|
|
|
|
|
|
| Moisés Barcia: ?Hai motivos abondos que convidan a ampliar a presenza de Dickens na nosa língua? |
|
dioivo
É o principal tradutor ao galego da obra de Charles Dickens. Alén dalgunha versión do Conto de Nadal e algunha outra pequena peza, non puideramos acceder ás grandes novelas de Dickens no noso idioma ata que a Editorial Galaxia publicara en 2006 a tradución de Moisés Barcia da obra máis coñecida do autor londinense: Oliver Twist. Neste 2012, ano en que se cumpren os 200 anos do nacemento de Dickens, Moisés Barcia buscou tempo na súa atafegada actividade á fronte da Editorial Rinoceronte, para agasallarnos cunha tradución por entregas doutra das obras monumentais de Dickens: Grandes Esperanzas. Faino a través do blog anodickens.blogspot.com. Non é unha tradución convencional. Toma como referencia unha tradución ao español de Benito Pérez Galdós que logo é levada ao galego polo tradutor automático da Universidade de Vigo. "Hai máquinas que traducen mellor que certas persoas, en parte porque non teñen prexuízos", afirma retranqueiro Moisés. Con todo, os defectos da tradución son suficientes para que Moisés Barcia pase unha hora ou máis tempo o día aquelando o resultado e procurando un estilo o máis afín ao seu.
Por que decides levar adiante esta iniciativa?
Unha cousa moi interesante dos ingleses é que celebran as súas figuras e todo o seu capital cultural, canto identifica a súa lingua e a súa cultura, dunha forma masiva. Á marxe das grandes celebracións e das grandes iniciativas dende ámbitos institucionais, a xente implícase moito dende a base, ás veces mesmo dende a empresa a través da figura do mecenazgo. É algo que deberiamos aprender deles. Así que esta tradución deGrandes Esperanzas era o meu xeito de unirme a esta homenaxe que se lle fai a Dickens. Do mesmo xeito que hai unha miríada de blogs, webs e achegas múltiples, paréceme que isto non era un grande esforzo pola miña parte; supón unha hora ao día, máis ou menos, durante dous meses. É algo factible, e unha vez que asumes o compromiso e quedas exposto á vergonza do público non che queda outra que cumprilo e estar aí.
En todo caso, podemos imaxinar que hai unha admiración ou paixón por Dickens...
Non é que sexa especialmente dickensián, pero paréceme que Dickens é un autor interesante, dende o punto de vista histórico, estilístico, e tamén dende a ironía, que é un ingrediente esencial na boa literatura e que Dickens dominaba especialmente. Vivimos, ademais, uns tempos nos que imos para atrás, parece que volvemos cara os tempos daquela Revolución industrial griseira, na que non había dereitos e os ricos eran riquísimos e os pobres miserables. Eran moitos, pois, os motivos que invitaban a ampliar un pouco máis a presenza de Dickens á lingua galega que, por outra parte, é moi escasa.
Precisamente iso, a ironía e o sentido do humor de Dickens, é algo que pasa desapercibido para a maioría das persoas que non coñecen a súa obra en profundidade, non si?
Para quen non coñeza ben a Dickens e teña apenas a imaxe das adaptacións televisivas, ou das moitas versións que se fixeron das súas obras, musicais e de todo tipo, é posible que esa característica do humor pase desapercibida. É certo que na súa obra hai unha enorme crítica social; hai cadros realistas bastante dramáticos, pero todo iso está aderezado cun sentido do humor sublime na descrición de momentos, algúns de gran patetismo. Estou a lembrar cando Oliver Twist pide un pouco máis desas papas augadas que lles daban de comer no orfanato. A situación é de certo dramática pois ao final acaban batendo no pobre do rapaz, pero é inevitable non recrearse na forma tan divertida coa que Dickens explica a terrible indignación que sinte o cociñeiro gordo, sonrosado e opulento ante o feito de que un rapaz famento e desnutrido lle pida un pouco máis desas tristes papas augadas...
Como tradutor de Dickens, que caracetrísticas do autor che sorprenderon á hora de verter a súa obra ao galego?
Dickens inventaba bastante. Moitas veces non dás atopado certas palabras. Se cadra deduces o seu significado polo contexto, pero non aparecen nos dicionarios ata que finalmente, en dicionarios de argot, ou dicionarios específicos acabas descubrindo que pon: inventada por Dickens... Logo ten frases bastante longas e un estilo ás veces un tanto retórico por culpa da ironía. Quere recrearse en situacións esperpénticas e explícaas dun xeito obxectivo e desapaixonado; mais como a situación é tan esperpéntica, é precisamente esa procura dunha forma entomolóxica de contar as cousas a que fai que te esmendrelles.
Alén de Oliver Twist, a obra de Charles Dickens é extensa. Por que escolliches e particular 'Grandes Esperanzas'?
