|
|
|
|
|
|
| Vigo en verso |
|
Este 1º de marzo: Ledicia Costas, Cruz Martínez e María Lado son as protagonistas. Falaremos de poesía. Terei moito gusto en presentalas.
Remataremos cun recital.
Ás 20 horas na Casa da Cultura Galega, en Vigo
Actualización do 3 de marzo:
Fotos e vídeos do acto: 1, 2, 3. |
|
|
|
|
| Día de Rosalía |
|
"O 24 de febreiro, Día de Rosalía, a AELG organiza unha lectura simultánea de textos rosalianos en varias cidades e vilas do país, como xa fixera o pasado 2010. Durante estes actos lerase tamén un manifesto que defina explicitamente o noso reclamo da actualidade da obra e pensamento rosaliano e a súa transmisión didáctica ás novas xeracións a través tamén da implicación da escola, así como a nosa demanda dun Panteón de Galegos Ilustres que de verdade sexa de titularidade pública e de uso laico, aberto a todas as persoas que a queiran honrar como unha das personalidades fundadoras da nosa nación, xunto aos demais ilustres que alí descansan, para reforzo e orgullo da nosa memoria colectiva."
AELG
Actualización do 25 de febreiro:
Onte en Vigo a prensa non asistiu.
O recital foi impresionante: Carme Kruckenberg, Rexina Vega, Lucía Novas e Ledicia Costas abriron a lectura dos poemas aos que logo se sumaron: María Diéguez, Rosanegra, Cruz Martínez, Alexandre Ínsua e Anxo Angueira.
Hoxe algúns medios dan conta dos actos de onte: Galicia hoxe, Xornal e non atopo máis nesa relación de medios que habitualmente consultamos (aínda que si se fala de Eurovisión ou dos Oscar...).
Información relacionada: CIG-Ensino.
|
|
|
|
|
| Anxos de ferro |
|
 Gústanme as historias, en palabras ou en imaxes, tanto que podo pasar horas lendo ou vendo, e iso fixen onte desde as catro da tarde ás dúas e media da mañá: unha cura de cine.
Primeiro foi Anxos de ferro, filme que desde hoxe penso recomendar para coloquios do 8 de marzo, actividades escolares sobre a loita das mulleres... para ver unha tarde de domingo chuvioso mentres repoñemos as forzas perdidas... Na foto vemos a catro das protagonistas.
Mais Anxos de ferro non é unha película para desconectar, ao contrario. Malia que como recolle algunha crítica non é todo o dura que debera cos homes aos que se enfrontaron aquelas mulleres, o filme conecta coa nosa amargura e coa nosa carraxe, porque entendemos perfectamente a dureza da loita, ese estar contra todo armadas da razón, a derrota que nos asedia, a obriga que nos impoñemos e ao final a luz, sempre, despois de longas xornadas de escuridade. Porque toda loita e todo compromiso conduce ao avance.
A protagonista é Alice Paul, unha sufraxista descoñecida para min até onte. No filme é retratada como unha muller decidida, intelixente, que sacrifica a súa vida persoal pola causa que asume.
Dúas escenas: unha, o momento no que abandona, despois da morte dunha compañeira, esgotada e enferma durante unha campaña, e se refuxia na casa da nai quen, ao vela sen ánimos dille que non se pode deixar o rego que se comezou arar. Outra, cando someten a votación o dereito ao voto das mulleres no Congreso dos EEUU e un congresista que se aliñaba cos antisufraxistas recibe un telegrama da súa nai e nese momento cambia o seu voto que pasa a ser determinante para a loita destas mulleres que case deixan a vida.
En definitiva, filme para ver.
Á noite, fun ver Máis alá da vida. Tiña que ver a última de Eastwood, por suposto. A sensación foi agridoce. Realmente preguntábame por que este filme non contaba co rebumbio previo que ten acompañado outros do director. Gustei das historias, saltei na butaca cos impactos violentos que conducen á morte, mais ese mirar do outro lado da vida para reflexionar que hai máis alá deixoume confusa. O certo é que lle dei voltas e máis voltas ás tres historias, porque nada queda claro, a conclusión parecía ser que, como na vida real ante o trauma da morte dun ser querido, cada un de nós pode achar no filme unha explicación diferente, as máis ilusorias, as máis científicas... Así que me pregunto por que este filme, cal é o obxectivo do seu director, de quen considero que non conta historias por contar.
|
|
|
|
|
| o mestre |
|
 Se teño que elixir unha imaxe de Daniel Castelao elixo esta.
Estarrecedroa no seu sincretismo, na súa capacidade de trasladarnos a súa mensaxe complexa envolta na máis absoluta sinxeleza. Como sempre o fixo todo.
Castelao é o mestre que non se esgota. Del nunca poderemos dicir que houbo unha derradeira lección. Cada vez que volvemos aos seus debuxos, aos seus cadros, á súa narración, á súa reflexión comprobamos que a súa saberdoría é un manancial que vén da profundidade da terra e segue deitando auga para apagar a nosa sede.
O pasado martes, cando Francisco Rodríguez mostrou a imaxe, sentín de novo a mesma emoción.
