 Teño saudades de todas as cidades e vilas nas que vivín: Ceuta (o limoeiro de lúa que tiñamos no patio); Doña Mencía (ir comer figos ao romper a alba con meu pai); Madrid (o cineclube de Areneros, onde vin por vez primeira "Freaks"); Vigo (as mimosas en flor en decembro); Santiago de Compostela se algún día marchase, e ata outras cidades nas que nunca ou só brevemente vivín: Donostia, Perugia, Boston. Debido a Ramón Facal teño unha relación especial con Toba, Cee e coa Costa da Morte onde están situados algúns dos meus libros como A formiga coxa e Lobos nas illas, e pertenzo ao Batallón Literario da Costa da Morte e ao consello editorial de Letras de Cal.
Tiven a sorte de recibir unha esmerada educación rockeira asistindo a "Caravana" de Ángel Álvarez a finais dos 60; entre semana estudiaba Bioloxía e cheguei a ter unha relación bastante intensa cos escaravellos. Nos 70 comecei a ensinar Ciencias, e puiden mercar unha moto. Agora ensino Didáctica das Ciencias e Educación Ambiental na Universidade de Santiago de Compostela.
Hai quen pensa que os escritores levamos unha vida aventureira, pero eu non viaxei en trineo polo Ártico, aínda que confío en facelo algún día. Mentres tanto escribo poemas, contos e novelas.
Aprendín a escribir -ademais de lendo- redactando panfletos e artigos para revistas de partidos clandestinos (todos, cando eu estudiaba). O primeiro relato que escribín, un conto sobre vampiros, foi o xérmolo de "Agardando polos morcegos", pero tardei bastante en publicar A formiga coxa. Despois viñeron, A expedición do Pacífico (Premio da Crítica de Galicia 1995) alternando con narrativa para adultos, como Lobos nas illas (Xerais 1996, en castelán Lumen 2001) ou A Compañía Clandestina de Contrapublicidade (Premio Álvaro Cunqueiro1998). A Banda sen futuro recibiu o premio Lazarillo de novela xuvenil en 1999 e o premio Lecturas, votado por rapaces e rapazas das bibliotecas galegas, en maio de 2001. A miña novela Teoría do Caos, un texto sobre as traizóns, recibiu o premio Xerais en 2001. Son unha viaxeira impenitente, e convén lembrar o proverbio árabe, non hai que confiar nos viaxeiros pois contan moitas mentiras.
derrotas domésticas
debeu ser mderrotas domésticas
dedebeuoi difícil
degolar as anguías
sen cortar os dedos
arrandearte para que non te cubrisen
as escamas do ollomol
liscar do nó corredío das sabas
nas noites opacas
que batallas contra os garavanzos
medrando disformes na agua
que absurda tarefa
escoller lentellas de arroz
que impotencia
cando o leite fervido vai por fóra
inevitablemente
e se o batifundo das tixolas
non che deixaba oír a música
se o teu francés e alemán
eran inútiles contra a graxa nos fogóns
se os tubos de agua berran como nenos
ou gaivotas
e as patacas se pegan
no fondo da tarteira
nai
¿como é que estás sorrindo nas fotos?
Fala carrapuchiña
Chamoume e metinme na cama con el. Facía como que ía comerme, rillando as uñas moi a modo e despois tragando as biscardas. Outras veces metía na boca os dedos, a man ou mesmo o brazo enteiro ¡tan pequeno! Comerse un ó outro, así fan os que se aman. Eu non podía comelo, sendo tan grande, tan enorme, con aqueles cabelos hirsutos, o alustro dos dentes brancos, a voz profunda como os tronos. Daquela quitáballe os carrachos que o asañaban como a todos os lobos e despois comíaos, rebentando de sangue que esvaraba pola miña boca, polo queixo, manchando o meu vestido. Por iso dixo o cazador, cando nos encontrou a primeira vez, que eu ía ensanguentada, que rompera isto ou aquilo, que el estaba coméndome e tivera que tirarme do máis fondo das súas tripas. Non era certo e, por outra banda, se nos comemos o un á outra e por amor. Tamén Beatriz comeu a Dante ou polo menos comeu o seu corazón, o centro do centro. Tampouco é verdade que o cazador lograra ferilo, senón que, non podendo enfrontarse á escopeta cargada, fuxiu para o máis escuro da fraga.
Pero eu probara o seu sangue, o sangue que rebentaba o corpo esvaradío dos carrachos que sabían a terra, a metais enferruxados. A lúa comezou a cambiar o meu corpo. Dentro de min nacían alustros e tronos, coitelos de linguas, dentes afiados como esquírolas de cristal. Cando o cazador nos encontrou a segunda vez eramos dous e non puido escapar. Desde entón unhas veces vou eu procuralo ó escuro do bosque, outras ven el e entra comigo na casa, enganando ós outros co seu aceno de can, os ollos baixos para non descubrir os relampos de treboada que aniñan neles.
A soga
A soga, o último recurso.
Acariciou coas mans a súa lonxitude. Baixo a áspera tona o esparto agochaba unha promesa de liberdade. Fixo un nó corredío, probou o seu contacto coa pel, dunha sequidade que suxería outras peles escamosas, enguedellar o corpo nun co dunha cobra. Con outros corpos, antes de ingresar aquí.
A soga fala linguaxes distintas, prende ou ceiba, ata ou abre fiestras cara a outro lugar, fóra deste obtuso cárcere, deste claustro, círculo sen fin. É a derradeira esperanza, a elección cando nada queda por escoller.
Nas longas noites dubidara, soñando coas súas espirais incitantes, mentres a soga se ofrecía e se negaba, nun intre a carón da man, no seguinte inalcanzable.
¿Termaría o barrote do seu corpo? Era preciso que aguantase durante un curto tempo. ¿Ou cedería, arrebolándoa no chan, os ósos escachados, sen conseguir o seu obxectivo? ¿E ela, sería quen de facelo? ¿Ou botaríase atrás no último momento?
Apertou a soga, o único que tiña, o camiño retorto cara ao outro lado, un lugar incerto, descoñecido, mais que poñería fin a este desacougo.
Na escuridade da cela, a soga enrodelada como un animal antigo, unha besta do seu país, de cego propósito, ignorante da súa mordedura letal, agarda en silencio a madrugada. A noite escoa lentamente cara a outro meridiano, quizais cara ao lado da soga que permanece na sombra.
A novicia asegurou o nó, contemplouno durante un intre, porta dun mundo distinto, e despois entrou nel.
Feito por:Noemi Couso Calvar
|