Podería ter escollido calquera, Dickens ten aproximadamente un par de ducias de obras destacadas. Pero digamos que, dentro do que cabe, no estándar Dickens, Grandes Esperanzas pareceume bastante breve, unhas 600 páxinas (Ri)
Podedes sumarvos a lectura de Grandes Esperanzas na nosa língua en anodickens.blogspot.com
Ver tamén: Dickens douscentos anos despois, un artigo de Moisés Barcia. |
|
|
|
|
| Nace o xornal dixital Dioivo, en galego, para contar e contrariar |
|
Galicia Hoxe
"Contar e contrariar. Ese é para nós o alimento do xornalismo, a garantía da súa pervivencia". Con esta declaración de intencións nace este mércores, 29 de febreiro, o novo xornal dixital Dioivo, un nome que tamén quere dicir moito do seu espírito, xa que describe un diluvio, segundo os seus promotores, de información interpretada e de relato crítico da realidade galega. Con reportaxes, crónicas, entrevistas, blogs, humor gráfico, vídeo, opinión... que cuestionan, desde o medio dixital, a vixencia dos xéneros e de certos tópicos informativos.
Os creadores deste novo espazo son xornalistas que, como eles mesmos se describen no sitio web www.dioivo.eu, "somos unha presada de mulleres e homes aínda apaixonados pola súa profesión. Axúntanos a experiencia de anos nos medios de comunicación galegos, unha visión compartida deste país e o afán por impedir que a crise das empresas xornalísticas bote terra sobre un nobre oficio, o de contar e contrariar, que nunca, coma hoxe, foi tan necesario. Dioivo é, en realidade, unha Unión Temporal de Xornalistas; unha folla dixital mutante, con alma de panfleto; un clúster de exiliados da prensa tradicional, con afán de desfogar e tecer redes de colaboración para o futuro, aquí, nesta plataforma espontánea, ou noutro lugar".
Dioivo é tamén unha asociación cultural a través da cal se pode colaborar economicamente. Para iso hai que cubrir un formulario e, a partir dunha cantidade mínima anual de 20 euros, "convérteste en socio da Asociación Cultural DIOIVO e colaboras na sustentabilidade dun novo medio de comunicación galego". |
|
|
|
|
| Henrique Monteagudo, no seu ingreso na Real Academia, denuncia "a grave crise da lingua" diante do conselleiro Jesús Vázquez |
|
EDUARDO CARBALLO - GALICIA HOXE
diante do conselleiro Jesús Vázquez, executor entusiasta dun modelo de trilingüismo moi controvertido, e dos secretarios xerais Anxo Lorenzo, co que mantén unha excelente relación persoal, e Valentín García, o filólogo Xosé Henrique Monteagudo Romero (Muros, 1959) aproveitou o acto do seu ingreso na Real Academia Galega para denunciar "a grave crise da lingua" e alertar das "ameazas que se cernen sobre o seu porvir" . A solemne cerimonio tivo lugar no paraninfo da Universidade de Santiago de Compostela, na Facultade de Xeografía e Historia, co presidente Méndez Ferrín e a plana maior da RAG presentes. No seu discurso de ingreso, 'Facer país co idioma', Monteagudo rexeitou "a falacia da imposición do galego" e defendeu que "a normalización lingüística é un propósito inseparable da autonomía de Galicia". O ex secretario do Consello da Cultura Galega ocupa xa a cadeira que pertencera a Manuel Lugrís Freire, de 1905 a 1940; Gonzalo López Abente, dende 1941 ata 1963; e Antonio Gil Merino, de 1975 ao 2009. |
|
|
|
|
| Monteagudo ingresa na Real Academia Galega denunciando «a grave crise da lingua» |
|
O filólogo de Muros alerta das «ameazas que se cernen sobre» o idioma e reivindica a normalización «como propósito inseparable da autonomía» do país.
M. CHEDA - La Voz | Santiago 25 de febrero de 2012
Elixido para o cargo o 30 de abril do 2010, Xosé Henrique Monteagudo Romero (Muros, 1959) é desde hoxe membro numerario da Real Academia Galega. O filólogo ingresou na corporación a primeira hora da tarde, no marco dun acto que ven de ter lugar no paraninfo da Universidade de Santiago de Compostela, na Facultade de Xeografía e Historia. Ao mesmo asistiron, entre outros, o conselleiro Jesús Vázquez e máis os secretarios xerais tanto de Cultura, Anxo Lorenzo, como de Política Lingüística, Valentín García.
Ocupará unha cadeira que anteriormente pertencera a Manuel Lugrís Freire
A partir de agora, Monteagudo ocupará unha cadeira que anteriormente pertencera a Manuel Lugrís Freire, de 1905 a 1940; Gonzalo López Abente, dende 1941 ata 1963; e Antonio Gil Merino, de 1975 ao 2009. No seu longo discurso de toma de posesión, titulado «Facer país co idioma», este mediodía denunciou «a grave crise da lingua» e alertou das «ameazas que se cernen sobre o seu porvir». Ademais, proclamou: «A normalización lingüística é un propósito inseparable da autonomía de Galicia». E non rematou sen antes cargar contra «a falacia da imposición do galego» e o «monolingüismo ultraliberal [español]» propio dos tempos.
