|
|
|
|
|
|
| A temeridade dun filósofo |
|
 Eu non tería reparado en tal entrevista se nela non houbese palabras referidas a min mesma, explícome, opinións sobre a nosa literatura, a nosa lingua, é dicir, sobre nós. Porque Steiner opina sobre a literatura galega para negarlle o recoñecemento que merece, nun alarde de ignorancia desmedido, temerario, impropio dunha persoa que coñece a inxustiza da historia e da propia vida... George Steiner nega a calidade da nosa literatura e, polo mesmo, que a nosa lingua sexa empregada no ámbito universitario. A afirmación resulta aínda máis tremenda se temos en conta que compara a literatura galega coa catalá e, malia recoñecer a altura da catalá, nega a galega.
...
Mais por outro lado, a súa opinión sobre a literatura galega garda unha certa coherencia con outras afirmacións que se recollen na entrevista, como é o caso do racismo cando o filósofo reflexiona sobre o feito de que é doado falar do racismo e de non ser racista cando non se vive ao lado dunha familia jamaicana que está todo o día escoitando rock e reagge (?). E ao ler isto sigo sen entender. Aínda que é certo que, casualmente estes días, teño lido sobre este feito, o de vivir en carne propia a represión e o racismo e non por iso converterse nunha persoa solidaria e sensíbel cos oprimidos ou desfavorecidos, senón manter os prexuízos racistas, ás veces baixo unha actitude aparentemente solidaria. É o caso dos relatos gráficos de Art Spiegelman (Maus) e Luc Brunschwig (La mémoire dans les poches), dous fillos de xudeus represaliados que relatan as reaccións racistas dos seus proxenitores.
Segue...
Cando lin a entrevista, decidín escribir sobre o tema, así que quedan arriba algúns dos parágrafos do artigo e o enlace. Tamén a AELG se pronunciou sobre as tristes declaracións. Senilidade? Contradicións? As dúas cousas? En fin, aínda poderíamos seguir aventurando, mais é curioso, si, como quen sufriu tremendas inxustizas é quen de reproducilas... se cadra somos o que aprendemos, aínda que digamos rexeitalo, e estamos condenados a reproducir a sociedade que herdamos.
|
|
|
|
|
| Bordados |
|
 Ando estes días lendo novela gráfica. Si, prefiro dicilo así porque, especialmente esta obra que lin, acomódase mellor a esa denominación cá de BD. Trátase de Bordados da iraniana Marjane Satrapí, a autora de Persépolis, coa que tanto gozamos no cine.
Bordados ten máis que ver cunha novela, ca cunha BD, é propiamente unha novela curta, iso si, deseñada.
A autora volve falarnos en clave autobiográfica, situando a narración na conversa das mulleres despois do xantar, a súa avoa, a nai e mais as amigas, cando na intimidade que lles dá estar elas soas permítelles falar abertamente das súas relacións cos homes e ir así retratando a sociedade iraniana, que unha das personaxes define como dexenerada. A virxindade, e por tanto a sutura do hime, os casamentos por interese económico, o desexo de instalarse en occidente, son os temas centrais dese diálogo entre mulleres do que os homes son ?expulsados?.
De feito, ao inicio recóllese que Broderies, a palabra francesa que dá título á novela gráfica, non só significa adorno dun tecido, senón tamén andar de lercha ou suturar o hime.
O libro atopoume na Coruña e inmediatamente fíxenme con el (sempre veño cun pequeno cargamento). Non deixedes de lelo se tedes oportunidade.
|
|
|
|
|
| Mª do Carme Kruckenberg |
|
É toda unha vida de poesía. Escrita e vivida, sempre aí.
Agora Carme Kruckenberg pecha o caderno, un groso caderno, o seu legado. Di que "sempre escribimos o mesmo libro, aínda que tratemos temas diferentes", non podo estar máis de acordo.
Agora devezo por ler a última entrega (non direi derradeira, creo que non deixará de escribir, aínda que só sexa nas liñas do pensamento, e eu agardo que o faga) e desde aquí envíolle un bico a Carme.
"... aínda estamos aquí,
á porta das crenzas, que confiren
a responsabilidade do lexítimo."
De As complexas mareas da noite.
(na foto, feita por Camilo Franco, Marica Campo, Basilio Losada, Ánxeles Penas e Carme Kruckenberg no Galeusca 2007) |
|
|
|
|
| Adeus Mahmud Darwich |
|
 Acabo de sabelo. Ás veces desconectar afástanos da realidade, e dóenos volver a ela.
Amaremos as túas palabras, poeta.
Indentidade
...
Escribe!
Que son árabe
Que ti roubaches as viñas dos meus pais
E a terra que cultivaba
Eu e máis os meus fillos
Ti colléchesnos todo excepto
Para a sobrevivencia dos meus netos
Estes penedos
Mais o voso goberno vainos coller tamén
...
Escribe! ...
Que non teño odio polos homes
Que non asalto a ninguén mais que
Se teño fame
Comerei a carne do meu Usurpador
Coidado! Coidado! Coidado
Coa miña furia.
Mahmud Darwich |
|
|
|
|
| Mar morto |
|
 Andei por eses mundos e como noutra viaxe anterior levei comigo a Jorge Amado, desta volta o seu Mar morto un libro finalizado no ano 1936, calquera o diría.
Gocei da lectura, de feito lino de dúas tiradas, mentres avanzaba quilómetros e quilómetros, e non contarei grande cousa, porque este libro hai que lelo... hai que lelo.
É a historia dun mariñeiro de saveiro, Guma, cun final nada agardado e que vén suxerido na ansia de dúas personaxes, a mestra e o médico, que agardan un milagre, mais un milagre social, que transforme a vida miserábel das mulleres e dos homes do cais, e é un pracer ler como ese milagre se vai perfilando, especialmente ao final do libro...
É outra historia de Baía, outra historia das clases socias máis desestruturadas, mais a esperanza está nel. Os seus paisanos, como outras veces, converteron a novela en telenovela e, eu que non gosto nada delas, si tería curiosidade por ver esta.
"Do mar vem toda a alegria e toda a tristeza porque o mar é mistério que nem os marinheiros máis velhos entendem".
|
|
|
|
|
| Mãe Ilha |
|
 Mãe Ilha
Nessa manhã as garças não voaram
E dos confins da luz um deus chamou.
Docemente teus cílios se fecharam
Sobre o olhar onde tudo começou.
A terra uivou. Todas as cores mudaram
O mar emudeceu. O ar parou.
Escuros véus de pranto o sol taparam
De azáleas lívidas a ilha se cercou.
A que pélago o esquife te levava?
Não ao termo. A não chorar os mortos.
Teu sumo espiritual florido ensina.
E se o mundo em ti principiava,
No teu mistério entre astros absortos,
Suavemente, ó mãe, tudo termina.
Natália Correia |
|
|
|
|
|
|
