A AELG publicou un libro homenaxe a Lois Pereiro: Vivir un soño repetido. Un libro dixital para ser descargado.
Con este motivo escribín, tomando como punto de partida os poemas "Curiosidade" e "If I die before I Wake.." de Poesía última de Amor e Enfermidade, este que titulei "Resurrección", que involuntariamente sufriu algún cambio ao pasar ao libro dixital. Así sería como debería estar editado:
Resurrección
houbo resurrección
se a porta ficou pechada
por máis que un pé e outro pé
tentaron poñerse entre ela e o destino?
houbo pés, mans, corpos
dispostos
desexosos
doéndose do abismo
do baldeiro que se iniciaba
sen fin
dispostos a atravesar a porta
desexosos de camiñar á par
de quen substituiu o desexo polo exilio
non houbo resurrección?
chamádelle memoria
unha amizade persistente que incansábel
petaba na porta de nós todos
Despois de ler o outro día o comentario que o amigo Ramón Nicolás facía de ?Non hai noite tan longa...? quedoume o libro de Agustín Fdez Paz na cabeza. Xa había tempo que reparara nel por mor da suxestiva fotografía da portada e, onte mesmo, a iso das once e media da noite, lembrei e usei a cita que dá lugar ao título: ?Reunide todo o ánimo que poidades. Que non hai noite tan longa que non remate en día?.
Hoxe, que estou en sintonía coa natureza, e como o Tegra amencín con néboa mesta que non se deu levantado na calor do día, atopeime cunha entrevista de Agustín no Zig Zag e entendín que non podía rematar o día sen iniciar a lectura do libro, como quen prepara unha tisana reparadora. Así que chamei a Libraida para comprobar que estaba na librería. Casualmente veño de comprar unhas gafas e un gorro para nadar, así que estou totalmente preparada para me mergullar na lectura.
Porque mergullarme na lectura e na auga son para min dous enormes praceres. E xa que comecei o día nadando, xusto é que o remate lendo, regalándome a calma que merezo.
o vento aínda pode
deseñar de novo
as dunas milenarias
nada é permanente
a inmutabilidade é un invento
da indiferencia
quietude
que fai do noso sangue area
e deixa que a chuvia entale
o estreito paso do reloxo
garabullo a garabullo
alimentemos a fogueira
para que o vento alente
para que o vento prenda
e levante cada gran de area necesario
para o mañá que asexa
Este poema inspírase noutro escrito un día de sol no inmenso areal de Laxe, no reverso da factura da compra (non tiña outro papel e oeste era suficientemente longo). Era o doce de outubro de 2001. Os poemas non se parecen en nada, aínda que nacen da mesma preocupación.
"Despois de máis de catros séculos de política asimilista, exercida con toda riqueza de astucias e violencias, o noso idioma está vivio. Sodes, pois, uns imperialistas fracasados", Daniel Castelao, Sempre en Galiza.
Dous autores para un día. Ás once e media a nosa voz pregoará a redenzón da boa nación nas palabras dos seus poetas.
Braga, como outras cidades, confunde os visitantes. Levounos un anaco atopar o primeiro sinal que nos conducise á Feira do Livro.
Cando por fin chegamos, o primeiro que atopamos nun dos corredores foi unha monxa co seu hábito branco e azul celeste e unha vasoira e un recolledor na man. E logo? Pois tiñan o seu propio stand.
Uxía xa estaba actuando e foi a súa voz a que fixo que chegasemos ao lugar certo. Ao cabo dun tempo estabamos xa intervindo nós, nove persoas presentadas por Elías Torres.
Eu falaba en nome da AELG, así que tratei de explicar o máis rápido que puiden, xa que eramos moitas e moitos a intervir, que é a AELG e cal é o seu cometido fundamental. Demostrei en dez minutos cal é o meu carácter, así que a escritora Bernardete Costa acabou por dicirlle aos compañeiros portugueses que alí estaban que precisaban unha persoa que os defendese con tanto empeño coma min.. eu só fago o que podo, cando podo.
De alí partimos ao edificio da Universidade do Miño para asistir a unha presentación do libro Ayes de mi país, un cancioneiro recompilado por Marcial Valladares en 1867 e publicado agora nunha edición acompañada de varios estudos por José Luís do Pico Orjais e Isabel Rei Sanmartin, esta última interpretou para nós varias partituras atopadas na casa de Marcial Valladares e foi sorprendente escoitar alboradas e muiñeiras nas coradas dunha guitarra clásica. Mentres eu comprobaba cantas das estrofas do cancioneiro foran usadas tamén por Rosalía de Castro en Cantares Galegos. Foi un acto fermoso.