"«A normalización lingüística é un propósito inseparable da autonomía de Galicia»"
Coma procede en cerimonias así, a súa alocución, escoitada por uns 250 asistentes e moi aplaudida, contestouna un académico de número, neste caso, Rosario Álvarez Blanco, quen gabou o «espléndido discurso» e expuxo «os seus méritos mediatizados polo afecto». «Monteagudo -engadiu- ama as palabras, os xiros, [...] a lingua toda».
Presidida por Xosé Luís Méndez Ferrín, trala nova incorporación, a nomeada institución compóñena na actualidade 27 persoas, un 85,2 % das cales son homes e só un 14,8 mulleres. Formalmente, quedan por cubrir tres vacantes, as deixadas por Francisco Xavier Río Barja no 2011 e, no 2010, por Francisco Fernández del Riego e Olga Gallego Domínguez. |
|
|
|
|
| HENRIQUE MONTEAGUDO | FILÓLOGO E NOVO ACADÉMICO: ?O nacionalismo quixo apropiarse da normalización, foi un erro desastroso? |
|
O lingüista le mañá o seu discurso de ingreso na Academia
Iago Martínez - El País - 23 FEB 2012
O profesor Henrique Monteagudo (Muros, 1959) entra na Real Academia Galega case dous anos despois de ser elixido para ocupar a vacante de Antonio Gil Merino, falecido en 2009. Mañá ás 12 do mediodía lerá o seu discurso de ingreso no paraninfo da Universidade de Santiago. Titúlase Facer país co idioma e non pretende resolver enigma ningún, senón ser ?útil?, insiste, para o debate en curso. Impugna a ?falsificación? da liberdade lingüística e coloca a normalización á beira do seu propio cantil: ou responde a un proxecto de autogoberno ou carece de sentido.
Pregunta. Se aceptamos que a normalización lingüística e o autogoberno son inseparábeis, parece improbábel que este PP se implique na construción dun consenso similar ao dos oitenta.
Resposta. Falta por ver como afecta o novo escenario, con Mariano Rajoy no Goberno: como responde o sector máis sensible do partido e como evoluciona Feijóo agora que se esvaeceron as súas opcións de facer carreira en Madrid. O PP gañou as eleccións, así que o problema é o país, non o PP. Somos conscientes de que este é un proceso de reversión do autogoberno, devolución de competencias e disolución de identidade? A normalización lingüística non é a recuperación de nada, é un proceso de innovación dunha sociedade que reclama para si instrumentos para decidir o seu destino.
P. Cómpre recuperar ese discurso forte fronte aos sucedáneos conxunturais?
?Feijóo premia a Lorenzo porque cre que resolveu ben a papeleta do decreto?
R. Unha parte importante do nacionalismo enganouse. Quixo apropiarse da normalización, foi un erro desastroso mesmo para o propio nacionalismo. Debía ter separado os intereses partidarios, absolutamente lexítimos, dunha visión estratéxica a longo prazo, como se fixo no País Vasco e en Cataluña. Hai sectores que esixen agora o cumprimento dunha lei que combateron, e estes xogos contraditorios desconcertan a xente. A autonomía foi unha oportunidade histórica para Galicia.
P. Boa parte das enerxías no combate contra o decreto destináronse a crebar ese monopolio do nacionalismo, tanto a nivel discursivo como a nivel organizativo. Deron resultado?
R. As estratexias contra o decreto foron derrotadas. Cando defendín publicamente o informe Por un proxecto de futuro para o idioma galego, do Instituto Galego de Estudos Autonómicos (IGEA), estaba a ver unha contradición notable no nacionalismo. Como se podía defender a convivencia sen recoñecer a realidade lingüística de Galicia? Eu puxera esa condición: asumir o bilingüismo como realidade e como estratexia. A reacción do nacionalismo ortodoxo ao informe pareceume irracional e excesiva. Demostroume que os que se opuñan a unha renovación do discurso estaban á defensiva. Decatábanse de que o barco facía auga e disparaban contra todo o que se movía. A Mesa fixo unha tentativa de remudar, pero deu marcha atrás. Quen se acorda agora de Queremos galego?
?A sociedade pide que as mulleres teñan a súa voz equitativa na RAG?
P. Que lectura fai do relevo de Anxo Lorenzo por Valentín García en Política Lingüística?
R. É unha forma de premiar a Lorenzo, porque a ollos de Feijóo resolveu ben a papeleta do decreto. Creo que a Xunta e a dirección do PP están a explorar unha vía menos belixerante. Talvez teña que ver co cambio do escenario político. O que é moi triste é que as persoas que están á fronte agora sexan as que estaban chamadas a xogar estes papeis antes, no bipartito.
P. É unha ironía ou é algo máis doloroso aínda?
R. É unha ironía dolorosa que nos debería axudar a entender por que o PP ten a hexemonía social en Galicia. Por que o bipartito perdeu esta batalla. Por que non foi quen de contar coa xente máis competente e tecer complicidades. É mellor non remexer, pero non soubo ver a relevancia que ía ter a cuestión da lingua e o PP atopou un furado monstruoso polo que meteu auga até afundir o barco.
