Comezar a semana o martes tentando capturar unha idea, para comprobar ao día seguinte que xustamente iso non foi recollido pola gravadora para casos urxentes. E entón facer memoria, halar desde o seu pozo opaco as imaxes creadas explosivamente, case recuperalas e deitalas sobre o soporte branco que sempre nos enfronta. Que pase outro día e outra imaxe acuda como un volcán, botar man outra vez da gravadora agardando que agora si garde o que debe ser gardado, e chegar ao sábado para incorporar a imaxe no poema. Colocar e recolocar imaxes coma quen ordena armarios, coa ansia de que a través da oculta persuasión prevaleza a sinceridade e a mensaxe se descolgue polo fío invisíbel da lectura.

Pasar o sábado construíndo o edificio do poema, reler as pegadas que nos levan a el, encaixar o que debe ser dito, velar polas medidas. E todo isto mentres a realidade agarda a cota de atención que nunca chega: a louza por fregar, a aspiradora, a roupa tendida e a que debe ser lavada, a listaxe non feita do que hai que comprar para o xantar de hoxe, e todos os etcs que a isto corresponden.

E eu aquí sentada ordenando palabras.

25 de abril de 2015