|
|
|
|
|
|
| Parásitos do paraíso |
|
 Hai días xa que rematei de ler o libro Parásitos do paraíso de Leonard Cohen.
Andaba eu pola librería e dei con el (se cadra os libros non se buscan, porque son eles os que nos atopan desde os andeis e as mesas)e non puiden resistir o impulso de traelo comigo (ese suxerente título!), e comeceino ler de inmediato. O libro está publicado en Visor, nunha tradución de Antonio Resines. Está composto por poemas escritos entre 1965 e 1966, poemas escritos cando eu nacía, e iso abráiame, porque os textos parecen completamente actuais... versos polos que non pasou o tempo.
Gustoume, mais non me entusiasmou, se cadra pola miña habitual reacción negativa ante os textos poéticos traducidos, se cadra polo meu descoñecemento do autor, da obra e do contexto, que non me permitiu gozar do libro na súa completa dimensión. Mais relía os poemas e mesmo, eu que só teño uns rudimentos de inglés, lía a versión orixinal despois de ler a tradución, para sentir a sonoridade do verso, ou para cuestionar (quen son eu) a tradución dalgunha palabriña.
Neste libro está o poema, ou a canción, Suzanne e palabras coma estas:
"Que é un luxo iso de deixarse cousas non tinteiro, un luxo do que moi poucos poden gozar"
"... berrarlle aos deuses para demostrar a irrealidade dos deuses..."
Se cadra un día, un andel achegarame outro dos seus libros e volverei impregnarme de melancolía. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