P. Para que serve a Real Academia Galega (RAG)?
R. Ten dúas caras. Unha é simbólica, que é moi importante nun país con poucas institucións que o articulen, o que non quere dicir que sempre estivese á altura, e a outra é máis operativa, que foi xogando mal que ben e que debería xogar máis: a toponimia, o dicionario, os servizos lingüísticos...
?A Academia precisa reforzar a súa parte literaria, que está frouxa?
P. Para este segundo traballo precísanse cartos. Para o primero, un certo diálogo coa sociedade. Tomando como indicador o seu web, que apenas se actualiza, parece que a RAG segue a ser opaca.
R. É unha institución doutro tempo. Non debemos pensar nela como unha instancia democrática senón carismática, e para manter ese carisma hoxe hai que incorporar as novidades sociais. A sociedade está a pedir que as mulleres, que tanto achegan á cultura galega, teñan a súa voz representada de forma equitativa. Esa é unha das grandes carencias, xunto coa presenza social e a transparencia. As persoas que traballan na cultura galega teñen que sentir a RAG como unha institución próxima coa que se pode colaborar e que presta servizo no tema da lingua.
P. A RAG ten un dobre discurso. Fai causa colectiva do seu financiamento, buscando a complicidade dos medios, pero non rende contas publicamente. No caso das mulleres demostrou ser pouco permeable ao que lle pedían as impulsoras do manifesto O xogo das cadeiras, que vostede asinou, pero dentro tampouco se revolveu nada. É iso un reflexo da cultura galega?
R. A RAG é unha destas institucións encargadas de gardar esencias, e as esencias poden ser un lastre. A mellor xustificación para reclamar financiamento é ofrecer un servizo e ser eficaz, e aí temos o caso clamoroso do dicionario [sen actualizar dende 1997]. Iso implica pasar dunha corporación de notables con funcións case rituais a unha institución operativa. En que medida reflicte o que hai fóra? A RAG necesita incorporar as distintas correntes da cultura galega na súa viveza, moitas veces contraditoria, e esforzarse en ser equilibrada. Cómpre evitar as tentacións de enclaustrarse e privilexiar certos sectores. Hai que saber xestionar as contradicións.
?Deixo o BNG porque me decatei de que non era un foro aberto?
P. Dá a sensación de que a asignación de cadeiras responde máis á reprodución dos grupos de poder realmente existentes no seu plenario que ao que acontece fóra. Por que ingresan xeógrafos e non os escritores e as escritoras máis vendidos ou máis gabados pola crítica?
R. A RAG necesita reforzar a súa parte literaria, que está un pouco frouxa. Hai unha serie de voces da miña xeración e dos maiores e as maiores da miña xeración que deberían estar aí.
P. Abandonou o BNG?
R. Mentalmente, si, pero aínda non entreguei o carnet. É só unha cuestión de tempo.
P. Por que?
R. Sendo sincero, entrei no BNG como un mal menor. Sempre lamentei que Esquerda Galega non fose adiante. Foi decisiva a reacción ante o informe do IGEA, non só porque me afectase directamente. Decateime de que non era un foro aberto, senón un colectivo cunha serie de dogmas e clixés que o inhabilitaban para ser unha opción de futuro para este país. Había disposición a cambiar as tácticas pero non unha intelixencia estratéxica. Unha cousa é ir pola autoestrada e recoller un autoestopista e outra moi distinta é deixarlle conducir. Vinme de acompañante nun coche conducido por un imprudente e preferín baixar. Non me preocupa o BNG, preocúpame o país.
P. Non supón a enésima impostura proxectar o que está a acontecer como un conflito ideolóxico?
R. Non hai grandes diferenzas na oferta política, en boa parte porque o BNG fagocitou o discurso de Esquerda Galega. O que pasa é que o sector maioritario só asumiu ese discurso a nivel táctico, e o desaxuste vén de aí. As dinámicas agora márcanas as bases. Beiras sae porque os irmandiños din que hai que saír, e Aymerich sabe que sete de cada dez militantes de Máis Galiza ou marcharon ou van marchar. Hai unha especie de 15-M dentro do BNG. A crise de liderado é tremenda. |
|
|
|
|
| A nación literaria e a literatura en clave nacional |
|
A escrita en galego está unida dende o principio á política e ao nacionalismo, incluídas as súas leas.
Óscar Iglesias - El País - 23 FEB 2012
O nacionalismo galego ten unha fundación literaria e máis diverxencias contemporáneas coa literatura, sobre todo desque tocou poder. Un escritor pode ser marxinado, pero é raro que traduza ese silencio expresivo como un xeito de dicirlle ?se non está contento, que marche?. O que non pode é ser expulsado do sistema literario nin escindirse del. Nun escenario de ruptura do nacionalismo político aleado na marca BNG durante os últimos trinta anos, críticos e escritores propoñen liñas de fuga para entender a relación entre a ideoloxía auroral e o campo literario. Moi trabada, como en todas as culturas que aínda loitan pola supervivencia, o que sempre alimenta o indicíbel. O que se di pero non se asina.
