|
|
|
|
|
|
| Mentira, mentira, mentira. |
|
 Os responsábeis do retroceso na normalización do noso idioma din que os pais, cando lles ensinaban matemáticas aos fillos, había termos que non comprendían.
Mentira. Daquela os pais, todos os pais, si están en condicións de explicar derivadas e logaritmos, despexar ecuacións de segundo grao, son quen de explicar a fórmula para o cálculo do volume dun recipiente, e saberían axudar ao seu fillo coas cuestións sobre o libro The Gulliver?s travels? Que interesada é esta afirmación, e que falsa. O problema para lles axudar aos nenos e ás nenas coas matemáticas non está nas palabras, está nas cifras e en todos eses símbolos que representan operacións matemáticas que para a maioría de nós xa non significan nada.
Ese non é o motivo. O motivo é o prestixio. Como imos aspirar a enviar a mensaxe de que a nosa lingua é tan útil coma o inglés ou o español á hora de abordar as prestixiosas ciencias matemáticas, físicas, químicas ou tecnolóxicas? Estamos borrachos de coca-cola para pretender que temos futuro e podemos andar as rúas do mundo dicindo ángulo, triángulo, trapecio, tanxente, vértice, coseno, expoente, grao, decímetro, polinomio, hipótese, matriz, álxebra... pois bótase de ver que estes termos científicos non só están afastadísimos lingüisticamente dos doutras linguas, resultando irrecoñecíbeis.
Esta é unha parte dun artigo máis extenso que onte á noite se publicou en www.gznacion.com |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
