|
|
|
|
|
|
| Recensión de Dun lago escuro no blog Bouvard e Pécuchet |
|
 O blog Bouvard e Pécuchet, Crítica arbitraria de libros e outros obxectos impresos de Manuel Rodríguez Alonso publica unha recensión de Dun lago escuro:
"Na liña da xeración dos noventa, á que pertence a poeta, este poemario combina o íntimo, xa visible desde o símbolo inicial da auga estancada do lago ... co social (que prodixiosa é esa imaxe para os intelectuais colaboradores do poder: revolucionarios / sen saltar os límites / do oficialmente correcto), sen que falte tampouco unha certa narratividade e neorromanticismo con referencias subxectivas a vivencias cotiás ..."
"O símbolo tan lorquiano da auga estancada e tamén o tema quevedesco do eu como un continuum de eus que foron morrendo, sucesión de cadáveres, planan ao longo de todo o libro. "
"Recursos como as anáforas e os paralelismos, así como o xogo coa tipografía ao deixar illado o derradeiro verso do poema ... acadan un grande efecto sobre o lector. Noutros casos a autora xunta palabras que parecen irreconciliables polo seu significado..."
A recensión completa está en:
- Bouvard e Pécuchet
- Xerais |
|
|
|
|
| Recensión de Dun lago escuro no Caderno da Crítica |
|
 O Caderno da crítica, blog de Ramón Nicolás Rodríguez, acolle unha recensión de Dun lago escuro.
"Resulta afortunada, ao meu ver, a simboloxía que escolle Marta Dacosta para abrir este libro de poemas ... Afortunada e fértil pois é, xustamente, o lago o que pode ocultar, sen nos decatar, todo aquilo que corre por baixo da tona, isto é, o que a voz lírica sinala como ?o volume da mentira?.
"Alén da querenza pola simboloxía acuática, un topos recorrente na poética da autora viguesa, velaquí un libro pragado de acenos e imaxes íntimas, gobernado por unha voz que se rebela ?contra o aparente e falso poder da razón? e que formula interrogantes a moitas cuestións atopando, en ocasións, respostas en algo que paira nela: ?a voz das avoas talvez?.
Pódese ler a recensión completa en:
- Caderno da crítica
- Xerais |
|
|
|
|
| Filtro de amor |
|
 O verán pasado, nunha conversa entre Antón Riveiro Coello e Marica Campo, atopei a referencia ao libro Filtro de amor da americana Louise Erdrich. Ao ler o que eles dicían, tomei nota e procurei que o libro chegase ás miña mans.
Así foi como esta primavera andei a ler nel, gozando da construción dun relato que levemente leva até algunha das mellores descricións ou relatos que se poidan ler.
Comecei escribir estas notas nunha sala de agarda, conmovida por un dos capítulos máis impactantes do libro. Aquel en que relata un suicidio, no capítulo titulado ?un descapotábel vermello?.
Agora repaso os fragmentos que fun subliñando para non esquecer, como este: ?A sociedade? A sociedade é como esta partida, primo. As cartas están dadas antes de nacer, e mentes crecemos temos que xogar tan ben como nos sexa posíbel?.
Ou estoutro: ?Nunca respondín cando chamaba á miña porta o censo dos Estados Unidos, aínda que din que é bo para os indios. Pois ben, xa podedes repetir as miñas palabras. Eu digo que cada vez que nos contan saben exactamente de que cantidade de nós teñen que librarse.?
O libro comeza cun mapa xenealóxico que precisei consultar de capítulo en capítulo. Comparei a Louise Erdrich con outros autores que coñezo e pensei que era como unha García Márquez ojibwe a falarnos dunha longa familia chipewa.
Un día destes lerei A casa redonda, da mesma autora, que está a agardar por min no andel.
|
|
|
|
|
| Homenaxe a Luísa Villalta |
|
 O pasado 16 de xullo celebrouse na Coruña, organizado pola fotógrafa Maribel Longueira, unha homenaxe á poeta Luísa Villalta.
A homenaxe organizouse ao redor da exposición de O papagaio, libro composto no seu día con fotografías de Maribel Longueira e poemas de Luísa Villalta. Na páxina Vivir na Coruña recollen unha crónica do acto.
Pola miña parte lin un dos poemas de O papagaio e logo o poema Materia de Alexandre Bóveda, un poema fermosísimo que Luísa dedicou e agasallou a Pilar García Negro cando rematou a súa etapa no Parlamento Galego, nesa versión manuscrita que foi recollida no libro de Homenaxe a Bóveda e que ilustra este comentario.
