| MEMORIA DE UNA GENERACIÓN |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Si tivera dezaseis anos |
|
Se tivera dezaseis anos
José María de la Viña Varela
Viña eu camiñando de volta do café, como decote, e pasei pola praza do Concello. Alí estaba un rapaz dálle que dálle a un monopatín. Co seu pantalón chándal e a súa suadeira con gorro incluído. De uniforme, vamos. Subía e baixaba do fedello con máis ou menos acerto. Non había ninguén na praza: era inverno; chovera había un pouco, e só un banco tiña outros dous adolescentes como os seus espectadores favoritos.
Entón ocorréuseme: ¿e se eu nacera nestes tempos?, ¿faría o mesmo que el?. Non me coubo ningunha dúbida. Cada quen vén marcado polos costumes do seu momento histórico. Quedamos marcados pola época na que vimos ó mundo. Na miña quenda, xogabamos ó guá, o trompo, á billarda, ó fútbol con pelota de trapo; a cazar rás no regato ou grilos no campo de Barrán; ó escondite, á queda, ás cascas, no tempo das augas, cada quen cos seus barquiños feitos de casca de pino apañada na fábrica do Xordo; o serradoiro de madeira que ía á Cristina. Pero non, agora non hai terra para facer buratos para o guá, nin para darlle ó palán que lanza a billarda. No seu lugar cemento.Onde estaba o regato e o Río Pequeno (logo souben que o seu nome oficial era Río Balsa, ou da Balsa), agora hai asfalto e casas. Non se pode xogar nas rúas, cheas de coches e de semáforos xa; e se hai que xogar fariámolo nas pistas que hai onde o instituto e a escola Fogar. Mais case ninguén xoga xa o fútbol. O outro día albisquei desde o meu Centro, mentres explicaba unhas cousas, como uns africanos, supoño pola súa cor, e outros dábanlle ó fútbol. Pero os nosos rapaces xogan ó baloncesto, e máis aínda ó voleibol e balonmán. Ó fútbol menos.
Se eu fora un cativo destes tempos, pois, estaría vestido como un rapeiro (ou non), e dándolle ó monopatín, esnaquizándome os xeonllos tentando de facer as virguerías de rigor. E tamén xogaría ó voleibol. E sobre de todo sería un consumado surfeiro. O mellor surfeiro da bisbarra. ¡Eei!, ¿vós que pensades?: cheguei a montar nunha táboa hai uns anos. Fixen un curso de verán na terra do meu pai, onde me decatei por que ese deporte é para xente nova. Pero, non creades: cheguei a poñerme de pé unha ou dúas veces en todo o verán. Non volvín a intentalo. Mais matinando nos meus dezaseis anos de agora, quen me vería a min seguindo as modas correspondentes, co meu pelo tinguido de louro, e as miñas bermudas por riba apenas das miñas canelas. Ja, ja, jaa. Arrodeado de rapaces e rapazas coma min, onde o mar: Razo seguramente, presumindo da última. ¿Levaría piercings tamén?; e seguro que si. E pode que tamén tatuaxes, se é que mo consentiran meus pais. Para min sería normal, non para eles. Estaría consultando o meu recente smartphone para ver as praias, ou algunha páxina web que falara dos mellores sitios para facer surf. Roñaríalle ós meus pais para que me compraran isto ou aquilo outro, prometendo sabe Deus que cousas con tal de que mo mercaran. E mo comprarían si, mentres que lembro que andei esperando pola bicicleta un lote de anos, ¡un lote!, ata que a conseguín. Foi toda unha fazaña.
Iría a algún campamento de verán, ou se cadra non. Escribiríame con algunha inglesiña para desenvolver a miña personalidade e practica-lo idioma. Non precisaría saír á rúa para contarlle a última ós meus amigos, ou para saber cando e onde é a festa de cumpreanos de alguén da panda. Para iso está o guasap, ¡que grande invento!. Meus pais non saberían nin o que é tal cousa. Nin o que é Twiter nin Facebook. E Google sóalles, e pode que mesmo o utilicen para as súas cousas. Espallaría a miña foto polo universo de internet, foto que fixen co meu móbil e non tiven que esperar a revelar esas fotos. Nin me custaron un peso.
Se eu fora destes tempos, non iría á caza dos gorrións onde a fonte Cristina, nin de aventuras na procura do “ouro” (pirita) do Chorís, nin subiría a un autobús ateigado de xente para poder disfrutar dun día de praia no verán; cun boliche de bebida preferida, unha tortilla e pexegos, para todo o día. No seu lugar, “quedariamos” no café Tal ou no Cual, cunha morea de amigos e amigas. A min gustaríame aquela loura de pelo longo e rizo que nin mira para min, pero devecería por ela. Tamén lle gusta o surf e vai ó meu instituto. A ela déixana quedar ata as tres da madrugada. Os meus pais cabréanse se chego despois das dúas.
