|
|
|
|
|
|
| Domingo de poesía en Valadares |
|
 Onte quedeime en Valadares para asistir ao espectáculo de poesía previsto para pechar as xornadas de oralidade. E fixen ben.
Fixen ben porque falei con amigas e amigos, con Xordal, con Antía Otero, que nos adiantou que a partir de mañá podemos vela de novo cantando entre Os atláticos, e con María Lado, que segue medrando horizontalmente, e iso que eu xa pensara que o neno estaba xa aquí.
E Fixen ben porque descubrín algo que non coñecía e que ben me gustou. Son realmente bos estes accidents polipoetics, deben verse.
Concordo con María, bo domingo. |
|
|
|
|
| Parabéns para Agustín Fernández Paz |
|
Hoxe sería un bo día para ler. Tamén mañá, e todos os mañás que nazan.
De momento alegrémonos co amigo e felicitémonos por ter entre nós a este enorme escritorazo.
Confirmamos que a nosa voz pode chegar a calquera punto da rosa dos ventos.
Parabéns Agustín!! Outra vez. |
|
|
|
|
| (A Ribeira, 1949) |
|
 Corre sobre as zocas de tres paos
repenicando a pedra da Laxe
a neniña que arrebola carbón
mentres a banda enche a Praza de festa.
Sobe a voz das peixeiras da Ribeira,
o seu canto de sereas desde a Praza dos Ratos,
e o arrecendo das patelas
inzadas de azuis lingotes de prata.
Chámaa a avó,
a muller pequena que pode co mundo,
a fada das ilusións feitas rosca de Reis
enriba do chineiro que amobla unha casa enteira.
Eu coma ti,
avanzo feliz nos cabalos da festa,
pegasos que nos dá a memoria
para voar cos soños.
(outro poema do inédito Cinza
tradución en palabras do retrato da nena) |
|
|
|
|
| o descenso |
|
Baixando sen vagar os chanzos da escaleira
chegamos ata a porta candente que agardaba
coa exacta precisión dun día calculado.
A tarde era apacible, sen vento, luminosa,
un oasis de sol no augaceiro do outono,
finalmente esa tarde que fora sinalada.
É certo que quizais comezara o descenso
nos días que sen tregua me foran dando a forma
e as dimensións exactas deste pozo sen límite.
Dinme conta que xa non había retorno,
que a porta estaba aberta ao final da escaleira
e que a tarde corría como todas as tardes,
anunciando a rutina deste inferno que chega
para invadir as horas e soñarnos as noites
tinxindo este silencio coa dor dunha derrota ...
En atalaia alerta. Texto escrito por volta de 1997. É curioso comprobar como se mesturan as espirais do tempo. |
|
|
|
|
| atrapada na arañeira |
|
 Soidade e precipicio da mentira
é todo canto teño agora mesmo.
Atrapada na arañeira
a grande infame tece a súa coiraza de veleno
e vaime devorando,
vaime baleirando pouco a pouco,
mentres eu
tento manter o alento e o equilibrio
tento rachar coas cadeas que me atan.
(non me gusta que me presionen.
Tampouco me gustan as arañas) |
|
|
|
|
| Che, o arxentino |
|
 É unha especie de retrato impresionista
Para min o filme non pretende contarnos unha historia, non, porque esa xa a sabemos, coñecemos o principio e o final. Só darnos unhas pinceladas que nos permitan coñecer un pouco máis unha das persoas centrais na historia do século XX. Mais non de calquera xeito, senón cunha profunda dose de amor (di o Che que esa é o trazo principal dun revolucionario, o amor, amor á humanidade, amor á xustiza e amor á verdade).
Desde o meu punto de vista, está feito para comprender, para desterrar preconceptos, para darnos conta do por que das cousas que outros nos presentan como eivas e argumentos para a crítica.
Saín do cine ratificada na opinión que construín desde o meu pequeno coñecemento da figura do Che e da revolución cubana. Foi, foron verdadeiros heroes, uns tolos imposíbeis que deron a súa vida. Porque quen de nós deixaría unha posíbel vida acomodada de doutor para pasar os días e as noites nunha selva espesa e húmida, camiñando sen parar e soportando ataques de asma... sen ventolín, nin nada parecido. Quen de nós tería a disciplina de se entregar á lectura e á reflexión cando o corpo está mallado despois de loitar sen reparar na vida, despois de ver como matan os compañeiros da forma máis salvaxe posíbel. Quen de nós non se deixaría levar e se rendería aos luxos que estivesen ao alcance da nosa man como premio a incontábeis días de loita.
Hai unha escena que o resume perfectamente a súa personalidade... mais non podo falar dela, porque é a que pecha o filme.
Tiña un pouco de medo de cal tería sido o tratamento desta figura histórica. E saín contenta. A min gustoume o filme.
(na foto con Manuel Molla, que segundo nos dixo combateu co Che en Sierra Maestra, por suposto, era un neno)
|
|
|
|
|
| Aprender dos erros |
|
 "É habitual que falemos dos premios, de que son necesarios, de se se fallan ben ou mal, de se son ou non bos, e de que para iso deben cumprir co requisito da publicación e da distribución. Eu defenderei sempre o bo funcionamento dos xurados no noso país, porque esa é a conclusión que podo tirar despois de participar en moitos dos certames convocados.
..."
Esta semana dediquei o espazo de A Nosa Terra a volver falar do caso "González Garcés". Se cadra non debín... En todo caso quero deixar moi claro que confío plenamente nos xurados dos premios galegos e que os membros e as membras do xurado do Garcés merécenme todo o respecto, para alén de que considere que neste caso a decisión adoptada maioritariamente non foi a máis acertada. |
|
|
|
|
| Por que matei a Pierre? |
|
 Cando vin as súas páxinas expostas na Coruña xa me dei conta de que estaba ante unha obra que debía ler.
O título reclamaba a miña atención, e xa percibía como o debuxo se integraba completamente no texto.
Por que matei a Pierre é unha obra mestra. Trátase dunha novela gráfica escrita por Olivier Ka e debuxada por Alfred e forma parte xa das miñas lecturas predilectas.
Unha historia tremenda perfectamente narrada, sen estridencias, sen crueldade, cunha emoción inmensa, que nos deixa entrar na mente dun neno, que logo será adulto, para comprender o silencio e o medo, para unirnos á súa voz cando asume que a súa historia ten que ser contada.
Magnífico relato e magnífica a ilustración, cunha estrutura mesmo poética. Debo dicir que nunca lin unha banda deseñada en que a imaxe fose tan unha co texto como neste caso? Non podo aseguralo, mais Alfred interpretou perfectamente a historia, fíxoa propia e converteuna tamén en elemento narrativo.
Evidentemente considero que é un texto perfecto, recomendo a súa lectura, e unha cousa máis, a súa tradución ao galego. Eu daríallo como lectura recomendada aos meus alumnos e alumnas.
É unha historia cunha profunda carga antirrelixiosa
É a historia real dun menor que sofre abusos sexuais.
|
|
|
|
|
| Debaixo de Dziga Vertov hai unha buxaina |
|
Debaixo de Dziga Vertov hai unha buxaina
Valentina Carro Padín |
|
|
|
|
|
|
