Desta volta non houbo ningún certame. Publicouno Espiral Maior e a ilustración da portada volve ser de Tokio.

Reseñas de: Teresa Seara, Vicente Araguas ou F. X. Paradelo.

"Cambiando un pouco o rumbo das súas anteriores obras, a autora ofrece unha visión desmitificadora e desubicadora da muller como colectivo, representada en mitos tirados da tradición que adquiren a súa importancia non como personaxes, mais como roles aos que involuntariamente son encadeados por unha sociedade pouco disposta a aceptar a mudanza e recoñecer a importancia evidente dun elemento social infravalorado ou acoutado nas súas funcións. Hamlet como presenza anecdótica, sen acción que o xustifique fronte á épica dun xénero capaz de evolucionar de seu e en loita constante. Respira a obra dunha insubmisión declarada que se transmite nun estilo transparente por sincero." Blanca-Aan Roig Rechou (dir.), Informe de literatura 2003, CIRP.

Estes foron os primeiros poemas dos que xermolou o libro:

(das mulleres espidas)
I
levamos os cabelos extremadamente longos
e os corpos espidos

os pés descalzos feridos pola area
lévannos ao mar
imperturbable

nunca nos ven os rostros
só imaxinan a auga, tamén, nos nosos ollos
os cabelos ao vento, bandeiras desatadas
cando xa non hai nada
entre a escuma e a carne

quedarán os poemas
os poemas atroces das amantes de Hamlet

II
cantas pedras para este muro inmenso
para este camiño, para a casa
a casa que abriremos ás mulleres espidas
que chegarán do mar na procura da árbore
e a fonte

gardamos a calor e gardamos a fonte
a laranxeira terma dos seus froitos dourados
é o noso deber para un tempo sen deuses
que nunca foi o noso

como sinal levamos o sexo descuberto
os peitos e os cabelos ao vento que nos fere
e agardamos pacientes
o seu paso de auga á nosa casa aberta.

Rencesións, presentacións, poemas...