Este día 8 percorremos con Queremos Galego as rúas de Compostela, a capital dos noso devezos á que quería ir Novoneira desde o Courel pisando terra liberada. 8 de febreiro que é o día en que, cento oitenta anos antes, naceu Pondal, o construtor dunha poesía épica que alimentaba a nación. Outro espírito ousado que creou unha obra literaria para manter a lingua viva e vizosa e enaltecela, como diría antes de partir: " déstesme unha lingua de ferro, devólvovos unha lingua de ouro".

Esta idea de reelaboración da lingua, que deixa de ser barro para se converter en ánfora ou vasilla que nos conteña, está presente noutros autores de noso. Así na preocupación de Victoriano Taibo que se consideraba unha "avella escura do cortizo da Terra" porque temía que os seus versos non tivesen o celme necesario, malia deixar todo o que tiña neles. Ou Manuel María, que nunha sorte de homenaxe á nai que lle legou o idioma, como unha sinécdoque que representase a todo o pobo, declara: "... quero voltarche /aquelas verbas doces como o mel /que deprendín dos teus beizos."

E talvez sexa esta a preocupación constante de quen escribe, devolverlle ao pobo unha lingua rica e prezada como un tesouro. Por iso a ansia da paixón da escrita, malia a insatisfacción permanente ante o traballo feito, aqueles versos de Rosalía "Cantei como mal sabía /dándolle reviravoltas". Unha ansia que nos empurra a sermos canteiras que baten na pedra arreo, dando forma aos perpiaños cos que erguer a casa de noso en que nos manteñamos nós, á calor da lingua.