|
|
|
|
|
|
| Para honrar os defuntos |
|
 Na casa de meu pai hai unha lousa de pedra que ten esculpida en relevo unha coroa de loureiro. A obra naceu da man de meu avó paterno, canteiro de Matamá (Vigo), e segundo explica meu pai foi realizada para honrar os mortos republicanos de Belchite. Mais a pedra non viaxou xamais, eu non sei se meu avó pretendeu realmente enviala, ou se perdeu un pouco máis de saúde, alimentando a súa silicose, nun xeito de se honrar a si mesmo, mozo reclutado a punta de pistola no bando nacional.
A pedra non viaxou xamais. Un día pasou a formar parte da herdanza de meu pai e agora está ao fondo do corredor da súa casa, erguida sobre o moble de castaño encargado a pé feito.
Lembro este episodio familiar porque, cando se achega o día que a relixión consagrou para honrar os mortos, aínda me anda na cabeza un acto recente, unha homenaxe de desagravio a nove asasinados en Baiona e pregúntome, a pedra que Fernando Casás fixo nacer no seu obradoiro será soamente unha herdanza familiar ou colectiva, ou ocupará un día o lugar para o que foi feita, e honrará así a memoria dos fusilados?
17 de outubro de 2009.
Vai frío. Intramuros do cemiterio de Baiona vai frío, malia a calor e o sol radiante que fóra converte este día de outubro nun día de radiante primavera.
É 17, setenta e tres anos e un día despois do asasinato de nove mariñeiros na Bombardeira, un acto repulsivo que nomeou para sempre a aquel lugar de Baiona como Volta dos nove.
No día de hoxe estamos convocados aquí polo Instituto de Estudos Miñoranos (IEM) co obxecto de homenaxear os asasinados e as súas familias e colocar unha placa que restaure parcialmente a súa memoria, poñendo o seu nome no lugar aproximado da foxa común en que foron tirados os seus corpos. Mais achegámonos indignados ao acto porque sabemos que o alcalde de Baiona negou o permiso para colocar a placa. Sucede entón que para os que solicitan colocar unha placa en memoria dos fusilados pola man do fascismo, para que, como para o resto dos que no cemiterio están, poida ser situada a súa memoria no lugar certo ou aproximado en que non repousan os seus ósos, non hai permiso. Unha pregúntase se non se debería desoír a sentenza denegatoria e colocar igualmente a placa, porque, pediron permiso os que os detiveron para un día levalos do lugar de detención á Bombardeira, onde no medio da noite foron fusilados e logo cargados como fardos no camión que os enterraba na foxa común de Baiona?
Eles non pediron permiso, non.
Estes non dan permiso, non.
Cando camiñaba cara á porta do cemiterio, para achegarme ao acto, puiden ver como no muro exterior aínda figuran o xugo e as frechas e non sei se rir, ou chorar. Os que negan o permiso para lembrar e honrar os mortos, manteñen a memoria da barbarie na forma do símbolo da Falanxe, malia a Lei da memoria histórica.
Os que denegaron o permiso, o grupo de goberno do PP e un independente cos seus votos en contra, agardaron ao día anterior ao acto, despois dos varios contactos de palabra e por escrito que realizaron os promotores, para convocar a Comisión de Honores y Distinciones, con carácter de urxencia, e acordar e comunicar, menos de vinte e catro horas antes, que denegaban o permiso porque non hai probas documentais de que os asasinados estean onde os familiares e o pobo todo de Baiona din que están os ósos dos nove mariñeiros. Peden probas documentais para negarlle ás familias o dereito a poder colocar ante unha placa as flores en memoria dos seus mortos. Engaden ademais que o lugar máis axeitado sería na Volta dos nove, e nós que lemos entre liñas entendemos que, claro, na Volta dos nove non se chama tanto a atención como no cemiterio de Baiona, preferen que rendamos homenaxe aos mortos nun lugar apartado, por onde ninguén transite e poida vernos, lonxe dos ollos dos que tal vez lembren de quen eran pais e avós os encargados do camión que transportaba os fusilados nas noites de terror do trinta e seis.
O acto é sinxelo, é emotivo, magoante porque os familiares dos mortos só poden colocar un papel co seu nome enriba da herba húmida, nada do previsto pode ser realizado.
No cemiterio unha gaita solitaria honra os mortos, do outro lado do muro o campo de fútbol tenta apagar as súas notas estremecidas, os berros dos que se allean á realidade do mundo en que viven, dos que non ocuparán tempo en coñecer cal é pasado que nos constrúe non conseguen apagar as palabras dos netos que tragan as bágoas e aínda non entenden por que non poden ver na parede do cemiterio o nome do seu avó. Por que cando volvan ao cemiterio o día de defuntos non haberá unha placa ao pé da que pousar unha flor de lembranza e homenaxe.
Este artigo foi publicado en www.gznacion.com |
|
|
|
|
| os meus medos |
|
 |
|
|
|
|
| a escaleira é a resposta |
|
 |
|
|
|
|
| Bebendo ao luar |
|
Bebendo ao luar
Entre as flores, un xerro de viño,
bebo só, sen ningunha compaña.
Levanto o vaso e convido o luar,
coa miña sombra, somos tres persoas.
Mais a lúa non é quen de beber,
e a miña sombra só sabe seguirme.
Compañeiras breves, lúa e sombra,
gozade mentres sexa Primavera.
Eu canto, a lúa pasea.
Eu bailo, a sombra algarea.
Se lúcido, gozamos xuntos,
se bébedo, cada cal polo seu lado.
Eternas amigas miñas insensíbeis
agárdovos na Vía Láctea.
Poema de Li Bai.
