|
|
|
|
|
|
| Por amor |
|
 Un día, unha amiga pediume un relato para unha revista da Federación Galega de Bandas de Música Populares, e despois de varios días, unha tarde, ou se cadra unha mañá de domingo, saiu case dun tirón este texto, un pequeno relato de amor. Desde aquí o meu agradecemento ás amigas e aos amigos de Solfa e da Federación, que tanto traballan e aínda lles queda tempo de tirár da miña imaxinación. Agardo que o texto fose do seu agrado.
Por amor
Non o vía. Só podía escoitar os seus reiterados ensaios co clarinete, aquel continuo repetir de escalas, unha e outra vez. Os anos pasaban, e ela notaba como aquel clarinete falaba cada vez un pouco máis claro, e así foise afacendo manseliñamente á súa compaña puntual das seis da tarde.
Nunca o vira, mais cando se atrasaba o ensaio o seu estómago rebulía de nervios e comprendeu que non podía vivir sen escoitar unha e outra vez as pezas que o mozo perfeccionaba incansábel. Sabía o seu nome, porque sentía á súa nai chamándoo ao final da tarde: Artur!
E acabou por se decatar de que non lle interesaba ningún dos mozos do seu instituto e que devecía por coñecer ao tal Artur. Unha mañá de domingo, mentres paseaba cos pais pola Alameda, quedou parada diante da banda, sen poder despegar a súa ollada dos clarinetistas. Imaxinaba a cal deles lle acaería mellor o nome de Artur. Despois de moito pensalo, decidiu que aquel mozo de ollos verdes tiña que ser o que ela escoitaba cada tarde. Si, si, si, aquela peza... si, algunha vez lla escoitara, estaba segura, completamente segura.
Aquela semana andou a contorna da súa casa para ver se topaba co clarinetista da Alameda. Mais non deu resultado. Entón deu en asexar en portas e buzóns para ver se atopaba o seu nome nalgures, e nada. Tentouno unha e outra vez, parou en todos os concertos, asexou a todos os clarinetistas, ía detrás da banda ao remataren e escoitaba con atención. Nunca lle coincidiu atoparse con Artur ningún.
Así que un bo día decidiu matricularse na Escola de música no seu barrio e comezou tomar clases de clarinete. Era tal a súa ansia que en pouco tempo aprendeu a desenvolverse co instrumento e unha tarde, cando Artur rematou o seu ensaio, ela comezou tocar unha das súas pezas favoritas na ventá, con ela aberta de par en par, para que o son chegase alto e claro até o mozo.
Durante días seguiu tocando na ventá. Unha tarde, Artur rematou o seu ensaio antes do habitual. Ela iniciou entón a súa peza e, cando levaba varios compases, outro clarinete se sumou ás súas notas e así, sen se veren, sen se coñeceren, sen nada saber o un do outro, tocaron horas e horas, até que unha lúa redonda e alta inundou o ceo.
Por iso está na banda hoxe, porque se namorou dun clarinetista que ensaiaba ás seis da tarde no inverno, un mozo que lle correspondeu e acompañou os compases dos seus ensaios. Nunca soubo se tiña os ollos verdes ou non, mais xa nin importa, porque o amor quedou moi dentro dela, e sáelle polas mans veloz, pulsando con agarimo e destreza as notas do seu clarinete.
Marzo 2009 |
|
|
|
|
| 4 Comentario(s) |
|
| 1 |
Fermosísimo texto Marta. Hai#blgtk08# material para continuar... |
|
|
Comentario por Eva G. Rei (17-11-2009 14:57) |
|
|
| 2 |
Grazas Eva, foi o xeito que se me ocorr#blgtk08#eu de simbolizar a paixón pola música. |
|
|
Comentario por Acuática (17-11-2009 18:32) |
|
|
| 3 |
Nunca se sabe cales son os motivos que nos poden incitar a abrir un camiño de #blgtk08#futuro, na maioría deles está implicado o amor.
Fermoso relato. |
|
|
Comentario por Hermaco (18-11-2009 20:29) |
|
|
| 4 |
Si, o amor no seu máis #blgtk08#estenso sentido. Grazas |
|
|
Comentario por Acuática (19-11-2009 14:35) |
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