É por iso que a Álex Alonso Nogueira, alumno do finado Xoán González Millán ?que distinguiu nacionalismo literario da construción romántica literatura nacional?, lle resulta difícil separalos como obxectos de investigación. ?Os intelectuais nacionalistas, de Murguía a Ferrín, pasando por Piñeiro, acudiron á literatura para definir a identidade nacional, para constituír unha memoria pública e, por último, para establecer os lindes da comunidade, que en certo sentido chega onde chega a lingua?. Que para politólogos e historiadores a literatura sexa ambigua por demais, e que para os filólogos o valor do texto veña definidio ?en grande medida pola enxebreza da lingua ou pola adscrición ideolóxica do autor?, di, ?hoxe non deberían ser excusas para asumir que o discurso nacionalista, onte e hoxe, prodúcese e socialízase a través de prácticas literarias. Para ben e para mal?.
A traxectoria de Xosé Luís Méndez Ferrín, o máis parecido a un escritor nacional ?o secretario xeral da UPG, Francisco Rodríguez, apúxolle algunha vez o sonsonete a Lois Diéguez?, daría para tracexar unha historia apócrifa do canon literario en Galicia. Con alusións idealistas ?a Ilustración en Galicia?, Ferrín nega que o discurso literario suplantase algunha vez o histórico: ?Desde María Francisca de la Isla ou Cornide, o discurso literario en Galicia sempre foi comprometido e autónomo?.
González Gómez: ?Desde 1997 visualízase que os literatos non poden estar ?no poder??
Dende outra xeira, para Dolores Vilavedra habería que empezar por Rosalía. ?É na súa obra onde se insire unha idea de nación a escala humana?. A autora do último manual histórico de literatura galega menciona o ?obrigado divorcio?, tras a guerra, ?entre o discurso literario e o de reivindicación nacional?. Sobre o papel, é o pouso da Nova Narrativa o que permite, avanzados os 70, ?debuxar un escenario de diversidade?. ?Hai un sector de público que demanda unha literatura coa que identificarse ou satisfacer ese pulo nacionalista, cun sector do nacionalismo ortodoxo que premia este traballo, e hai un sector da sociedade á que non lle interesa nada iso en termos literarios?.
Que Cara a Times Square (1980), de Camilo Gonsar, penetrase menos no ensino cás diferentes reelaboracións da materia de Bretaña, entroutras apropiacións fantásticas do pasado, non sería indicativo dunha decalaxe entre crítica e produción literaria, segundo opina: ?Xa non hai unha ortodoxia literaria na cultura en galego, e penso que os críticos combatemos eses intentos?. Da sorte do realismo, neste ámbito do posíbel, fala tamén Xesús González Gómez, radicado en Barcelona e durante moito tempo crítico de narrativa n´A Nosa Terra.
Como Vilavedra, partilla gusto por Carlos Casares, no seu caso como ?escritor realista?. XGG recorda que no tirapuxa entre Paco del Riego e Ramón Piñeiro por, respectivamente, máis ou menos realismo en Galaxia, a primeira gran visión apegada ao real tívoa que publicar Luís Seoane en Bos Aires. É A esmorga (1959), de Blanco Amor, que accedeu na emigración á narrativa hispanoamericana (e a Manhattan Transfer, de John Dos Passos). Nos 70, antes do seu alleado final, o ourensán reflexionaba sobre as proxeccións do individual e o colectivo nunha mesma linguaxe coma ?dun aspecto misional (ou maniático, dito dun xeito menos agresivo) no que o autor se declara incurso con outros da súa xeneración e de outras denanteriores?. ?Trátase?, escribe, ?dun certo empeño patriótico-social, aínda esixíbel á tarefa galega no tempo en que esto se escribe, e de modo especial á prosa de invención?.
Vilavedra: ?Xa non hai unha ortodoxia literaria na cultura en galego?
Unha historia literaria a partir dun certo nacionalismo tamén se podería enxergar cun texto de ficción. Habería sitio para a ?proscripción da cultura de masas, e non precisamente por seren adorniáns?, ironiza XGG. Tamén para poeta nacional como etiqueta instantánea ?así Manuel María como Fernán Vello?, as chamadas ao boicot de Woyzeck ?o libreto de Büchner que inaugurou o Centro Dramático en 1984, en curiosa sincronía co primeiro Xerais de Carlos Reigosa por Crime en Compostela?, ou o desprazamento do canon de poemarios como E direivos eu do mister das cobras, de Manuel Vilanova. Tamén para a paralaxe entre a crítica poética actual e o historicismo da narrativa, que case non trata dos vivos.
Entre as vantaxes dun tempo onde o libro é un obxecto máis, o catedrático de Filoloxía na USC Antón Figueroa, autor en 2010 de Ideoloxía e autonomía do campo literario, sinala que o sistema literario ?xa non se pode organizar?. ?Quen planifica a subversión??. Noutra proba de autonomización, así como devece a importancia dos premios, ?a lectura é menos militante, máis autónoma?. XGG sitúa o cambio de paradigma en 1997, cando o sorpasso do BNG: ?Daquela o Bloque amalgamaba toda a forza política do nacionalismo, e os literatos, ao non poderen estar no poder, teñen que desprenderse da militancia?.
