No mes de xuño, recibín o convite de Suso Díaz e Helena Villar a participar no seu proxecto: 6 poemas 6, un libro de homenaxe aos Seis poemas galegos de García Lorca.
Inmediatamente aceptei o convite e comecei pensar en como levalo adiante. Corresponeume coordinar un grupo de poetas que quedou integrado por X.M. Álvarez Cáccamo, Ledicia Costas, Paco Souto, Eva Veiga, Rafa Vilar e eu mesma, grupo ao que finalmente se uniu o pintor Alfonso Costa responsábel da ilustración do noso poema colectivo. Foron case cinco meses de traballo poético que, se ao inicio parecía difícil de realizar, acabou por ser plenamente satisfactorio. Foi un reto e procuramos dar cabo del da mellor maneira que soubemos.
O día 17 , no Salón do libro e da Lectura ABECEDARI@, na Coruña, foi a primeira presentación. Este sábado 26 de decembro será na Libraría Cartabón en Vigo e o 28 de decembro na Libraría Couceiro de Compostela. Será un pracer compartir os seus poemas ou falar do seu proceso.
Velaquí un adianto editorial da man de Ramón Nicolás no Caderno da crítica.
O poema co que dialogamos foi a Cántiga do neno da tenda, do que vos deixo esta fermosísima interpretación de Luar na Lubre:
Nunca escribira un conto de Nadal, mais este ano Ledicia Costas convidoume a facelo e, como case sempre, dixen si, acepto o reto. E velaquí o relato. Grazas a Ledicia e grazas a Criaturas.
Todos os días, ao saír para o cole, ollaba un anaco para o recorte do xornal que a mamá puxera na cociña por baixo do calendario. Era unha foto de papá e outros homes en Santiago. Un sábado, coa mamá e o irmán, collemos o autobús e fomos alá, para camiñar rodeados de xente que ía berrando. Eu tamén berraba: ?Por un reparto xusto! Queremos pescar e non mendigar!?.
Ollaba un anaco para o recorte do xornal porque papá non estaba na casa eses días. Estaba alí, de campamento con moitos outros papás, porque non podían saír pescar. Mamá tiña que me berrar, porque mentres miraba o recorte do xornal pasmaba e un día houben perder o autobús do cole.
Días atrás, Verónica Martínez Delgado envioume unha imaxe en que Carla e Nicolás, de cinco anos, xunto coa súa profe, pintaban un verso de meu na entrada do Mercado de Ribadeo. Un verso, unha casa e unha flor. Foi por mor da fermosa iniciativa, "Cruzando versos", que se está a desenvolver no Concello de Ribadeo e que a poeta Verónica Martínez Delgado coordina. Grazas inmensas.
É un pracer verse así, convertida en verso pintado nas rúas. Saber que eran tan pequenas as mans que o realizaron. Estar na entrada do mercado. Recibir a quen chega.
Dóeme a terra
porque a levo dentro.
No oco dos osos teño terra negra
e landras de carballo.
Dóeme a terra da alma,
as vísceras, os cogomelos dos ollos
nos outonos perennes,
cando son lebre amedrentada.
A terra da carne dóeme
e as árbores que levo nas entrañas.
Foto: imaxe superior de Verónica Martínez Delgado, inferior do blog ?El toupo que fuza?
Ao final da primavera de 2011, enredando cun programa básico de elaboración de vídeos, xuntei estas imaxes de meu co audio dun recital realizado no Consello da Cultura, para a antoloxía Novas voces da poesía galega, recital, que se publicou no ano 2000.
Recupéroo hoxe, porque alguén me pediu un vídeo do poema, e déixoo aquí, rudimentario como el é.
Nunca escribira un conto de Nadal, mais este ano Ledicia Costas convidoume a facelo e, como case sempre, dixen si, acepto o reto. E velaquí o relato. Grazas a 
?Dóeme a terra