O sábado da semana pasada asistín ao espectáculo de Cándido Pazó no Auditorio de Goián. A sala estaba abarrotada, e houbo quen quedou de pé (falamos dun auditorio que pode acoller 500 persoas ou máis).
Cándido Pazó representou a súa obra con absoluta habelencia. Manexou o ritmo do espectáculo á perfección e neste manexo radica unha das virtudes do espectáculo, un espectáculo en que, entre risa e risa, imos analizando un período terríbel. Pazó soubo dosificar os momentos de humor, de poesía e de traxedia, conducíndonos a un aplauso final en que nos puxemos de pé, para manifestarlle a nosa admiración polo seu dominio da escena.
Representaba Historias Tricolores, unha obra moi seria. Unha obra que todos e todas debemos ver. Unha obra da que, aos saír da sala, non deixabamos de comentar a súa grandeza.
Así que, cando me comentaron que, no seu paso por Gondomar, a obra só congregou a uns 25 asistentes (Pazó dirixiuse ao distinguido público, nunca mellor dito, porque era perfectamente distinguíbel), fiquei desolada.
Que pasa en Gondomar para que o Auditorio Lois Tobío non ocupe as súas 400 butacas? Por que soamente en catro ou cinco ocasións o auditorio fixo pleno? Unha desas ocasión foi este venres, coa actuación de Rober Bodegas. Onde está a diferencia? Posibelmente no poder da televisión, non é o mesmo saír en La Sexta e anunciar Estrella Galicia ca traballar na TVG de cando en vez. Porque a narración de Bodegas non resiste a comparación co espectáculo de Pazó. Malia ter sido entretida, foi excesivamente longa e fácil nos seus recursos humorísticos.
Eu asistín para comparar, para comprobar a calidade do noso teatro, con figuras excelentes como Cándido Pazó, e o noso papanatismo, guiándonos por unha cultura de masas que nos manexa ao seu antollo. Cómpre rebelarse.