Despois de ler a tradución que deste poema publica Anne-Hélène Suárez Girard no libro A punto de partir, procurei o mesmo texto en portugués e acheino da man de António Graça de Abreu, no seu libro Poemas de Li Bai, publicado en 1990. Coas dúas traducións na man construín a miña propia versión deste poema en galego.
Agardo que vos guste, para min é un poema fermosísimo. |
|
|
|
|
| Adeus a Anisia |
|
 Morreu Anisia Miranda.
O seu libro Mitos e lendas da vella Grecia foi/é intensamente manoseado por min.
Admirei dela esa forma de se declarar voluntariamente galega. |
|
|
|
|
| E ateigamos Compostela |
|
 Claro que si. Estiven até pasadas as 13 horas na Alameda, e cheguei ás 11:30!! Até que demos saído!
Total que non entrei na Quintana até a segunda quenda. Aí estamos, Bernardino saíndo e Mercedes e máis eu entrando. Ás 15 horas aínda estabamos alí, escoitando a Pousa Antelo, cantando o himno.
Pois está ben claro que queremos o noso idioma, que non digan que non o vén.
E agora a acción conxunta de Blogues pola Lingua:
O domingo 18 de outubro enter 50.000(cifra dada pola Policía Local de Compostela) e 100.000 (cifra dada pola organización) galegas e galegos, de diferentes adscricións ideolóxicas, estratos sociolóxicos, e usos da lingua, nos manifestamos na defensa do noso idioma fronte o reiterado ataque que está a sufrir por parte do goberno da Xunta de Galiza presidido por Alberto Núñez Feijóo (PP), convocadas e convocados pola Plataforma Cidadá Queremos Galego integrada por unha diversidade plural de centos de colectivos e persoas.
Os medios de comunicación públicos do noso país (a Radio Galega e maila Televisión de Galicia) non ofreceron unha información veraz que se axustase á realidade do verdadeiro impacto que tivo a mobilización, que contou cun resultado histórico en participación. Nese senso é preciso denunciar a obscena manipulación que por parte dos Servizos Informativos da TVG se quería levar a cabo, pretendendo iniciar unha conexión en directo coa manifestación, no momento xusto en que a primeira lectura do manifesto rematara, e as xentes que ateigaban a Praza da Quintana ían abandonándoa paulatinamente para permitir a entrada dos milleiros de persoas que inda non puideran entrar, e que agardaban nas Praza das Praterías e os seus arredores, e que finalmente encheron por segunda vez a Quintana. É evidente que a distorsión informativa tiña a intencionalidade de ofrecer unha imaxe minorizada dunha mobilización masiva, nun intento claro de manipulación que os milleiros de persoas presentes contestaron berrando, durante preto de dez minutos e con notábel indignación, a consigna "Televisión, manipulación", o que provocou que o equipo da TVG abandonase a praza.
Fronte a esa situación é preciso denunciar e difundir publicamente o acontecido, ao tempo que esixir que os medios de comunicación que pagamos todas e todos os galegos, deixen de ser un instrumento para a deformación interesada, cando non para a propaganda, en beneficio do Partido Popular no goberno do país. |
|
|
|
|
| Este domingo quedamos en Compostela |
|
 |
|
|
|
|
| QUEREMOS GALEGO! |
|
.GIF)
Hoxe estaremos todo o día lendo en Vigo. |
|
|
|
|
| fillos de guerras acabadas |
|
Un poema de sangue non se fai nun minuto,
coma guerra que estoupa, enxéndrase nos anos,
cada dorido golpe arrinca do granito
das nosas mans as liñas que denuncian palabras.
Cada palabra un golpe e cada letra sangue,
cada paso na frente un século de ira,
cada morte de home, esperanza prometida
con base no vento que lle levou a fala.
E estes os alicerces da débil poesía;
estes os cimentos en que non construímos nada;
para que estas vigas de pesados cadáveres,
para que ser fillos de guerras acabadas.
de Crear o mar en Compostela |
|
|
|
|
| Rumorosos |
|
 ?Que sabedes vós, vellos piñeiros?, Para quen lanzades brandos rumores??
Lin estes versos unha e outra vez. Non, non son de Pondal. Foron escritos mil cen anos antes, nas antípodas do Monte Branco, pola man de Li Bai, poeta chinés que, para min, garda máis ca esta semellanza co autor de noso. Así, Pondal considera os corvos aves maxestosas que representan o bardo, lonxe dunha tradición popular que os reducía a simples agoireiros. Li Bai identifícase coa ave Peng, unha ave fabulosa de grandes dimensións que é quen de acadar alturas inmensas, representado así a sabiduría e a liberdade. Escribe Li Bai antes de morrer: ?O gran Peng levanta o voo... o vento remanente axitará xeracións.? E si, porque aquí estamos, trece séculos despois, admirando o seu verso. Din as biografías que Li Bai era un vagabundo, un aventureiro, un excéntrico, e a min ségueme lembrando a Pondal, ao Pondal que se reunía na Cova Céltiga e debatía sobre o pasado glorioso da nosa terra, en tertulias como as que compartía Li Bai con outro poetas do seu tempo, mentres viaxaban na procura de mecenas. Mais hai un punto de unión entre ambos os autores que vai máis alá da súa obra, unha ponte que une, por riba do tempo, dúas culturas tan diferentes, como distantes. Escribe Guojian Chen que a poesía chinesa, máxima expresión desa cultura oriental, destaca pola presenza da natureza e explica que non podía ser doutro xeito nun país que durante milenios viviu da agricultura e está moi vencellado á terra. Borremos a palabra chinesa e leamos de novo, é da poesía galega do que estamos a falar.
Tan pequenos e afastados, mais tan universais.
Artigo publicado en A nosa Terra. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
