|
|
|
|
| pola nosa lingua, nin un paso atrás |
|
 Mollámonos, con convencemento e decisión.
Fomos miles de voces reclamando os nosos dereitos.
Alí estabamos, convocados dous días antes, sen autobuses, sen grandes anuncios, sen medios que nos apoien..., faltaban os griposos, os que estaban a traballar, os que estaban fóra... porque escolleron a data para apagar a reacción, cambiaron de lugar o Consello para que os seus oídos non sentisen a voz colectiva que reclamaba o que en xustiza corresponde... E nós fomos quen de ser miles e miles, fomos quen de achegarnos a San Caetano, nin frío, nin auga. Unha calor inmensa moveunos e moveranos no futuro.
Parabéns irmáns e irmás. Temos a forza dos nosos corazóns.
O día 21: Á FOLGA CONTRA O DECRETAZO CONTRA A LINGUA!!
|
|
|
|
|
| O 30 ás 5 en Compostela |
|
|
|
|
|
|
| Bruno Schulz |
|
 Veño de ler As tendas de canela fina de Bruno Schulz por recomendación dun amigo que me pediu que reparase na conexión coa narrativa galega a certa altura. E si, a atmosfera creada por Schulz semella a mesma que se respira nalgúns textos da nova narrativa galega.
Entrar nas tendas de canela fina é entrar nun territorio coñecido e ignorado, nocturno, cambiante, exuberante, atraente. É como entrar no xardín retratado nalgúns dos relatos en que a vexetación non cabe nos seus límites e invade outros espazos.
O libro clasifícase como ?conxunto de relatos? e propiamente o autor fai de cada capítulo un relato que se suma aos outros relatos-capítulos para construír unha historia que é a visión surrealista da súa familia e a súa vila.
Paga a pena a lectura deste libro para mergullarse na exuberancia verbal e descritiva do autor, pois iso é fundamentalmente o libro, un fresco tenebrista que se detén na exactitude descritiva até o último detalle.
Gustei especialmente da descrición dos maniquís, da vida da madeira ou o acceso de cólera da tía Perazja.
Na súa web pódense ver algúns dos seus debuxos, tan intensos como as súas palabras.
|
|
|
|
|
| 2010 |
|
 |
|
|
|
|
| o vento |
|
Dicía na xanela anterior que aquel era un poema que naceu dunha sensación de paz difícil de describir, algo que sucedeu á porta da casa unha tarde de verán. O seu signficado é o dun oasis tras longos días de deserto. Ao reler o poema son quen de lembrar aquela brisa cálida de agosto. |
|
|
|
|
| música aquí |
|
 |
|
|
|
|
| este ano vou mandar unha postal |
|
 Señor Presidente:
Neste 2009 que remata, o noso pobo demostrou sobradamente que quere o seu idioma e desbota calquera tipo de retroceso na súa normalización. Agardo que aproveite o Nadal para reflexionar e mudar a súa política lingüística. Aínda está vostede a tempo de rectificar e facer posíbel que 2010 sexa o ano do necesario impulso que o noso idioma precisa. Nese camiño atopará, sen ningunha dúbida, o apoio da inmensa maioría da sociedade que quere unha lingua milenaria que sente como parte imprescindíbel de si.
Eu quero galego e deséxolle que en 2010 vostede tamén queira galego. |
|
|
|
|
| Palabras urxentes para Aminetou Haidar |
|
 Ás veces sinto que non podo expresar o que sinto, coma se non atopase o lugar ou o modo, ou, mellor, coma se o tempo me levase por diante sen que eu poida estar en todos os lugares e de todos os xeitos que querería estar, que debería estar. Non o consigo. Así que hai unha certa frustración a ocuparme o estómago, unha insatisfacción que acaba por me nubrar o discernimento.
Entón acóllome á palabra. Tento coutar a miña raiba e respostar á miña culpa con versos.
Sei que non é suficiente, mais o meu brazo non chega máis lonxe. Non dou berrado máis alto.
|
|
|
|
|
| Querería que alguén me agardase nalgures de Anna Gavalda |
|
 Había tres anos que o libro andaba dun lado para outro, nunha desas moreas de libros que agardan a ser lidos. É un libro pequeno, mais demorou algún tempo máis porque esixía un esforzo suplementario, xa que foi adquirido para ser lido na súa lingua orixinal.
