|
|
|
|
|
|
| ardendo na fogueira |
|
aquí estás estamos
ardendo na fogueira
traizoados
xulgados
condenados
ardendo na fogueira
no noso propio campo das flores
flores que van murchando
neste frío imposíbel mais certo
aquí estamos
ardendo na fogueira
sentindo a calor asfixiante das lapas
que soben corpo arriba e nos consomen
devorando o pouco osíxeno que queda
ao redor do noso corpo exhausto
sentindo o fedor da nosa propia carne
calcinada no centro do frío glacial
da indiferencia
e a mentira
a maldade orixinal
alimentada en cenáculos mediocres
e como entón
ardemos na fogueira
mentres o mundo xira xordo e cego
percorrendo a absoluta indiferenza
sen chegar a ese día de xustiza
que instale a compaixón
que xa non prenderá en tanta ausencia
a ti, que atravesas o campo da flores |
|
|
|
|
| Acuática |
|
Cando era pequena, adoitaba pórme á xanela da cociña subida enriba dun tallo. Pasaba horas e horas cantando, cantando naquela ventá que daba ao camiño. Hoxe, abro esta xanela para deixar nela as palabras que me van ocupando. Saúdovos e agardo que, de cando en vez, poida vervos pasar por este camiño. Para comezar vou pór na ventá estes versos que escribín en outono.
Medran as membranas interdixitais
das miñas mans palmípedas,
as miñas pernas únense,
seguindo o movemento que o corpo gardou
na memoria do caos.
Non fondo da gorxa
o osíxeno aboia na boca fechada,
pequenas burbullas de osíxeno
que aínda alimentan os cabelos de argazo,
himantalias finísimas coma serpes
na beleza de Medusa.
O meu corpo desprázase horizontalmente,
coa ondulación herdada na orixe do mar,
por entre este outono líquido,
observando o regreso do caos,
a verticalidade da auga sobre a noite
para desfacer todo o que construímos,
para desfacernos, destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Son altura e refuxio, son alento ancestral
para a atmosfera líquida
que hoxe nos envolve.
Precipítome ao val,
lanzo este corpo de chuvia sobre o río furioso
para anegar muíños e pontes,
recuperar a terra nunca construída,
para desfacernos, destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Corpo de río para buscar o mar,
alma de chuvia para medrar con forza,
con rabia ancestral e azul
deste mundo que xira e xira e xira
translacióninfinitamenteeterna
translación infinita da auga.
Médranme as membranas interdixitais,
desaparece a cadeira dolorida
e a columna alóngase e lembra
o movemento orixinal do mundo.
Cabelo himantalia elongata ou correa
porque a chuvia é río, é mar,
é sal, é vida
azul en movemento.
Vida que me destrúe e destrúe
destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
Vida que nos dá vida, que atrapa a vida
para a nosa alma de mar e area,
musgo e pedra, terra e fento,
cágado e ova,
lama e seixo
destrúeme
destrúome
destrúote.
Alóiome
acuática alma.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
