|
|
|
|
|
|
| Agosto |
|
O ano pasado, por estas datas, o país comezou arder. Estaba noutro lugar, noutra nación, e alí chegaron as novas do desastre. Regresei desolada, pegada á radio, ansiosa, definitivamente triste cando percorrín o país de norte a sur, de Lugo a Ourense, fuxindo da AP9. Revivía a dor de agosto de 2005, cando o lugar en que vivo ardeu de punta a punta, cando a fustración se apoderou de nós e sentimos que perdíamos todo, mesmo a forza para chorar. O noso monte foi devastado polas lapas, ardeu tres días e tres noites, desde o 23 ao 26 de agosto de 2005, e vimos que eramos seres pequenos e incapaces de parar a destrución... unha destrución provocada a mantenta e con aleivosía.
Unha noite de inverno, nesa estrada que baixa polo San Antoniño cara ao Val Miñor, xurdiu este poema:
Habito na fraga queimada
e unha man de cinza
preme o meu peito,
apreixa o corazón,
araña a alma.
Habito na fraga devastada
e cando a noite deita o seu manto
as luces que deseñan o mar
lémbranme a vida,
unha explosión de estrelas artificiais
para tanta soidade.
Habito na fraga negra,
na fraga derrotada,
onde o silencio do chan calcinado é un berro,
unha punzada,
un cravo furando os ósos doloridos,
deixándonos inmóbiles
ante o pánico.
Porén serei revolucionariamente optimista e crerei no futuro, na teimosía dos abrochos por nacer, na teimosía da terra por volver ser o que foi, malia as cicatrices. Radicalmente optimista para ter esperanza e agardar, saber agardar, e ao tempo empregar as miñas mans e o meu cansazo en construír, reparar, limpar a terra da maleza que rexeita, eliminar o que nunca debeu estar alí, dar de beber ás plantas que queren ser árbores... Porque creo no futuro. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
