Así titulei a miña participación na sección dA Sega "O cuarto de ..."

Agradézolle ás segadoras que fagan visíbel o traballo das escritoras.

Podería mostrarvos como é o lugar en que adoito traballar e sería unha ficción, porque ordenaría a mesa e a contorna da computadora para que non descubrísedes o caos que ás veces se apodera de min.

O certo é que naquel cuarto que tiven na casa dos proxenitores, fun proxectando aos poucos un futuro de meu, porque precisaba espazo e tempo e poder. Así foi que entre as lecturas de poesía, os apuntamentos de lingua e os dicionarios, o que facía realmente era trazar o mapa que me levaría fóra da casa do pai, os planos da independencia económica imprescindíbel para ser dona de min.

Hoxe vivo nunha casa de meu. Nun espazo que comparto por decisión propia e no que habitamos na igualdade de quen leva ao ámbito doméstico o que defende na rúa. Unha casa en que non hai fechaduras e nos encontramos na conversa e nos traballos. O noso espazo de paz.

Para quen fantasía, idea ou escribe en calquera lugar e momento, todos os espazos da casa son óptimos para a concentración. Desde aqueles que a iso foron dedicados, até os que teñen outro destino, mais acaban por adaptarse á función literaria. Así o recanto do oeste que inicia un poema de Acuática alma e representa un lugar ao pé da ventá orientada a poñente, un lugar de luz e calor antes de que o día remate.

Mais a casa non son só os espazos de dentro. O eido que a rodea acaba por ser tan principal coma os cuartos, porque ao final é xardín ou abandono creado á nosa imaxe e semellanza, mundo do que somos as únicas deusas. Por iso ese lugar sen paredes nin teito, en que respiramos por todos os poros do corpo, pode ser o espazo. Un espazo ao pé da natureza en que deixarse levar pola harmonía inaudíbel das árbores e o aloumiño da brisa. Alentar. Cos ollos fechados. Coas entrañas abertas. Sentíndose dona dese momento.

Porque escribir é unha actividade que precisa dedicación e método, que precisa domar as imaxes que adoito se desbocan e fannos saír alancando na súa procura, esforzarnos en rodealas co lazo que nos permitan suxeitalas, frealas. Domesticar a súa ansia. Aprendelas a camiñar canda nós, coma as bestas do monte.

Atopar ese punto de equilibrio entre o salvaxe e o cultural.

Concordo con Gamoneda (Fonación, palabra e escritura, pensamento poético) en que é a palabra a que crea: ?O Poeta parte do ?non saber? ? na construción dun discurso no cal se van reunir palabras cunha significación frecuentemente impensada ? e vai crear con elas unha presenza mental ata o momento inexistente? a verdadeira poesía? non é palabra ornamentada, senón, ? creación e revelación.?

Ás veces a poeta quere escribir, sen que na súa imaxinación exista rastro ningún dunha imaxe en construción. Nese momento, cando se enfronta ao papel en branco, a palabra coa que inicia o poema é a que verdadeiramente o crea, por máis que, no resultado final, esa palabra desapareza para sempre. É ese fío do que xa teño falado, unha especie de adival co que ir tirando do pozo da inconsciencia pensamentos que se van enlazando até construír a imaxe, que, neste proceso, é a conclusión e non o pretexto.

É un proceso duro, porque é como andar entre a néboa, mais cando dá lugar á imaxe, produce a satisfacción de acadar o final do poema.

A palabra construíu. O poema existe e ten columna vertebral. Ten alma. Agora falta que madureza, gardado e esquecido, até a relectura que o esculpirá ou moldeará, para obter a idea que procuramos.

Comezar a semana o martes tentando capturar unha idea, para comprobar ao día seguinte que xustamente iso non foi recollido pola gravadora para casos urxentes. E entón facer memoria, halar desde o seu pozo opaco as imaxes creadas explosivamente, case recuperalas e deitalas sobre o soporte branco que sempre nos enfronta. Que pase outro día e outra imaxe acuda como un volcán, botar man outra vez da gravadora agardando que agora si garde o que debe ser gardado, e chegar ao sábado para incorporar a imaxe no poema. Colocar e recolocar imaxes coma quen ordena armarios, coa ansia de que a través da oculta persuasión prevaleza a sinceridade e a mensaxe se descolgue polo fío invisíbel da lectura.

Pasar o sábado construíndo o edificio do poema, reler as pegadas que nos levan a el, encaixar o que debe ser dito, velar polas medidas. E todo isto mentres a realidade agarda a cota de atención que nunca chega: a louza por fregar, a aspiradora, a roupa tendida e a que debe ser lavada, a listaxe non feita do que hai que comprar para o xantar de hoxe, e todos os etcs que a isto corresponden.

E eu aquí sentada ordenando palabras.

25 de abril de 2015