|
|
|
|
|
|
| O fío da memoria |
|
 Xa teño comigo o documental Tecendo o fío da memoria dirixido por María Reimóndez, que é tamén a responsábel do guión. A realización correu por conta de Paco Vilabarros.
É un fermoso proxecto, onde a poesía cobra protagonismo á hora de achegarnos as lembranzas máis dolorosas dun tempo que non convén esquecer, como antídoto de futuro. María e Paco convidáronme a gravar para o documental o poema "Dor do tempo" que poño máis abaixo. O documental conta tamén cos poemas e as voces de: María Lado, Marga do Val e María do Cebreiro. Non deixedes de velo en canto teñades oportunidade.
DOR DO TEMPO
1.
A neta pregunta
no seu xogo de lilainas transparentes,
coma quen sorrí por unha bolboreta,
pregunta
pola lembranza máis triste.
A neta pregunta
e segue a enredar coma quen esquece,
mais non,
a pequena non esquece que pediu un recordo,
o recordo máis triste
da avoa que aínda sorrí
mentres os ollos buscan o horizonte,
coma quen abre a porta á néboa,
coma quen se adentra no corazón do xeo,
coma quen bota o pé ao abismo.
2.
E do mesmo lugar en que nace o pánico
xorde a imaxe da nai
(mamá non chores),
a imaxe daquela nai fermosa
a agacharse no recanto máis escuro da casa.
Aínda resoa nos seus oídos o pranto
e o frío volve arrepiarlle os brazos,
o corpo todo.
A mamá cortáronlle o cabelo,
rapárona até lle facer dano,
zoupáronlle na alma
mentres era animal acurralado
e torturado, na esmorga horripilante
dos sádicos cabróns da madrugada.
Mamá non contou nada,
mamá nunca contou nada,
nada,
nada,
mais os ollos da nena que foi
aínda ven a súa mamá fermosa
lívida e triste,
lavando o sangue acusador
que non se oculta
(por que hai tanto sangue mamá),
que non para,
que teima en saír das feridas que nunca,
nunca
van cicatrizar,
a pesar do silencio,
a pesar do silencio.
3.
Mais papá non volveu.
A nena olla o retrato
e dóelle tanto o peito.
Dóelle tanto o tempo
que negou os brados da noite,
os corpos estragados,
a verdade do albor?
que olla á súa neta,
colle á súa neta no colo
e decide
enfrontar o seu propio deserto
para darlle
a lembranza máis triste,
entregarlle a dor do pasado,
esa ferida que nunca,
nunca doerá tanto
coma o silencio
e a negación.
|
|
|
|
|
| Outra muller morta |
|
Despois de escoitar esta cruel nova o sábado, só podo deixar aquí este poema escrito para o acto que o 24 de novembro de 2005 celebrou a Secretaría Xeral da Igualdade no Museo de Arte contemporánea de Compostela, un acto contra a violencia de xénero e que está recollido no libro Polifonías 2006, Espiral Maior, Xunta de Galicia, A Coruña.
NON É AMOR
Por que, nos contos que gardabas, eu era a devorada,
por que, na imaxe do amor puro, a moza estaba morta,
por que, no mito que teceches, urdiches o abandono,
por que, no afán de posuírme, cegaches os meus ollos.
Mírame agora que son silencio, eternidade,
mira o meu corpo branco, case azul na quietude,
son Ofelia de novo aboiando nas augas,
arrastrada na historia dun mundo á túa imaxe.
Ofelia case azul, xa para sempre muda,
inmóbil perfección de obxecto posuído.
Ergue a man, Ofelia, esa man que aínda leva
o sangue, a pel, a proba do delirio covarde.
Como se pode amar o camiño da morte,
como se pode amar o silencio do medo.
Que non, non é amor ese velo de sombra,
non, non é amor a negación do soño,
non, non é amor o desprezo estridente,
non, non é amor a voz que todo cala,
non pode ser amor esa ventá escura,
pois non, non é amor esa porta fechada.
Non te quero máis branca, nin azul, nin silencio,
non te quero aboiando nese río de sombra.
Érguete Ofelia, esperta e renega do conto,
non cegues os teus ollos, que o corpo che pertence,
renega dese mito que mata as túas entrañas,
renega do amor puro que te viste de morte.
(xa vai para un par de días que quería deixar isto aquí, mais Telefónica, non sei se aliada con Fenosa, non me deixa, e iso que ben pago as miñas facturas)
|
|
|
|
|
| Balada das costureiras esquecidas |
|
 Este poema foi escrito para un acto organizado a finais de marzo pola Comisión Comarcal da Muller do BNG de Vigo, acto realizado en honra das mulleres esquecidas, aquelas que sufriron tamén a guerra e a posguerra e das que nada sabemos. Despois o poema publicouse na revista Move, revista independiente do Modus Vivendi. Algunha vez ilustrei o poema coa foto da miña bisavoa, unha muller curtida, da que non sei que vivencias gardou daqueles anos, cando ela morreu aínda eu non pensaba nas cousas. Aquí a tedes: a pequena e moi forte Saladina, a "fada das ilusións feitas rosca de Reis".
Balada das costureiras esquecidas
Cada noite destecíase a memoria.
Desde o abrente cosendo bágoas no rodo
da saia rota, cosendo a dor de cada golpe
contra o peito,
contra o peito seco.
Remendando.
Remendando as feridas das tesoiras azuis nos cabelos mozos,
as feridas que no corpo falan
de todo o que destecendo calas,
de todo o que calando esqueces,
de todo o que amargamente ocultas
no fondo da memoria.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor que ser derrubada,
tronzada,
abelaneira derramada que xa non quere dar froito.
Cada noite destecíase a memoria
e na estadea das viúvas brancas vin o teu rostro calado e esquecido,
o teu rostro esquecido,
o teu nome esquecido,
o teu pesar esquecido.
Cada noite destecíase a memoria
no silencio
e ti
antígona anónima procurabas nos foxos da noite
os corpos locuaces
de todos os que amabas.
Rabuñabas a terra,
enterrabas os mortos co teu corazón,
coa túa vida,
afundida nun pozo de sombras ocultado.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor có tacto azul e xélido do aceiro,
o tacto azul e xélido da man con que te atan,
a man coa que arrancan a voz,
antes do silencio.
Silencio de laverca muda.
Todo o que ti teciches esfiouno o esquecemento.
E agora cómpren mans de muller que enfíen
cada un dos teus nomes na agulla da memoria
para coser un cobertor desmesurado
que abrigue as nosas almas do silencio.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