Xa ás 20 horas iniciouse o convivio, é dicir a cea en que participabamos escritoras e escritores galegos e portugueses. Actuou Uxía de novo, magnífica coma sempre, e interveu Elías Torres, así como un profesor da Universidade de Miño ou o último presidente da Asociación de escritores de Braga (en Portugal dáse isto, asociacións de escritores de carácter local que ademais actúan como editoras) hoxe desaparecida, segundo me comentaron polo cansazo dos seus directivos e a falta de relevo.
O raro foi que compartiamos sala cunha festa de licenciatura e unha despedida de solteira, así que mentres falabamos de cuestións literarias e lingüísticas non podíamos evitar distraernos mirando para as esposas, antefaces e chicotes de xoguete que lle agasallaban á moza casadeira, por certo moi nova, ou reparar na indumentaria da licenciada, con capa da tuna e sombreiro de tres puntas. A cousa rematou cantando todos xuntos ?As sete mulleres do Miño? e ?Rama, oh linda rama?.
Imaxe do Correlingua en Salceda de Caselas. Desde a organización saudando ás e aos asistentes. Acompáñanme no palco Marcos Besada, alcalde de Salceda, e Tere Pérez, concellira de cultura.
Desta volta o artigo de A Nosa Terra fala do papel do alumnado no Correlingua, por se alguén non o coñecera:
Viva o Correlingua!
No curso 2000-2001, a CIG-Ensino, a AS-PG e A Mesa poñiamos a andar o Correlingua, contando na organización cos concellos de Pontevedra, Vigo, Compostela e Lugo.
Aquel curso non era titora de ningún grupo e ía axudar os meus compañeiros e compañeiras titores no acompañamento do alumnado que ía participar no Correlingua do Baixo Miño.
Mais o alumnado dun curso de 3º da ESO aos que lle daba aulas mudaron a miña responsabilidade. Un día, no medio da aula, comunicáronme que non podían participar porque o seu titor non nos ía acompañar e que se querían acudir a ela precisaban dun profesor ou profesora que fose canda eles. E pedíronme que os acompañase, e fíxeno. Era a súa decisión e eu a forma de levala a cabo.
Este ano, cando os vía baixar pola rúa Vitoriano Pérez Vidal, camiño da Praza do Concello de Salceda de Caselas, vin unha marea de rostros mozos que superaban todas as expectativas numéricas. Ordenados, mais atentos e participativos, seguiron cos ollos moi abertos as actuacións do escenario. Ao rematar, metinme no medio e pregunteilles se lles gustara a festa e a súa resposta non foi un simple si, senón un si longo e agudo de satisfacción.
O seu entusiasmo participativo é a mellor recompensa para o longo traballo que a actividade nos depara ano tras ano. Velas e velos encher o teatro Principal o día da presentación da actividade, escoitalos ao recolleren os premios, cunhas intervencións dignas de adultos conscientes e sabios, fai que sexamos nós os que nos sintamos orgullosos deles e delas.
O Correlingua é para elas e para eles, mais son eles e elas os que fan o Correlingua. A organización, nós, soamente procuramos unha frase, ou sexa, un pretexto que é o punto de partida para eses magníficos traballos en que a mocidade demostra que ten argumentos e sabe utilizalos, que están no mundo, que están atentas e atentos, que saben da realidade que os rodea, que pensan por si mesmos. Que teñen unha imaxinación sen límites para regalarnos os ollos e os oídos, para poñer movemento nos nosos pés a ritmo de idioma propio.
Merecen todo o noso esforzo.
Son eles o motor que move o Correlingua, a súa razón de ser e o seu éxito.
Por iso as mañás de maio ilumínanse ante esta aposta de futuro.
Houbo varios momentos intensos o pasado día 30 no Capitol en Compostela.
A intervención de Ernesto Chao denunciando a liquidación do Festival das Artes escénicas por parte da Consellaría, seica que porque non hai cartos, mais si os hai para programar un macrofestival das Rías Baixas, pagado pola mesma Consellaría e a Deputación de Pontevedra, no que actuarán rutilantes estrelas da escena de alén do Padornelo, se cadra coa excepción da última montaxe do CDG !!!
Tamén me ficou gravada a intervención de Pilar García Negro, especialmente o final: "Hai quen nos chama ovellas, mais vale ser ovellas, animal pacífico e produtivo, ca ser cabras da Legión Española!":
E gocei coa descoberta de cantautores que aínda non coñecía, e dos que gostei:
Ou me emocionei con Miro Casavella cantando "O meu país".
Non escoitei a intervención de Teresa Moure, porque tiña outra cita, así que escóitoa agora e déixoa aquí.
A 
Despois de ler o outro día o comentario que o amigo 