Compreino en Iparralde, e agora que volvía atravesar os Pirineos cara ao norte, pensei que era a mellor opción de lectura para as dúas horas de avión. E foi. Descubrín uns relatos magníficos, gocei co inesperado dalgúns deles, relín páxinas enteiras ansiosa de lle exprimir todo o significado buscando unha por unha as palabras que adiviñaba, mais non coñecía. Con este Je voudrais que quelqu?un m?attende quelque part abrín o meu apetito literario por outras obras de Anna Gavalda.
Creo que os que máis me impresionaron foron ?O feito do día? e ?Catgut?, mais non deixei de me sentir identificada con ?Epílogo?. Mentres lía o relato pensaba como reaccionaría eu mesma nunha situación coma esa. Oxalá tivese a ocasión de comprobalo, mais os editores galegos, cando declinan a publicación dun libro, non marcan unha reunión e lle din á autora na súa cara que ?non lle oculto que no seu manuscrito hai cousas interesantes e que vostede ten un certo estilo mais (agora veñen as consideracións sobre as persoas que escriben en xeral e o duro oficio de editor en particular)... Nós non podemos no estado actual das cousas e por razóns que vostede comprenderá facilmente publicar o seu manuscrito. En todo caso, eu seguirei con moita atención o seu traballo e saiba que eu poñerei sempre a maior atención. Xa está?.
E aí te quedas.
Unha tarxeta, un correo, e boas palabras sobre o orixinal, se cadra, mais a desculpa de que xa teñen marcada a publicación de varios libros durante un tempo importante.
En 1998 enviei Setembro a unha editorial. Afortunadamente respondéronme moi rápido dicíndome que tiñan comprometidos varios títulos para a colección até dous anos despois e que, por tanto, non podían publicar este orixinal. Eu xa imaxinara que sucedería algo así. Faltaba un día para rematar o prazo de entrega para o premio Martín Códax, e leveino a unha empresa de transporte urxente. O libro está publicado. Gañou o certame. E iso que eu pensara que non cumpría que me seguira presentando a certames literarios.
|
|
|
|
|
| Día da poesía en Montevideo |
|
Contaba o outro día que hoxe é para o Patronato da Cultura Galega de Montevideo o Día da poesía, para celebralo a súa Xunta Directiva acordou dedicarlle á miña obra esta 17ª edición. Xa dixen entón que estaba abraiada e afagada. Xa falei tamén da importancia deste tipo de actos aquí e alén, en tanto en canto serven para manter vivas as nosas conciencias.
Como dixen entón, para corresponder á xenerosa proposta do Obradoiro de Declamación, colocaría hoxe na miña xanela un poema inédito. E velaquí, un poema escrito hai uns días.
Grazas Ana, Ana, Mari Carmen e Maribel
Unha aperta a todas e todos desde este lado do Atlántico.
no centro do areal
sinalas a dirección do vento
mentres unha voz murmura
e murmura
voz que non acompaña
que deseña sobre ti o nidio perfil da soidade
que te agarra do brazo
para que te deteñas
e escoites a súa ladaíña
atendas a súa queixa
pares a túa vida mentres ela
envorca sobre ti o seu mercurial lastre
que se deposita nas plantas dos pés
que petrifica os peroneos
e entón as pernas chántanse no centro do areal sedento
e nin sequera o vento violento pode arrancarte dese formigón
armado no metrónomo imperfecto
que golpea toc contra a tarde toc
un compás toc vertixinoso
cando abres as mans
para mostrar as feridas entregadas
xa non hai ningunha voz
os tímpanos aterecidos non recollen
nada, a vibración cesou
o silencio é absoluto
como unha manta gris que te oculta
e desapareces
como unha figura deseñada con carbón frío
que se vai borrando pouco a pouco
ninguén te ve
ninguén percibe a túa presenza muda
o vendaval varreute |
|
|
|
|
|
|
|