Nestes días, vou lembrando breves relampos dos momentos en que coincidimos. Como aquela asemblea da AELG (c. 1998) en que foi proposta a miña integración no Consello Directivo do que ela formaba parte. Aquel día tiven a ousadía de propor que a nosa asociación se nomease de Escritoras e Escritores, proposta que non prosperou, mais que atopou palabras de apoio en Luísa, e lémbroas como unha aperta agarimosa.
|
|
|
|
|
| Nadine Gordimer |
|
 O pasado 13 de xullo faleceu Nadine Gordimer.
Descubrín a escritora surafricana hai dez anos. Naquel verán de 1984, visitando a Libraría Esperança na illa da Madeira, regaleime un seu libro, a edición brasileira de Ninguém para me acompanhar, unha tradución de Beth Vieira para a Companhia das Letras de Sao Paulo.
Foi unha lectura que me atrapou e que me permitiu coñecer a escritora, admirar a súa escrita.
Eis algunhas das frases que subliñei para non esquecer:
?Nós fomos alienados daquilo que era nosso, e não foi só no exílio não. Seu pai é descendente dum grande chefe, que resistiu aos britânicos há mais de cem anos ? você tem um nome a zelar! Você foi roubada de seu nascimento ? que deveria ter sido bem aqui. Reassuma sua língua.?
?Uma vez mais, a realidade chega num ritmo desapercebido, no breve espaço de uma vida humana?
?sendo que história e patriotismo, aqui, significam história e patriotismo do colonizador?
Unha vez máis as coincidencias entre as historias dos pobos colonizados.
E aquí o texto que Beth Vieira elaborou para a contracapa do libro:
"Na realidade duríssima da África do Sul, com o regime do apartheid ainda em vigor, a violência crescendo no campo e nas cidades, uma mulher dedica sua vida a uma fundação, lutando pelo acesso dos negros à terra. Quando o país começa a mudar e o regime dá sinais de perder força, ela deixa para trás sua antiga vida familiar, como se tudo o que viveu até então fosse apenas um trampolim para uma mutação mais ampla e significativa.
Verdadeiro testemunho da luta anti-apartheid, Ninguém para me acompanhar - o mais recente romance de Nadime Gordimer, prêmio Nobel de Literatura de 1991 - é um livro calcado em experiências-limite, em vivências extremas de amor, amizade e ação política. Escrito com rigor e paixão, proporciona ao leitor uma reflexão profunda sobre a condição do homem contemporâneo."
|
|
|
|
|
| A livraria Esperança do Funchal |
|
 No ano 2004 descubría na illa da Madeira a libraría Esperança. Copio hoxe, dez anos despois, o artigo que no mes de novembro se publicou no semanario A Nosa Terra e que falaba daquela...
Descuberta
Deixáramos atrás o mercado de Lavradores, o gran mercado de Funchal en que os sentidos se renden ante a exuberancia das cores e os aromas. No andar baixo o sável preto ou branco, o alfonsinho, os enormes atúns, no terceiro andar o exotismo das froitas, os rebuçados e as plantas aromáticas.
Ebrios comezamos o ascenso, a subida da rúa que nos levou á Praça do Município, íamos á procura da letra impresa, cegados polo desexo da palabra, e aquela praça foi o engado perfecto, unha chaira na vertical da illa, un pequeno café en que preguntar o enderezo dunha librería (só librería). A fortuna conduciunos rúa arriba e case por azar, chegamos á Livraria Esperança.
Tras unha porta pequena que non servía de reclamo comercial entramos por un estreito corredor que nos desembocou no medio dunha sala abovedada. Fóra unha rúa calquera, empinada e pouco transitada, dentro, primeiro o corredor escuro, pouco prometedor, estreito.