Se fora certo que son destes tempos, xa non subiría ás árbores como facía seguido cando neno. Porque non hai árbores a onde trepar. En cambio estaría todo o día batendo nas teclas do meu PC ou do meu móbil co chat correspondente, contándolle a todo o mundo algo que se me ocorreu, ou lendo o que lle ocorreu ós demais. Tería moitos, moitos amigos, pero case todos virtuais. De internet, vamos. Non como cando era neno que tiña unha ducia ou así, e viámonos tódolos días na rúa, xogando uns contra outros, e pelexándonos, e rompendo zapatóns, e arrabuñando as pernas, e chegando cos pantalóns curtos rompidos ou mollados.
E almorzaría plum-cakes, hot cakes ou cereais, en troques de sopas de pan con leite quente, como moito con Cola Cao. O Nesquit chegaría moito máis tarde.
Se de verdade puidera ser que tivera dezaseis ou quince anos, vería películas tódolos días, na televisión, ou baixaríaas de internet, o mesmo que a música, aínda que poida que esta a escoitaría no meu Iphon ou no móbil no Spotify ou no Invenio Carmen, ou do mesmo Emule, ou do torrent. Cando eu era cativo, vin unha película ós seis anos por primeira vez. Quedei abraiado; era a miña primeira experiencia co cine. Un curto de uns vinte minutos en branco e negro sobre dos vikingos. ¿Cando volven botar outra?, preguntei ansioso. “Para a semana que vén rapaz”. Nunca volveu.
O meu primeiro disco debeu ser dos Shadows , ou dos Beatles, un disco pequeno. Tardaría meses en conseguir outro. Catro cancións.
É posible que meus pais hoxe tiveran piscina na casa da praia, ou na do campo. E senón iría a cotío á dalgún amigo ou amigos. Cando rapaz, xuntabámonos todos no San Martiño (hoxe aínda conserva a súa beleza no centro do pobo), ou no Bosque, ou algo máis lonxe na Cepeira. Auga do río Anllóns, fría como o demo. Alí iamos os nenos a bañarnos espidos. Por iso elas non podían vir. ¡Cantas barbaridades faciamos!, pero ¡que ben o pasabamos!. ¡Aaaai!. Tiñamos pandas; guerreabamos contra as outras calles, formabas parte dunha tribo, descubriamos abraiados a nosa incipiente sexualidade da maneira máis inxenua, contabamos historias...
Hoxe tería calefacción na casa; unha casa con garaxe e porta blindada; se cadra con ascensor. A ducha diaria sería o normal, non como cando eu era pequeno que só usabamos bañeira e cada semana; mesmo cando estiven interno nun colexio de pago. Na cama o caneco, é dicir, a botella de cerámica con auga quente para os pes. O malo era de mañanciña que estaba toda fría. ¡Cantos catarros collín!. Era o máis normal. E máis vermes, e máis pulgas, e algún dis que tiña lendias ou piollos; non foi o meu caso. Os cans tiñan carrachos, hoxe non saben o que é todo iso.
Pero que ben, se eu hoxe tivera 16 anos. O mundo sería de cores tódolos días. Non tería preocupacións, máis que as que me dan os meus pais e o meu irmán de vez en cando. Se cadra tería un canciño; sempre quixen ter un, mais non había onde telo. Pero non sei se coa nintendo, o smartphone, o PC, e os adestramentos de volei ou de surf, tería tempo para atendelo.
Cando sexa maior estudiarei, para non quedar aquí; pensaría. Aínda hai tempo para estudiar. Eu quero ser médico ou enxeñeiro e marchar lonxe, e gañar cartos, e ter unha casa en Madrid ou en Nova Iorque. Bueno, tamén me serve A Coruña ou Santiago. Pero quero gañar moitos cartos e ter a muller máis guapa da cidade: daríalle nos fociños á loura da panda, a que non me fai puñetero caso.
Está ben. Está ben. Pero a verdade e que o teño pasado moi ben de pequecho. Na miña nenez e adolescencia. ¡Miña madriña!. Fartabámonos de rir e de xogar. Faciamos moitos e bos amigos, e os barcos de casca non quedaban sen pilas, nin a bici, nin o trompo, nin o guá. Entrar na Casa da Condesa daba máis adrenalina que calquera xogo de hoxe en día. E presumiamos de tal cousa. Un rapaz de agora non sabe o que é pescar unha troita, ou correr diante dos pirulos (os policías municipais), ou serenos. Lembro o meu primeiro acto social: entre catro ou cinco mercamos un refresco, unha especie de Fanta. ¿Como se chamaba?, ¡Sinalco!, chamábase Sinalco; a repartir entre todos. Un patacón. ¡Era moito, oh!. Pensándoo ben, estou ben onde estou. Como di unha amiga miña: a vida son etapas. Eu queimei a miña do ben que o pasei. Agora tócalle a outros. ¡Sorte rapaces e rapazas!. Que o poidades contar como eu.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
