|
|
|
|
|
|
| "Dic el vent i el vent respon" |
|
A literatura ten ese poder sandador de lle poñer palabras ao que sentimos.
Cando lemos, escrito por outro ou outra, iso que sentimos, as feridas comezan a pechar. Entón, apropiámonos desas palabras e sentinos que temos unha razón nova, que non estamos soas.
Así foi cando hoxe tirei do andel o libro Andorra, postals i altres poemes de Miquel Martí i Pol. Abrín o poema "Dic el vent i el vent respon" e sentín que eses versos escritos antes de 1984, ano da publicación do libro, poñían as palabras certas a este tempo.
E atrevinme a traducilos. Sometín o sentido literal á métrica orixinal e isto foi o que conseguín reproducir. Se rachei a fidelidade das palabras, desculpádeme, foi por ser fiel ao ritmo e á emoción.
O vento di e responde
e con el a fantasía.
Non podo rachar o son
que xa estou no mediodía.
Se, veloz, a ponte cruzo
caio á poza que quería
e xa dentro, a morriña
di que nada me pertence.
O vento di e responde
e con el a fantasía.
Coraxoso e sen escudo
planto cara á acometida.
Tanto a saúde me danan
que a morte non é temida,
dóeme máis a quietude
que non haxa achas acesas
que conxuren a secura
desta soidade esgrevia.
Coraxoso e sen escudo
planto cara á acometida.
Vou, veño, fago camiño
sen da casa me mover.
Salto, bailo ao meu pracer
e outros enchen a zanxa da
desazón en que esmorecen
e orneando se lamentan
ao decatarse que as brasas
que os queiman non teñen fin.
Vou, veño, fago camiño
sen da casa me mover.
Miguel Martí i Pol, Andorra. Postals i altres poemes, 1984. |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
