|
|
|
|
|
|
| Cinza |
|
 No verán do ano 2004, escribín o último poema dun conxunto de textos que logo formarían un libro que titulei Cinza. O proxecto consta de varias partes: ?que de min queda?, realmente o poema que introduce o libro e dá a razón da súa existencia, como memoria, ?memoria do que non queda?, memoria da emoción e da dor máis íntima, ?memoria do azougue?, memoria da dor sufrida e asumida, por tanto da que en min se reflicte.
Para rematar estaba a parte principal: ?patela e cicel?, concibida como unha especie de álbum fotográfico ilustrado con poemas, de tal maneira que se podían pasar as súas páxinas e ir coñecendo un por un ao meu avó, a miña nai, a avoa... mesmo había algún retrato meu de cando pequerrecha, ou do meu fillo. Cada ilustración textual levaba a súa data, unha data moitas veces aproximada, xa que descoñecía en que momento se tirara a foto, ou cando sucedera exactamente o feito que relataba.
Malia esta parte estar baseada na miña memoria familiar, contén, desde o meu punto de vista, a visión da memoria colectiva, quero dicir, cando falo da miña avoa volvendo de traballar na descarga do peixe, de madrugada, evoco un episodio que nos remite ao sufrimento colectivo dun pobo, a guerra civil; cando falo da morte do meu avó, quero falar dos mariñeiros que se salvaron dos naufraxios ou dos que morreron no mar. É certo que hai textos que non transcenden a memoria persoal, como hai outros que só existen porque se insiren nun conflito colectivo do noso país.
O libro pasou algúns avatares e finalmente foime pedido por unha editorial en 2006. Xa corrixín as probas hai dous anos. E nada máis souben del. Daquela, entre seguir e parar, sigo, e aquí irei deixando (algo que xa fixen puntualmente), de vagariño, as súas páxinas, unha a unha cando poida... e así, quen quixer pode compartir comigo esta memoria.
|
|
|
|
|
| seguir ou parar |
|
 Onte, martes 31 de marzo, o IES Auga da Laxe, de Gondomar, púxolle nome á súa biblioteca, Agustín Fernández Paz. E alí estaba o autor de O único que queda é o amor, emocionado, claro, porque non podía ser doutra maneira. Un dos mellores momentos foi cando, tras descubrir o panel que indica o nome da biblioteca, onde figuran todas as súas obras, Agustín reparou inmediatamente en que aínda había oco para algunha máis. Pois claro, tamén en nós está ese oco agardando. Tamén dixo que a súa obra literaria estaba construída cos fíos da súa vida, unha forma ben fermosa de expresar como se constrúe a fición literaria.
Hoxe leo que García Márquez quizais teña rematado a tinta da súa man, e penso, que ás veces tamén pasa pola miña cabeza esa idea de parar definitivamente, aínda que nunca me deixo levar de todo, e aparco esa reflexión, para outro día. Quédannos as súas obras. Sempre podemos volver a O amor nos tempos do cólera. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
