|
|
|
|
|
|
| (10 de xullo de 1978) |
|
Reproduzo o poema novamente, para mellorar a súa lectura:
(10 de xullo de 1978)
Papas de arroz:
Un paíño de canela na man
é o arrecendo que nos envolve,
que escarva na memoria e fai saír
a lembranza máis doce dos poucos anos,
da pequena estatura remexendo,
tirando o limón e a tona,
mesturando arroz, azucre e canela.
A mesma camisa azul,
os chichos de sete anos
e a mornura do leite e o arroz,
case sen espesar, cando chegaba a noite.
Cun paíño de canela traio ao presente
as paredes brancas e as lacenas de obra,
as mesmas en que me agachaba
o día que escoitaba unha canción para min.
Foi case a primeira casa,
a casa das papas de arroz,
das patacas loiras,
dos fritos, con pouco leite,
da carioca que mordía o rabo.
A casa en que xoguei soa
e a cociña era un mundo en si mesmo,
un mundo cunha ventá aberta
sobre o camiño que viña da escola,
que ía a ningures,
o camiño que observaba e repasaba,
mentres cantaba á soidade.
As mesmas papas de arroz
que callaron un día,
tal como ensinaban as anciás,
no vómito e no anuncio do meu sangue.
|
|
|
|
|
| 2 Comentario(s) |
|
| 1 |
Fermosísimos poemas, Marta. Co teu permiso vou poñer este (Que é unha pasada!!!) na páxina da Biblioteca#blgtk08#.
Lese con dificultade nese fondo pero merece a pena o esforzo. Felicidades por todos os poemas. |
|
|
Comentario por Loli (13-02-2010 09:12) |
|
|
| 2 |
Si, xa o pensei, que se lía mal, entón vou pegar o texto de novo. Pare#blgtk08#ceume que o fondo dicía moito do propio texto ... por iso o mantiven. |
|
|
Comentario por Acuática (13-02-2010 10:13) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
