|
|
|
|
A cuncha |
|
Bagaxe de palabras
Das miñas viaxes, sempre gardo unha lembranza literaria.
De regreso de Terceira, traio este fermosísimo poema, escrito alá en 1938, polo terceirense Vitorino Nemesio.
Descubrino andando as rúas de Praia da Vitoria, cando cheguei á Casa das Tias, a que fora a casa das súas tías en que o mozo se refuxiba e que hoxe, larga e amarela, acolle a biblioteca municipal de Praia.
Entrei, curiosa, e atopeime con este agasallo: a porta de cristal que dá acceso á sala e a garda do ruído leva inscrito este poema. E entón decidín gardalo na memoria:
A CONCHA
A minha casa é concha. Como os bichos
Segreguei-a de mim com paciência:
Fachada de marés, a sonho e lixos,
O horto e os muros só areia e ausência.
Minha casa sou eu e os meus caprichos.
O orgulho carregado de inocência
Se às vezes dá uma varanda, vence-a
O sal que os santos esboroou nos nichos.
E telhados de vidro, e escadarias
Frágeis, cobertas de hera, oh bronze falso!
Lareira aberta ao vento, as salas frias.
A minha casa... Mas é outra a história:
Sou eu ao vento e à chuva, aqui descalço,
Sentado numa pedra de memória.
Vitorino Nemésio, O Bicho Harmonioso (1938) |
|
|
|
Deixa o teu comentario |
|
|
|
|