Había unha vez un gato que sempre ía vestido de azul.
Tiña botas azuis, tiña un sombreiro azul, tiña unha camiseta azul, tiña uns pantalóns azuis e unha capa azul.
Espertábase cun reloxo azul que lle regalara a súa nais. Despois de espertarse ía correr un pouco pola praia, á beira do mar azul.
Toma un troco de peixe azul e un iogur que ten a tapa azul. Despois toma un autobús, chamado ?Miler Azul? para ir ao traballo.
Cando volve do traballo para comer vai á neveira e non hai comida. Entón vai ao supermercado para comprar, pero non encontra a comida que lle gusta. Volveu a casa, pero sen nada para comer. O gato volveuse tolo porque tiña que comprar comida que non lle gustaba.
Ao día seguinte foi ao traballo e o despediron. Así que tiña que buscar un traballo rápido para poder comer.
Pasaron dous días e o gato perdeu o reloxo que lle regalara súa nai.
O gato estaba perdido, non tiña comida que lle gusta e non tiña traballo e perdera o reloxo da súa nai.
Pasara xa moito tempo e o gato que sempre vestía de azul encontrou un traballo. A empresa chamábase ?Río abaixo, cara ao azul?. Pagábanlle moitos cartos.
Ese mesmo día foi comprar comida e viu a comida que tanto lle gustaba. Chegou a casa e empezou a preparar a comida. De súpeto, escoitou un reloxo sonar e foi á habitación a mirar; púxose de xeonllos e mirou por debaixo da cama e encontrou o seu reloxo.

O gato era feliz de ter o seu traballo, a súa comida preferida e o reloxo que perdera.
Estaba tan contento que encontrou unha moza de cor vermella. A el o que lle importaba era ser feliz.
Comprendeu que non había que facer sempre o mesmo, senón ser feliz e facer cousas diferentes.

A nena vestida de vermello

Había unha vez unha nena que sempre vestía de vermello.
Tiña o pelo vermello, tiña unha cama vermella e a súa habitación era vermella.
Espertábase ao son dun espertador vermello.
O seu colexio era de cor vermella e ao chegar a casa duchábase cun xampú vermello.

Un día, ao rematar de ducharse seu irmán díxolle:
-Temos que compartir a habitación porque os avós van vir vivir aquí?.
Tiñan un problema: que ao rapaz gustábame o vede e á rapaza , o vermello.
Na habitación da rapaza o irmán puxo todas as súas cousas verdes. Puxeron media habitación vermella e a outra, verde.
Na casa xa estaban fartos de oílos discutir. Por ese motivo a rapaza empezou a sacar malas notas e a botaron do colexio.
Ao chegar a casa a nena choraba e os avós dixéronlle que acaban de chamar do colexio.
-Non te preocupes. Ímonos outra vez para a n osa casa.
Cando marcharon, ela e seu irmán deixaron de discutir porque xa non compartían habitación e no coléxioa volveron coller.

O neno vestido de azul

Había unha vez un neno que sempre vestía de azul.
Tinguira o pelo de azul.
Cada vez que ía xogar vestía de azul.
Tiña un espertador azul. E sempre se duchaba con auga tinguida de azul.
Almorzaba peixe azul e un anaco de torta azul.
Ía sempre á beira do mar azul e xogaba coa súa pelota azul.
Un día foi ao mar e atopou unha balea azul, ferida, e saíalle o sangue vermello. Entón dixo que quería saber por que non era azul o sangue da balea.
Logo cortouse e viu que o seu sangue tamén era de cor vermello. E tiña que saber por que. Así que foi ao oceanográfico de Valencia. Alí dixéronlle que non todo xiraba arredor dunha cor.
Entón aceptou todas as cores.

A nena vestida de rosa

Había unha vez unha nena que sempre ía vestida de rosa.
Tiña unha saia rosa, tiña unha camiseta rosa, tiña zapatos rosa e tiña o pelo rosa.
Espertaba sempre no seu coarto rosa, cos ladridos do seu can, que tiña un lazo rosa.
Sempre lavaba os dentes co seu cepillo rosa.
Poñía unha diadema rosa e ía ao seu colexio na súa bicicleta rosa.

Pero a nena de rosa tiña un problema. Apuntárase nun equipo de fútbol porque lle encantaba o fútbol , pero as camisetas do equipo eran azuis e ela negábase a poñelo.
Pero as cousas non remataban aí : coñeceu a un rapaz guapísimo, pero o rapaz odiaba o rosa.
Ela pasou toda a noite cavilando no seu coarto rosa, pero non se concentraban; entón pediulle axuda a nai. A nai, que era moi lista, axudoulle , primeiro co do fútbol. Díxolle que ou empezaba a apreciar outras cores, ou que levara por debaixo do traxe de fútbol a súa roupa rosa.
Á nena encantoulle a segunda opción, pero ía suar moito con tanta roupa. Entón, subiu ao seu coarto, cerrou os ollos e probou o traxe de fútbol e...¡encantoulle!. Cando viu que lle gustaba máis có rosa tirou toda a roupa rosa e encheu o armario con roupa azul.
Pintou a súa bici de azul, pintou o seu coarto de azul, tinguiu o pelo de azul...
E así puido xogar ao fútbol e saír co rapaz ao que tamén lle gustaba o azul.

A MOZA QUE SEMPRE ÍA VESTIDA DE AMARELO

O home vestido de amarelo

Había unha vez un home ao que lle gustaba a cor amarela.
Tiña o pelo amarelo, o pantalón amarelo e a camisa amarela.
Polas mañás espertábase co arrecendo do limoeiro que tiña ao lado da cama.
No baño tiña unha xerra de cor amarela, con limoada para lavarse a cara plas mañás.
Almorzaba unha tortilla amarela.
Para ir traballar sempre ía pola pradeira abaixo porque a herba estaba amarela.

Un día, coñeceu a unha muller e decidiron casar. Pero había un problema: que á muller non lle gustaba nada o amarelo. Só lle gustaba o vermello.
Polas mañás tiñan que facer dous almorzos: unha tortilla amarela e un té vermello.
Para traballar, a muller tiña que ir en taxi, porque o coche que tiñan era amarelo.
O home sempre tiña que facer a cea porque a muller non podía ver diante a cor amarela.

Un día decidiron pintar a casa, pero a muller comprara a pintura de cor vermella, e o home de cor amarela. Eles empezaron a discutir e a pegarse pero, de súpeto , tropezaron cos botes e...¡Fíxose outra cor!
-É moi bonita. ¿Que tal se a pintamos de laranxa?
Entón pintaron a casa de laranxa, levaron o coche para tinguilo de laranxa. E tamén puideron turnarse para facer a comida, porque aos dous gustáballes esa cor.