|
|
|
|
|
|
| Esposa-escrava |
|
 25 de novembro. Saímos á rúa e, un ano máis, procuramos chamar a atención das persoas que pasan, lemos textos, poemas, definicións que falan de violencia, violencia contra as mulleres. As persoas miran de lonxe, algunhas paran un segundo, un minuto, só unas poucas sentan, unha muller con velo nin repara no acto.
Outra muller gardou apurada o folleto no abrigo. Na casa sacarao sobre o caldeiro do lixo, botaralle unha ollada a correr. Non pode pararse, ten que preparar a cea e ter todo listo para cando chegue el. Ese que un día lle negará a metade do que entre os dous teñen porque ela non contribuíu economicamente na familia, porque el era o único que traballaba fóra da casa, porque el foi o sostén económico e por iso, nese futuro, esixirá que todo sexa para el. Negarase mesmo á pensión compensatoria.
É o grande negocio da esposa escrava. Unha muller alienada que dedica o cento por cento do seu tempo a atendelo a el, o cabeza de familia, o que trae o diñeiro. Ela que se ergue para quentar o leite, poñerllo na mesa, darlle o pano para que se limpe, retirar a louza e fregala, ela que lle abre a porta e logo péchaa. Ela que lle zurce calcetíns e calzóns, que estira no mercado o seu salario economizando na compra, que lle ten o prato posto na mesa cando chega, a comida feita.
El non ten que facer nada. Nada. Nin colle un prato. Sentado ante a televisión reclama o garfo que falta na mesa, e cando quere beber nin fala, estira o vaso e agarda a que llo enchan.
Ela ten que estar na casa á súa hora, con todo listo e preparado. El ás veces chega tarde porque se demorou a partida cos amigotes e non entende por que a cea non está quente como a el lle gusta, ao fin e ao cabo é a obriga dela, chegue cando chegue.
Nunca lavou unha camisa, nin coseu un botón. Nunca coceu un ovo, nin levou un prato ao fregadeiro. Nunca puxo unha manta na cama, nin sabe onde están os zapatos. E no futuro negarase a que ela teña algo que só é del, porque só el trouxo diñeiro a casa e aforrouno ou gastouno nas súas cousas, porque a criada xa a tiña paga.
Ela mira o papel rapidamente. Sabe que leva un cadeado pesado ás costas. Que ten os ósos deformados precisamente por iso. Mais le rápido e fai cachiños co papel, para que el non o vexa. E cando lle pregunte por que había un grupiño de xente parado na rúa dirá que non sabe, que ela non viu nada, que non se fixou ou mesmo que non pasou por alí. Sabe, desde hai moito, moito tempo, que o mellor é non tocar determinados temas, nin mentalos. El acabará dicindo que é unha burra e que que saberá ela, que esas son todas unhas putas, unhas pendangas de cona quente que andan a ensinar o cu e arrimarse ao primeiro que pasa, que desde que as mulleres traballan teñen unha lingua que non hai quen as paren, pensan que son homes, que poden dicir o que lles peta e a quen lles peta. Que si unha filla súa andara así e falara así partíalle a cara, e que non lle estraña, que non lle estraña nada que lles batan e aínda que algunha morra, porque é que as buscan.
25 de novembro. Estamos na rúa un ano máis, lemos os nosos poemas, as nosas cartas, cantamos, colocamos elementos diversos que nos lembren ás mulleres que morreron, sinalamos os indicios ante os que debemos preocuparnos, alzamos a nosa voz. Mais aínda falta, falta implicación e compromiso desde as institucións, faltan partidas económicas que sustenten unha rede absolutamente necesaria para que as mulleres se sintan apoiadas e poidan tomar a decisión que as salve. Faltan políticas que incidan nun cambio de conciencia. Aínda hai que chegar a tantos lugares e tantas persoas, como a esa casa, esa cociña en que hoxe hai unha parella, esa mesa ao redor da cal unha muller cala, cala e cala aínda que lle doian os oídos e algo parecido a unha rabia triste se apodere dela ao oír, un día máis, unha noite máis, unha vez máis esa boca que, mentres mastiga e bebe e nin a mira, xustifica a violencia coa violencia das súas palabras.
Artigo publicado en
target=_blank class=tEnlac>Terra e tempo.
|
|
|
|
|
| Cea das letras en Malpica |
|
Paco Souto convidounos a participar na Bitácora Lugrís e nós, complementariamente, deixamos constancia da nosa visión de Malpica. |
|
|
|
|
| Presentación de Argola en Malpica |
|
 Este sábado 8 de novembro, en Malpica, no Centro Cívico presentarei Argola, unha vez máis.
Será unha presentación múltiple, pois tamén Xosé Iglesias presentará a súa Transfusión oceánica e Alfredo López, Tokio, Cabana de Balieiros.
E logo virá a Cea das letras, acto en que se presentarán os libros nacidos do Certame de poesía erótica Illas Sisargas de 2013: Dominio Público de Ramón Neto e Ode a Madison Ivy de Verónica Martínez Delgado.
Un será ben cargado de poesía.
Quedades convidadas e convidados se andades por aqueles lares, e se non tamén. |
|
|
|
|
| Metamorphoses |
|
Este outono publicouse o volume 22 da revista Metamorphoses, The journal of the five college faculty seminar on literary translation. Trátase dun número especial de poesía galega contemporánea, da responsabilidade de Marta Dahlgren.
A revista publicase en Massachusetts.
