miña roupiña, que non teño nin bragas, con perdón.