Mais ante nós xurdiu a descuberta, a vitoria do incríbel. De novo a mesma exuberancia, o trunfo absoluto da cor, o espectáculo de miles e miles de libros ... os tabiques, os teitos eran de libros. A procura era tridimensional, o tesouro podía estar en calquera lugar, perfectamente colocado sobre o andel, a un lado do estreito corredor pechado por outro andel, e outro, e outro e moitos máis. Todos os libros mostrando plenamente a súa capa, a cor, a tipografía, o deseño, perfectamente ordenados. Os libros estaban en todas partes, os andeis non chegaban, nas paredes, suxeitos con pinzas metálicas ocupaban todo o espazo posíbel. Tamén no teito. Si, pendurados de paredes e do teito, formando un inmenso edificio de papel. Unha librería edificada sobre o propios libros
Descubrín que a Livraria Esperança é unha librería de fondos, é dicir, todas as obras escritas en lingua portuguesa e que se distribúan en Portugal están alí, cada vez que un libro falta é reposto, até esgotar a edición.
Foi fundada en 1886 por Jacinto Figueira de Sousa e foi o primeiro estabelecemento da Madeira a vender exclusivamente libros. Jacinto Figueira era un home de ideas avanzadas, tamén fundou unha compañía eléctrica madeirense (competindo cos ingleses) ou creou unha compañía teatral e unha linotipia en que imprimía os seus propios libros.
Eis a nosa descuberta, un regalo para os sentidos e o intelecto digno de figurar en todas e cada unha das guías da Madeira, lugar de visita obrigada para os amantes da palabra.
|
|
|
|
|
| Barosa Líquida |
|
 Este serán recital en Barro no marco das actividades Barosa Líquida. |
|
|
|
|
| Recital en Estás, Tomiño |
|
 Imaxe enviada por Francisco Álvarez, Koki, do recital do día 6 de xullo en Estás, Tomiño, con motivo da presentación do libro de homenaxe á auga: Estás na auga.
Nela os poestas que recitamos: Ramón Caride, Xosé Lois García, Francisco Álvarez-Koki e a que vos escribe. |
|
|
|
|
| Recensión de Dun lago escuro no Faro da Cultura |
|
 O Faro da Cultura, suplemento cultural do Faro de Vigo, publica hoxe unha recensión de Armando Requeixo sobre Dun lago escuro:
"Dun lago escuro é unha obra cun xogo simbólico moi logrado na que a presenza do lago o semantiza todo."
"Os versos ... cósense uns a outros, bailan entretecidos, transversalizados e completan unha estrutura circular de poema-lago que envolve e atrapa na lectura."
No blog de Xerais.
En Criticalia, blog de Armando Requeixo. |
|
|
|
|
| De onde virá esta auga? |
|
O domingo 6 presentouse no monte de Estás o libro Estás na auga, un libro de homenaxe á auga que recompila ilustracións de varios autores e os poemas do alumnado do CRA de Tomiño e de varios poetas convidados por Francisco Álvarez Koki.
A miña achega foi un texto que fala das fontes literarias, e está composto por:
I) Unha autopoética publicada en: Teresa Seara, Veinte puntos de fuga. Poesía gallega contemporánea, 2011, Caracas.
II) Un poema do libro Dun lago escuro.
Velaquí esas fontes:
De onde virá esta auga?
Coma esa fonte, esa que nace nunha volta do camiño, baixo un castiñeiro.
A auga nace fría, moi fría, e percorre a pedra até chegar a unha folla de magnolio desde a que cae en fervenza contra o chan. De onde virá esta auga? Sei que vén de lonxe, dunha mina profunda no monte e que percorreu un longo camiño, entre a terra e as raíces, oculta á luz e ao coñecemento. Sei que naceu do paso do inverno, das chuvias que atravesaron a cúpula vexetal e empaparon a terra, empuxando os pequenos gomos ocultos.
Sei que escavou o seu leito unha e outra vez, durante días e días, unha e outra vez, unha e outra vez... sen deterse, buscando un oco para saír á luz e desbocarse, como as eguas que galopan ese mesmo monte sobre o mar, fronte ás illas...
crava as uñas alí onde supós
que está o centro do peito
xusto enriba do esterno, entre as costelas
e observa a coiraza que protexe pulmóns
e corazón, motores desta máquina imperfecta
son músculos
que obedecen
impulsos eléctricos
sodio e potasio intercambiando cargas
química
xa sei
que nos dotamos de argumentos racionais
que explican
a mecánica dos impulsos
o engrenaxe dos sentidos
que somos enerxía en tránsito
e aínda así
esta fonte deita auga desde mananciais ignotos
a pesar da seca que a destempo
xustifica os incendios xa previstos
é
unha chispa de desequilibrio
a que move todos e cada un dos mecanismos
cos que nos entregamos
cos que nos ocultamos
cos que nos traizoamos
soñamos
ou vivimos |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