Este número especial é unha escolma de 27 poetas galeg@s traducidos ao inglés por 6 tradutor@s e unha introdución de Marta Dhalgren. As e os autores seleccionados van de Álvaro Cunqueiro a Xiana Arias. A revista vén acompañada dun CD en que Francisco Alonso e María Lado recitan todos os poemas recollidos.
Nesas páxinas recóllese a versión ao inglés de dos meus poemas: "Houbo un medo de azul" ("A blue dread") de Pel de Ameixa e "Como Ofelia..." ("Like Ophelia2) de As amantes de Hamlet, dous textos seleccionados pola revista e traducidos por Carys Evans-Corrales, profesora de español na Universidade de Pittsburg-Bradford. |
|
|
|
|
| Galego en Cork |
|
http://galegoencork.com/evening-writers-marta-dacosta-harkaitz-cano/ |
|
|
|
|
| Desde este lugar do mundo |
|
 Artigo sobre a participación da literatura galega no Festival Isla, publicado en Sermos Galiza:
A literatura galega estivo convidada este ano no Festival Isla de Literatura que organiza o Instituto Cervantes de Dublín desde 2012. Neste festival adoitan participar escritores en lingua española, inglesa e gaélica, e desde o pasado ano tamén en vasco. Este ano era o primeiro en que se convidaba a literatura galega, despois de que o Cervantes solicitase a colaboración da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega, AELG, entidade que xa colaborou con outras actividades centradas na difusión da literatura galega e realizadas no Cervantes.
Alí acudín, pois, en representación da AELG, e puiden comprobar varios puntos de conexión coa literatura escrita en Irlanda. Así quedou patente na mesa en que participei, que baixo o título de A palabra imprecisa e moderada polo Director do Centro de Estudos Galegos de Cork, Martín Veiga, centrouse fundamentalmente no papel da lingua e na nosa relación con ela.
Na mesa interviñan Hugo Hamilton, escritor en inglés de varias novelas e dous libros de memorias, o máis coñecido The Speckled People en que nos fala da súa infancia en Dublín, no que el define como ?guerra de linguas? (seu pai prohibíalle falar inglés). E Manchán Magan, escritor en inglés e gaélico e realizador de televisión responsábel da serie documental No Béarla en que só se emprega o gaélico. Tres posicións de partida ben diferentes mais desde as que puidemos atopar puntos de conexión entre as dúas nacións: o desprezo á lingua propia e a súa necesidade de normalización; a historia propia escrita por outros ou a importancia dos topónimos e a atención que a eles debemos prestar.
Así pois, guiados por Martín Veiga falamos de lingua, porque como na Mesa quedou dito a lingua é o noso lugar, o noso lar, o noso país. Esta foi a miña intervención inicial:
Neste lugar do mundo
Hai tres anos escribín o poema Neste lugar do mundo. Nel reflexionaba sobre a miña lingua: a primeira filla do latín na Península Ibérica que pasou de ser lingua de cultura na Idade Media a desaparecer da produción literaria escrita até o XIX. Unha lingua negada que loitamos por manter viva. Por iso o poema di:
aprendemos a lingua do colonizador
como se fose a nosa lingua propia
adestrándonos na súa áspera pronuncia
memorizando todas as palabras alleas
que couberon na cunca do leite con galletas
Forzosamente educadas nunha lingua que non era a nosa, acabamos por non recoñecernos,
xogabamos alleas ás nosas propias vidas
sen nos recoñecer nos lugares que nos rodeaban
Mais un día, talvez a través dun avó descoidado que falaba galego diante nosa ou descubrindo o mundo da aldea ou mesmo tras a lectura dun libro, espertamos
como foi?
se cadra foi no barolo dos libros que non estaban nos andeis
porque non tiñan a encadernación de pel que os igualaba
foi así?, desaprendendo asperezas e halando
do fondo da memoria cada palabra pronunciada para que non escoitaramos?
foi así como recuperamos o sanguiño e as ervilles
o tormentelo ou o poexo?
Aos poucos tomamos conciencia,
como maceiras novas enxertadas no estripeiro
recompuxemos as células leñosas e comezamos chuchar da terra
e grazas á loita das xeracións que nos precederon a lingua que falaran as nosas avoas entraba na escola, aprendiámola. Entón atopamos o noso tesouro
a artesa gardaba o formento e a fariña terceada
até que erguemos a súa tampa e descubrimos
que aquel era o pan que nos saciaba
Porque nos atopamos a nós mesmas, reconciliámonos coa nosa identidade, e soubémonos habitantes dun mundo construído coa forza de redeiras e mariñeiros, costureiras, labregos, xornaleiras, xente humilde que cantaba, cantaba cando sementaba, cantaba cando recollía. Mulleres e homes que pasaron noites de medo e frío ante a lareira e ao calor do lume contaban historias que ás veces eran a súa propia Historia e así, entre cinza, sachos, escamas e patelas a lingua chegou a nós e é o noso herdo máis prezado. Por iso, gardámola e mimámola para entregarlla de novo ás nosas fillas.
Como un día nos legaron a casa, a chalana ou a leira.
É a nosa responsabilidade, manter o lume da lingua aceso.
garda sempre unha presadiña de masa
e sementa centeo e trigo, millo
para que a fame amaine
para que xoguen a seren arquitectos
dun futuro que se recoñeza
neste lugar do mundo
Marta Dacosta, outubro de 2014. |
|
|
|
|
|
|
