?É innegable a presencia da muller, o seu incremento numérico, a calidade da súa produción, a innovación á que está sometendo a poesía desde unha óptica feminista que afecta aos temas tratados e a forma en que se tratan: o amor, a recuperación das antepasadas, en coherencia coa reivindicación do papel da muller, a linguaxe non sexista ... Sen embargo teño pánico da alegría con que en ocasións se fai referencia a este feito, como algo consolidado e acadado, como o final da loita pala adquisición
dun nicho poético. E penso que non se trata diso e que aínda hai moito que facer, porque aínda non somos tantas, ... E ese feito de encaixonarnos, "poesía de muller" , falar da poesía producida por mulleres como representativa da liña poética de "poesía de muller", e que estas mulleres non aparezan despois cando se fala doutras liñas poéticas, é un ha sensación estraña de ghetto, de nicho poético ao que somos destinadas sen poder competir coa universalidade dos poetas da nosa literatura, homes, mulleres ou androides. Estamos aquí e queremos compartir opcións poéticas con homes e mulleres, queremos feminirrevolucionar o mundo da poesía e está molo facendo, e tamén queremos ser consideradas polo que dicimos e polo que escribimos, sen que entren en combinación outros parámetros innecesarios.?

Fragmento do artigo ?Poesía nos noventa? publicado en 1997 en Vento do Leste. Revista de Cultura, Arte e Sociedade, número 4, nas páxinas 17-18.

Recupéroo hoxe porque foi recompilado no Dossier Autopoéticas da páxina www.poesiagalega.org, dentro do apartado poéticas grupais na páxina 294.

Debo dicir que sigo afirmando o que entón dicía (hai quince anos en plena década dos 90), e que subliño de novo ese termo que inventaba entón: feminirrevolucionar. Neste caso feminirrevolucionar a poesía e ... todo o que se poña por diante.