escoitas unha canción do século pasado
e
como tirando dun fío
o pasado precipítase
amoréase impaciente ante os ollos da memoria
unha moza sentada no chan
descalza
que grava unha canción incompleta
que memoriza un poema
que é case unha definición
unha premonición
que entenderá
co andar dos anos
tras as cortinas das ventás vertixinosas
a luz cegadora dun verán case iniciático
o mundo era pequeno
e todo
todo
estaba por facer
todo agardaba
ela agardaba
abriu as portas de par en par
con saias de cores rechamantes
dourando a pel en tardes preguiceiras
deixando que o salitre deseñase carreiros
entre a penuxe invisíbel do seu ventre
tan estridente como a cor amarela dunha camisola de verán
era a ansia de fuxir e devorar a vida
unha bandeira de afirmación para salvarse
e ser ela
só ela
para sempre
sen mirar
deixo a man
correr sobre o teclado
para vencer
este ermo
que a rutina cruel
dos días acumulados
deixou sobre esta alma
incapaz de enfiar o pensamento
cando esperto á mañá
ou cando agardo ao sono
xa lendo, xa en silencio
no medio do balbordo
o medo impón a sombra
que tan longa se estende
sen que o sol me permita
achar a súa medida
deseñar o artificio
que poida superala
como a vella da praza
cos pratos da balanza
poño e retiro pesas
sen que o fiel se deteña
así que sen sosego
bato na anca erguida
para chegar á luz
só a egua desbocada
que habita no faiado
pode saltar a sombra
que nunca se domina
Este poema inédito foi un dos tres que enviei a Miguel Losada para seren incluídos no 2º número da revista Áurea do Ateneo de Madrid, que se presentou o pasado 19 de decembro.
Actualización en 2012:
Finalmente estaba errada, non foi este un dos poemas publicados na revista Áurea.
o vento aínda pode
deseñar de novo
as dunas milenarias
nada é permanente
a inmutabilidade é un invento
da indiferencia
quietude
que fai do noso sangue area
e deixa que a chuvia entale
o estreito paso do reloxo
garabullo a garabullo
alimentemos a fogueira
para que o vento alente
para que o vento prenda
e levante cada gran de area necesario
para o mañá que asexa
Este poema inspírase noutro escrito un día de sol no inmenso areal de Laxe, no reverso da factura da compra (non tiña outro papel e oeste era suficientemente longo). Era o doce de outubro de 2001. Os poemas non se parecen en nada, aínda que nacen da mesma preocupación.
nin no lugar máis apartado
son quen de allearme
desta perversidade
Tanto esforzo en apartarse da súa viscosidade.
Tantas horas empregadas en pasar desapercibida,
silenciosa,
imperceptíbel,
para acabar caendo na súa rede
pegada ás súas babas de veleno,
sentindo como constrúe o ataúde final,
a casa derradeira,
o lugar definitivo en que serás devorada,
zugada,
anulada,
para toda a eternidade destruída.
Cando se achegue fría
o abismo será inmenso e a man con que me salvas
a derradeira luz para o meu corpo,
quen poderá deter
ese instante definitivo.
I
Chovía mansamente en todos os camiños
eidos do Caurel, rúas de Compostela,
chovía cunha anguria indescifrable,
orando a letanía dos adeuses.
Quen sempre nos acompaña citouno a aquela hora,
a que fora augurada en incerteza
e levouno en silencio.
II
Dicir: "morreu" é moito,
é unha conversa enteira,
un día enteiro de palabras cruzadas.
Non hai máis que dicir,
tan só gardar silencio
silencio
silencio
enchernos dos seus versos
Hai moito tempo escribín este poema, a miña memoria di que pouco despois do pasamento do poeta. A imaxe é a pedra chantada no Caurel o día da homenaxe póstuma ao escritor na súa terra.
sen mirar 
A sombra que nunca se domina
(Uxío Novoneyra)
dubido