|
|
|
|
|
|
| Recensión no Caderno da crítica |
|
 Neste mes de marzo, Ramón Nicolás recollía no seu Caderno da crítica unha recensión de Na casa da avoa.
Como sempre, agradecida ás súas palabras:
"Non sei se en Gondomar ou nalgunha presentación atopei a Marta Dacosta. Discreta de seu non me preguntou nada sobre o seu último libro, cando ben podía despois de coñecernos hai máis de trinta anos; si, trinta. Fun eu quen sacou o tema: extraviárao durante uns meses e non o puidera ler. ...
Dacosta partilla o fondal da memoria -memoria sempre crítica, memoria proletaria e rebelde- e sitúanos nunhas coordenadas simbólicas que, dalgún xeito, agromaran en anteriores volumes seus ... Mais, talvez a diferenza con outras entregas, a voz de Dacosta amósase desposuída de posibles ocultamentos, isto é, sincera, directa e mesmo espida, polo que tamén se achega á estética da corporeidade e do seu tratamento secularmente estereotipado, na literatura e maisn a sociedade.
Un berro, esteticamente brillante, contra a dominación da muller a través dunha voz que reclama outra ollada, sempre belixerante e combativa, a ese ?tecer e destecer? tan citado neste libro que, por fin, reencontrei."
|
|
|
|
|
| Marzo, mes de celebración e morte |
|
 Neste mes que remata quixen reflexionar sobre o que considero que é un obxectivo do sistema: invisibilizar a loita feminista e a determinadas organizacións que a sustentan.
Marzo, mes de celebración e morte
Sabiamos desde hai semanas que deramos un paso substancial na loita feminista. A nosa ousadía ao convocar unha folga o día 8 de marzo, provocou tal cantidade de información e desinformación, que se puxo de manifesto que xa estabamos a avanzar e que acertáramos na decisión adoptada.
O 4 de marzo demostrou que, efectivamente, ese era o camiño. Galegas e galegos tomamos as rúas de Vigo, anunciando o colapso que se volvería producir o día 8. A mobilización foi de tal magnitude que houbo quen estivo lixeiro en apropiarse do éxito e non dubidou en asimilalo falando de ensaio da mobilización estatal, incapaz de aceptar que haxa unha nación que pode darlle leccións de mobilizacións ao resto da Península, até tal punto o centralismo é unha enfermidade que produce cegueira en quen a padece (cómpre dicir aquí que Galiza ten sido exemplar en moitas mobilizacións desde hai varios anos, mais é algo que non transcende a todos os medios, porque Galiza, xa sabedes, non está no centro e recoñecer a capacidade de mobilización de galegas e galegos significa recoñecer a capacidade de mobilización do nacionalismo).
Así que o día 8 comezou cambiar o discurso dos que procuraron durante semanas desinformar, negar e desprezar a nosa capacidade de mobilización. Presidentes houbo que a piques estiveron de declararse feministas.
Todas estas cínicas torpezas o que nos permiten é comprobar a importancia da mobilización realizada.
O día 9 Marcela Lagarde dicía que comezara o século das mulleres: ?ver? familias de até tres xeracións baixo a mesma pancarta e as mesmas esixencias é un triunfo do movemento que marca un punto de inflexión?, e engadía: ?O feminismo xa non é unha cuestión de tres ou catro, senón que conseguimos que se converta nun movemento global, o que o fai absolutamente imparábel? a partir de agora toca seguir traballando, mais agora resultará máis ?sinxelo?.
Eu non comparto este entusiasmo, creo que avanzamos, mais nesta, como noutras tarefas, imos ao paso de Penélope: un paso adiante e outro atrás, dixo o poeta.
Xusto unha semana despois do 8 de marzo asasinaban a Marielle Franco no Rio de Janeiro. Como interpretamos a sucesión destes dous feitos?
...
Continuar lendo en Terra e tempo. |
|
|
|
|
| Ofelia en marzo |
|
Estes días en que remataba marzo, un poema sobre Ofelia, que forma parte do libro As amantes de Hamlet (2003), ocupou as paredes e as ondas sonoras, da man e da voz do alumnado de dous centros escolares.
No Colexio Martín Códax, de Vigo, apareceu unha pintada que era o poema á pequena Ofelia.
Na biblioteca Ollos Grandes, do IES de Lugo, soaron os memos versos.
Eu non podo máis que sentirme agradecida de que o pequeno poema que ten detrás de si a mirada inocente dunha adolescente que non era amada, tome corpo de novo entre a mocidade que o inspirou. Agradecida tamén ao profesorado que tan ben os alecciona.
Agradecida tamén de que se estenda a lectura correcta da personaxe de Ofelia, a muller maltratada psicoloxicamente.
Aquí fica a imaxe do mural e o vídeo do recital en que tamén se oíron palabras de Fran Alonso e Gata Cattana:
Vídeo Biblio Ollos Grandes |
|
|
|
|
| Poesía para celebrar o 8 de marzo |
|
Coa poesía tamén celebramos o 8 de marzo.
No Berbés, o 4 de marzo ao rematar a manifestación nacional polo día da muller.
|
|
|
|
|
|
|
