“A ladroa de osos” a novela do pontevedrés -

Laura está a compartir unha cea romántica no Cebreiro co seu mozo cando este desaparece. Entón recibe unha chamada no seu móbil que lle indica que se quere recuperalo ten sete días para roubar as reliquias do Apóstolo da catedral de Santiago. Ese é o punto de partida de O ladrón de ósos, a oitava novela de Manel Loureiro (Pontevedra, 1995), que chega hoxe ás librarías como unha gran aposta de Planeta xa que arranca cunha tirada de 50.000 exemplares. O autor percorreu onte algúns dos escenarios polos que se desenvolve a novela en Compostela.
-O xerme deste “thriller” foi aínda antes de que se dedicase á escritura... Teño unha conexión moi especial con Santiago, que me deu uns anos marabillosos da miña vida de estudante. Sempre que cruzaba a catedral preguntábame que pasaría se quería levar algo comigo porque descubrín que estaba practicamente só. Esa lembranza estoupou na miña cabeza co roubo do Codex Calixtinus e foi xuntar o xerme dunha historia que tiña moitas ganas de contar.
Quería xogar con eses elementos: unha historia dun roubo imposible xunto con outra de espías e todo nun ambiente que coñecía tan ben e tan improbable para ese tipo de historias como Santiago, a súa catedral e o Camiño. Está o Camiño, pero tamén Rusia, Arabia Saudita, México... .O ruso tiña unha explicación moi sinxela xa que sempre me fascinaba a historia da Orquestra Vermella, de toda esa rede de espías que se espallaba por toda Europa occidental a finais dos anos 50.