Se a literatura, en sentido amplo, suplantou de vez o discurso histórico nalgún momento, esa época en Galicia non foi o Rexurdimento nin a resistencia cultural durante o franquismo. ?Ese tempo sería o actual?, apón o crítico e profesor Arturo Casas. ?Sobre todo pola asunción cultural de que ese pacto resulta paliativo en termos de convivencia política?. ?Por suposto?, segue, ?é unha forma de autoengano, un ?non querer saber?. Iso explica, sen irmos máis lonxe, o fracaso social da Lei de Memoria Histórica?. |
|
|
|
|
Sermos Galiza nacerá en marzo e Dioivo este mes |
|
O ex-edil do BNG Nestor Rego argumenta que Sermos nace "como reacción á situación progresiva de desaparición de medios en galego que deixou un espazo baleiro de información veraz, independente e crítica".
Por Galicia Confidencial | Santiago | 21/02/2012
O diario dixital que promove o grupo de comunicación Sermos Galiza botará a andar o próximo mes, segundo adiantou un dos seus promotres, Néstor Rego, a Cuarto Poder. Pola súa banda a data de lanzamento de Diovio, outro dixital en galego, prevese que sexa en torno a finais de febreiro.
Sermos: información independente só en "páxinas de escaso seguimento"
Rego, ex-concellal do BNG en Santiago, argumenta que o Sermos Galiza nace "como reacción á situación progresiva de desaparición de medios en galego que deixou un espazo baleiro de información veraz, independente e crítica, que ficou reducida a páxinas de escaso seguimento".
En declaracións a Cuarto Poder o político nacionalista explica que contan contratar entre 8 e 10 redactores para un semanario en papel, cuxa data de lanzamento podería ser abril ou marzo.
Sermos Galiza constituíse cun capital de 320.000 euros, segundo informa Periodista Digitalcitando ao propio Rego. O promotor destaca a diversidade dos accionistas, uns 900 segundo a plataforma.
Para xuntar esta cantidade Sermos Galiza contou co apoio de organizacións da contorna nacionalista, como o sindicato nacionalista CIG, que suscribiron unha parte do accionarado.
No grupo promotor colaboran militantes e simpatizantes de varias tendencias da esquerda nacionalista; aínda que os máis numerosos son militantes da UPG, como o propio Rego, ou da coalición deste partido, o máis forte no Bloque, con independentes, a Alternativa pola Unidade.
Praza: na busca de modelos de financiamento
Pola súa banda, Marcos Pérez Pena, director de Praza Pública, explica en Cuarto Poder que o novo dixital querería pasar a ser de pago tras un tempo de transición até que o público vese normal pagar polos contidos impulsado polo progresivo cambio de política dos grandes medios. Polo de agora a nova cabeceira, estreada o 1 de febreiro, manterase a base de donativos e aportacións dos patronos dunha Fundación creada ad hoc.
Pérez Pena argumenta que "a oferta de determinados contidos na súa lingua [o galego] disminiu até case desaparecer" e critica o recorte das axudas da Xunta á prensa en galego.
Dioivo a punto de saír do forno
Para completar os movementos nos medios en galego, o 29 de febreiro está previsto o nacemento de Dioivo, "un proxecto que nace da vontade dun grupo de xornalistas desempregad@s da Galiza", explican os promotores, entre os que están ex-profesionais deGalicia Hoxe e Xornal de Galicia.
Tal e como e xa publicou este xornal, tamén hai outro proxecto xornalistico en cernes que estaría impulsado por xornalistas do desaparecido Xornal de Galicia. O equipo de GC deséxalle a mellor das sortes a todos os proxectos que acaban de nacer ou que botarán a andar nos próximos meses, enriquecendo o panorama mediático do país |
|
|
|
|
O portavoz de Lingua do PSOE equipara a política lingüística de Feijoo ?coa concepción folclórica da gaita galega? |
|
Cerviño acusa a Vázquez dunha visión folclórica da lingua. O conselleiro de Cultura celebrou en Pontevedra o Día da Lingua Materna.
Por Galicia Confidencial | Pontevedra | 21/02/2012
O portavoz de Lingua Grupo Parlamentario Socialista Francisco Cerviño equiparou hoxe a política lingüística de Feijoo ?coa concepción folclórica da gaita galega?. O deputado fixo esta afirmación, trala celebración en Pontevedra por parte da Consellería de Educación, do Día Internacional da Lingua Materna.
Cerviño acusou ao Conselleiro de Educación ?de ser o máximo executor das políticas de desprotección da lingua galega?.
O deputado afirma que a folla de ruta de Feijoo tivo consecuencias nefastas como a derrogación do decreto sobre a lingua galega no ensino primario e na ESO ou a modificación da Lei da función pública para eliminar a obrigatoriedade dun exercicio en lingua galega para todos os opositores.