Remata xaneiro, 125 anos despois do seu nacemento. Tempo para admirar, ler, lembrar e comprender.
|
|
|
|
|
|
|
lugares e horas das manis |
|
|
|
|
| Castelao: a Galiza do futuro |
|
Próximo acto da Asociación Cultural O Castro, o vindeiro martes 25 de xaneiro na Casa da Cultura en Vigo, ás 20 horas.
No 125 aniversario do nacemento de Castelao O Castro organiza esta conferencia sobre o importante papel político e cultural do noso autor. A conferencia correrá a cargo de Francisco Rodríguez. |
|
|
|
|
| Lenda da rosa mosqueta |
|
 Hoxe fun comprar unha crema de mans para agasallar o día de Reis. No andel atopei unha marca que ofrecía unha crema feita de aceite de rosa mosqueta e sen mirar máis collina.
Non é a primeira vez que compro un produto feito con aceite de rosa mosqueta, mais desta volta, mentres agardaba outra cola máis, pensaba no significado simbólico da flor, que onte aprendía na novela de Toni Morrison que estou a ler estes días: Beloved.
É unha lenda moi fermosa, por iso vou copiar aquí a anotación que a tradutora fai a pé de páxina para explicar o texto: ?um acampamento de índios cherokee em nome dos quais uma rosa fora baptizada.?. Maria João Freire de Andrade, autora da tradución portuguesa publicada por Dom Quixote di:
?Rosa laevigata, rosa mosqueta. Segundo o folclore norte-americano, quando em 1831 se iniciou o Trilho de Lágrimas (nome dado ao movimento e relocação dos nativos norte-americanos das súas terras natais para território índio, actual Oklahoma) as mães da tribo chorarvam tanto que eram incapazes de ajudar os filhos a sobreviver à viagem. Os anciões pediram que lhes fosse dado um sinal para as encorajar. No dia seguinte, uma rosa cresceu no local em que cada uma das lágrimas das mães caía. A rosa é branca pelas suas lágrimas, o centro dourado representa o o ouro tirado de terras cherokee, e cada uma das sete folhas em cada caule representa uma das sete tribos cherokee . Ainda hoje, a rosa cherokee brava cresce ao longo de todo o percurso do Trilho de Lágrimas, partindo dos diversos Estados de onde os cherokee foram removidos e termina na Oklahoma oriental.?
Fermosa explicación para a introdución en territorio americano desta especie asiática ou eruropea (a súa orixe e nome científico varía segundo a bibliografía que se consulte, mais hoxe non nos preocupa a exactitude botánica).
|
|
|
|
|
| dousmilonce |
|
 |
|
|
|
|
| Lembrando a Castelao |
|
 A Banda Municipal de Compostela, dirixida por X. Carlos Seráns, realizou un concerto o pasado 12 de decembro en que interpretou unha peza de David Fiuza Souto: Retrincos. O mesmo título que Castelao puxo ás súas narracións porque é unha composición inspirada naqueles cinco relatos.
Pois ben, para este concerto, a Banda de Compostela procurou a colaboración da AELG propoñendo un acto en que a composición estivo intercalada coa lectura dos cinco retrincos nas voces de Cesáreo Sánchez, Marilar Aleixandre, Teresa Moure, Carlos Negro e eu mesma.
Foi un acto ben fermoso, os relatos e a música que inspiraron, e que tivo por título Lembrando a Castelao.
Son as preocupacións de músicos como Seráns, empeñado en renovar o repertorio das bandas e das corais, levando aos pentagramas poemas de noso. No ano 2007, escoitei nerviosa como a soprano Esperanza Mara e o coro de Solfa interpretaban unha canción composta por Seráns sobre o meu poema: ?Un poema naceu e non ten palabras...? que el titulou Apreixar o vento. Acabei con pel de pita. Indescritíbel.
|
|
|
|
|
| memoria histórica en Nigrán |
|
 Onte asistimos a un acto de dignidade, un acto de restauración da memoria, cumpriuse o desexo de Ulpiano, o fillo máis novo de Joaquín Iglesias, concelleiro de Nigrán asasinado en 1937 de tres disparos, enterrado nunha fosa do Rosal, no lugar de San Xián.
Foi en Nigrán, no salón de plenos en que un día, 74 anos antes, representara aos seus veciños de San Pedro.
As lágrimas de Ulpiano, eran tamén as nosas propias lágrimas pola aldraxe sufrida, polo medo e o silencio de todos estes anos.
Onte, no mesmo cemiterio de San Pedro, enterraban tamén a Fernández del Riego, que dalgún xeito, tamén estivo presente no acto do concello, pois el tamén sufriu as consecuencias daquel golpe de estado e da guerra.
A casualidade quixo que onte, as súas respectivas familias, os despedisen a un tempo, nun mesmo lugar.
Noutro cemiterio do concello, no do Ceán, enterrábanse os mortos doutro desaparecido, un home novo, que non puido ser identificado. Nalgún lugar do mundo, unha nai, unha muller ou unha filla choraron a un home do que nunca nada máis souberon, tal vez este home sen nome que agora descansará para sempre no cemiterio que coñecemos porque acolle os restos de Casares. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
