|
|
|
|
|
|
| Día da poesía en Montevideo |
|
Contaba o outro día que hoxe é para o Patronato da Cultura Galega de Montevideo o Día da poesía, para celebralo a súa Xunta Directiva acordou dedicarlle á miña obra esta 17ª edición. Xa dixen entón que estaba abraiada e afagada. Xa falei tamén da importancia deste tipo de actos aquí e alén, en tanto en canto serven para manter vivas as nosas conciencias.
Como dixen entón, para corresponder á xenerosa proposta do Obradoiro de Declamación, colocaría hoxe na miña xanela un poema inédito. E velaquí, un poema escrito hai uns días.
Grazas Ana, Ana, Mari Carmen e Maribel
Unha aperta a todas e todos desde este lado do Atlántico.
no centro do areal
sinalas a dirección do vento
mentres unha voz murmura
e murmura
voz que non acompaña
que deseña sobre ti o nidio perfil da soidade
que te agarra do brazo
para que te deteñas
e escoites a súa ladaíña
atendas a súa queixa
pares a túa vida mentres ela
envorca sobre ti o seu mercurial lastre
que se deposita nas plantas dos pés
que petrifica os peroneos
e entón as pernas chántanse no centro do areal sedento
e nin sequera o vento violento pode arrancarte dese formigón
armado no metrónomo imperfecto
que golpea toc contra a tarde toc
un compás toc vertixinoso
cando abres as mans
para mostrar as feridas entregadas
xa non hai ningunha voz
os tímpanos aterecidos non recollen
nada, a vibración cesou
o silencio é absoluto
como unha manta gris que te oculta
e desapareces
como unha figura deseñada con carbón frío
que se vai borrando pouco a pouco
ninguén te ve
ninguén percibe a túa presenza muda
o vendaval varreute |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