Cerviño dixo tamén que o Goberno da Xunta segue tomando medidas restritivas sobre a lingua pola vía orzamentaria. O político lembra que se reduciron os orzamentos de apoio discriminatorio á lingua galega, o que está levando á "práctica desaparición dos Equipos de Normalización Lingüística".
Cerviño tamén criticou a "minoración das edicións en lingua galega, tanto de libros como de medios de comunicación". En opinión do Deputado, estes recortes trouxeron "a perda de tódolos xornais en papel ou dixitais que se editaban en galego".
Por ultimo emprazou ao Conselleiro de Cultura a festexar a lingua galega ?con respecto, con compromiso, con seriedade e con propostas que axuden a fornecer e a florecer o noso idioma?.
Acto da Xunta
Pola súa banda o conselleiro de Cultura, Educación e Ordenación Universitaria, Xesús Vázquez Abad, salientou hoxe a importancia de ?abrirlles ás nenas e aos nenos as portas do galego como primeiro paso para abrírllelas ao plurilingüismo?
Na celebración do Día Internacional da Lingua Materna, acto presidido polo conselleiro na Escola Infantil do Centro Príncipe Felipe (Pontevedra), Vázquez Abad destacou o valor do plurilingüismo, ?que garantirá o éxito dos máis novos nun mundo cada vez máis esixente, aberto e complexo?. ?Ese é o noso obxectivo: contribuír ao esforzo común polo futuro dos nosos pequenos, un futuro que ha conxugarse, tamén, en galego?.
Co gallo desta celebración, na que estivo acompañado polo subdelegado do Goberno en Pontevedra, Antonio Coello; o secretario xeral técnico da Consellería, Jesús Oitavén Barcala; o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García; o secretario xeral de Cultura, Anxo Lorenzo; o delegado da Xunta na provincia, José Manuel Cores Tourís; o presidente da Deputación de Pontevedra, Rafael Louzán e o director do Centro Príncipe Felipe, José Manuel Fernández, o conselleiro incidiu na necesidade de transmitir a lingua propia de Galicia, ?que leva aparellada unha cultura singular?, ?un patrimonio que debemos transmitir ás próximas xeracións para que elas, coma as anteriores, poidan continuar construíndo a súa identidade individual e colectiva arredor da lingua galega, igual ca as xeracións pasadas?.
A Escola Infantil do Centro Príncipe Felipe ? dependente da Deputación de Pontevedra- celebrou hoxe o Día Internacional da Lingua Materna con este acto institucional que incluíu o concerto musical para bebés e familias ?Arrolos no colo da fala?, a cargo dos músicos Xabier Díaz e Guillerme Fernández.
Desde o ano 2000, a UNESCO celebra cada 21 de febreiro o Día Internacional da Lingua Materna. A Xunta de Galicia leva tres anos sumándose a esta efeméride orientada a promover a transmisión interxeracional das linguas non maioritarias. |
|
|
|
|
| En defensa do traballo dos servizos de normalización lingüística |
|
Institucións como a RAG, o ILG ou as universidades apoian un comunicado no que piden compromisos reais e recursos para o seu mantemento
GALICIA HOXE - SANTIAGO - 15.02.2012
Real Academia (RAG), Instituto da Lingua Galega (ILG), universidades, asociacións en defensa da lingua e administracións locais apoian un comunicado en defensa do traballo xusto e ilusionante dos servizos de normalización lingüística (SNL), e piden compromisos reais e recursos para o seu mantemento.
«Que todas as administracións públicas adquiran o compromiso real de fomentar o uso e prestixio da lingua galega, con prácticas coherentes con ese compromiso e coa posta en marcha de medidas decididas e eficaces na procura da normalización lingüística», que se «procure acadar a porcentaxe do 0,3% do orzamento xeral para o fomento da lingua» ou que se cree «unha estrutura real e coordinada de servizos técnicos para a normalización lingüística que abranga o conxunto do país, que consiga mellores resultados e rendibilice mellor os recursos públicos».
Estas son algunhas das propostas que inclúe o comunicado En defensa do traballo xusto e ilusionante dos servizos de normalización lingüística (SNL) impulsado pola Coordinadora de Traballadores/as de Normalización da Lingua (CTNL) e que conta co apoio de concellos como os de
Betanzos, Carballo, Carral, Castrelo de Miño, Castro Caldelas, Culleredo, Narón, O Barco de Valdeorras, Pontevedra, Salceda de Caselas, Teo ou Vimianzo, da Deputación de Lugo, dos departamentos de galego das tres universidades, da Real Academia Galega (RAG), do Instituto da Lingua Galega (ILG), da Mesa pola Normalización Lingüística, da Associaçom Galega da Língua (Agal) ou da Asociación de Escritores/as en Lingua Galega (AELG).
No comunicado feito público pola CTNL declárase que o traballo dos SNL procura «avanzar no c onsensuado proceso de normalización da lingua galega» e que estes desenvolven un labor «necesario, xusto e ilusionante de fomento do galego no nivel de contacto máis directo coa cidadanía». Así, indícase, os SNL «contribúen a difundir do xeito máis próximo entre a poboación, por exemplo, as creacións culturais galegas, desenvolven accións de dinamización da lingua, achéganlle á poboación máis nova alternativas de lecer en galego, difunden e xestionan cursos de formación en lingua galega, velan pola calidade lingüística e comunicativa das institucións, velan pola garantía dos dereitos lingüísticos, etc.».
