|
|
|
|
|
|
| Sete palabras |
|
 O martes, mentres agardaba a que fose a miña quenda na médica, remataba de ler Sete palabras. Alí sentada, naquel corredor branco que parece a cola do supermercado, emocioneime cos derradeiros capítulos do libro. Emocioneime moito.
Gustoume. Sobre todo porque me identifiquei co autor (aínda que non comparta cento por cento todas as ideas verquidas na obra). Conectei desde o primeiro momento coa angueira súa, recoñecinme na desmemoria e na fabulación, comprendín perfectamente esa linguaxe dos pequenos detalles, esa porta de cristal automática que non vía o home que pretendía atravesala.
O certo é que, desde a primeira páxina, levoume mentalmente ao meu proxecto do verán pasado, esa idea que me anda na cabeza desde hai tantos anos e que, en canto tiven uns días de vagar comezou materializarse en palabras no ordenador. Esa idea que cando comezou setembro e veu o vendaval da cotidianeidade quedou conxelada nun ?pincho? (versión galega de USB segundo Xepe). Esa idea que, nesa concreción, se cadra perdín para sempre porque desde onte extraviei o meu pincho con todas as ideas novas e vellas, con tantas cousas das que non hai copia (algúns poemas que non lembro nin escribirei xamais e precisamente por iso son case perfectos), tantas cousas que temo perder para sempre, se non quedou tirado no único lugar en que, se cadra, podo recuperalo.
Pois volvín ao meu proxecto e por iso acompañei con ilusión esta procura da identidade, este desexo por comprobar a realidade que xa coñecíamos, mais que aínda garda algunha sorpresa. Esa reconstrución da memoria familiar que ás veces non sabemos se é histórica ou lendaria, mais que ao final, sempre será a única verdade "Conclúes que só a literatura é capaz de achegarse a contar a vida".
Intrigábame o título: Sete palabras, mais contra o final da novela o autor dános a clave. Porén, non deixa de parecerme sintomático que precisamente co nome de Sete palabras sexan coñecidas as derradeiras palabras de Cristo na Cruz, palabras que son obxecto dunha devoción especial e nas que Xesús, nome do autor tamén, reencóntrase co pai e con el dialoga. Estas son algunhas desas sete palabras, que para min gardan estreita relación con esta novela:
"En verdade eu che digo que hoxe estarás comigo no Paraíso." (Lucas 23:43)
"Muller, eis aí teu fillo; olla aí a túa Nai." (Xoán 19:26-27).
"Pai, en túas mans entrego o meu espírito". (Lucas 23: 46)
Cómpre ler esta novela de Suso de Toro, esta novela da que chegou dicir que pechaba un proceso: "Sete palabras é unha despedida todo el, e en léndoo coido que o lector comprende que xa foi escrito en tránsito cara a outro lugar. Nalgún lugar do texto, cito de memoria, dise algo así: "E como se xa estiveses morto ou como se fose un libro póstumo" (agardo que non).
Este sábado recibía o premio da crítica. Parabéns.
E só unha cousa máis. Unha das partes que gocei especialmente foi a dedicada aos días en Cuba, si, naquela viaxe que tanto criticaron os que agora van a China e a Cannes, aquela viaxe en que coincidimos e na que seguíamos con preocupación, todas e todos, e lembro a Suso de Toro neses momentos, as críticas infundadas dos inimigos da cultura galega. Aquela viaxe que por deu xa, que eu saiba, dous libros magníficos, estas Sete palabras e aquel extraordinario Sol de Inverno. Para que logo digan...
|
|
|
|
|
| 2 Comentario(s) |
|
| 1 |
Creo que vou facer o mesmo ca ti, en canto deixe de lado outras lecturas menos agradable, pero obrigatorias, e descansar #blgtk08#nesta suxestión que fas de Suso de Toro. O que contas do libro é atractivo de máis para deixalo escapar.
Biquiños. |
|
|
Comentario por A nena do paraugas (03-06-2010 05:40) |
|
|
| 2 |
Grazas, era o meu propósito, #blgtk08#que non o deixárades escapar. |
|
|
Comentario por Acuática (03-06-2010 15:55) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