Sinálase que «aínda que a situación dos SNL é moi precaria, chegar a ela significou un proceso de anos que non podemos botar por terra», e denúnciase a suspensión das axudas para a normalización lingüística desde os concellos por parte da Xunta en 2011 ou a drástica redución das axudas por parte da Deputación da Coruña, o que pon en perigo moitos dos SNL existentes, dos que ao remate de 2011 xa pecharon 16 por estes motivos.
Desd e xeito, no comunicado demándase da Xunta que asuma a súa competencia de «impulsar e coordinar os SNL e de colaborar co fomento do uso do galego nos concellos, para o que debe dedicar os suficientes recursos económicos e materiais de xeito estábel». Para iso, proponse que «se cree unha estrutura real e coordinada de SNL que abranga o conxunto do país». Proponse tamén que, tanto concellos como Xunta, dediquen o 0,3% do seu orzamento xeral ao fomento da lingua, investindo eses recursos en «accións de fomento do galego e en servizos técnicos para planificar e xestionar o proceso de normalización lingüística». Neste momento son moi poucos os concellos que chegan a esa porcentaxe, e a Xunta de Galicia nin sequera chega ao 0,1% (dedícalle en 2012 o 0,09% do seu orzamento xeral á política lingüística, mentres en 2005 lle dedicaba máis do dobre, o 0,23%).
En defensa do traballo xusto e ilusionante dos SNL. Comunicado completo en .pdf
Apoian o comunicado:
-Real Academia Galega (RAG)
-Instituto da Lingua Galega (ILG)
-Deputación de Lugo
-Departamento de Galego-Portugués, Francés e Lingüística da Universidade da Coruña (UdC)
-Departamento de Filoloxía Galega e Latina da Universidade de Vigo
-Departamento de Filoloxía Galega da Universidade de Santiago de Compostela (USC)
-Associaçom Galega da Língua (Agal)
-Asociación de Escritores/as en Lingua Galega (AELG)
-A Mesa pola Normalización Lingüística
-Concellos de Betanzos, Carballo, Carral, Castrelo de Miño, Castro Caldelas, Culleredo, Narón, O Barco de Valdeorras, Pontevedra, Salceda de Caselas, Teo, Vimianzo... |
|
|
|
|
| O Concello organiza unha ducia de actividades de fomento do galego |
|
Viernes, 10 de Febrero de 2012 00:00
Diario de Ferrol
c.r.c. > ferrol
O concelleiro de Normalización Lingüística, José Manuel Vilariño, deu a coñecer onte a programación que dende a súa área se proxecta para este primeiro semestre do ano.
As actividades, unha ducia delas, irán dirixidas especialmente ós nenos e ós rapaces, nos que resulta máis doado o cambio de hábitos lingüísticos.
Entre a programación, na que se colaborará tamén coas Equipas de Normalización Lingüística dos centros de ensino, así como coa Dirección Xeral de Política Lingüística, atópanse dúas propostas que engloban todas as actividades: ?Ferrol con lingua? e ?FalaRRedes?.
A primeira, desenvolvida en exclusiva polo Concello e as Equipas, inclúe un Clube de debate, que consiste na confrontación de argumentos entre dous equipos de mozos de entre 14 e 18 anos dos centros escolares. O prazo de inscripción remata este sábado e segundo explicou a técnica de Normalización, Beatriz Bascoy, xa hai uns tres centros ?con grupos de entre catro e dez alumnos? interesados en tomar parte. A fase comarcal deste concurso terá lugar o 24 de marzo e no Clube de debate participan los concellos de As Pontes, A Coruña, Santiago, Pontevedra, Vigo, Betanzos, Carballo, Oleiros, Teo, Rois e Carral.
Outra actividade deste apartado será o certame de Poesía e Imaxe ?En galego sen filtro?, que chega á súa duodécima edición e que consiste en pór imaxes a textos de diversas linguas do mundo, traducidos ó galego.
?Imos de cine? será unha das novas experiencias deste semestre, con proxeccións dirixidas a Infantil e Primaria. Serán pases no Jofre de filmes en galego, como ?A flor máis grande do mundo?. ?A nena que tiña unha soa orella?, ?O soldadiño de chumbo? ou ?Maxia na auga?.
Obradoiros de portugués simple, para rapaces ou a continuidade de A Mocidade coa Lingua completan a programación do programa ?Ferrol con lingua?.
En canto a ?FalaRRedes?, que coodina a Xunta e na que participa o Concello, José Manuel Vilariño deu conta das iniciativas ?Galego de cine?, que ofrece contidos audiovisuais producidos en galego; ?O señor das dunas?, contacontos para todos os públicos; e ?Títeres Hop?, obradoiros musicais e teatrais para adolescentes. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
