| Blog do EDLg do Colexio Plurilingüe Divina Pastora Franciscanas de Ourense |
|
| O meu perfil |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| O Madrid non volve, o Madrid non se vai. |
|
 A forma máis extraordinaria que atopou o club de non traizoar a súa historia foi non deixar de gañar nunca.
Sempre que chegaba a Madrid, ao último gran revolucionario do fútbol, Johan Cruyff, tremíanlle as pernas. Un dos seus xogadores máis novos non o entendía. A máquina perfecta que construíra Cruyff inspirada na laranxa mecánica dos 70 era desvirtuada polo seu creador no maior escaparate mundial, o Santiago Bernabéu. ?Por que aquí temos que cambiar??, preguntoulle unha vez o mozo. ?Porque se non o facemos métennos cinco?, respondeu Cruyff. A conversación levou ás ?esencias?, a naturalidade coa que xogaba sempre o Barça en todos os lugares menos en Madrid. As esencias son miñas, veu dicir Cruyff, traizoalas é cousa miña e se perdemos o único responsable son eu, así que vós xogade tranquilos.
O mozo era Guardiola, e na previa dun Madrid-Barça tamén traizoou o seu sistema de xogo, pero en lugar de facelo para protexerse fíxoo para poñerlle máis dinamita ao Madrid: colocar a Messi flotando na nada, que é onde Messi, como Deus, crea universos en sete minutos. Alguén na previa tamén lle preguntou por que, e Guardiola respondeu co mesmo respecto ao Madrid que Cruyff. Foi algo así. ?Se nos poñemos 0-1 hai que ir a por o 0-2, e co 0-2 a por o 0-3. Se co 0-3 non imos a por o 0-4, gáñannos. Se co 0-4 non imos a por o 0-5, gáñannos. Para gañar aquí non hai que parar de marcar goles?. O resultado foi 2-6. Houbo outro resultado máis que provocou a humillación de Guardiola: no verán, como nunha especie de chamada da selva, aterraron Florentino Pérez, Cristián, Benzema, Xabi e Kaká entre outros. Non se gañou nada esa tempada, pero esperouse. Ronaldo, Benzema, Ramos e Marcelo, catro de once, son titulares indiscutibles nove anos despois. Modric chegou fai seis. O Madrid construíu memoria, un pasado que non remitise ao que non pode lembrar no campo, o dos Gento, Kopa e Dei Stéfano, senón ao seu propio: poden xogar cos ollos pechados. Salvo cando o fan literalmente, adoita funcionar.
É necesario lembrar o últimos dez anos para entender este. A forma máis extraordinaria que atopou o Madrid para non traizoar as súas esencias foi non deixar de gañar nunca. Este Madrid fundouse en 2009, atravesou anos de escuridade e esplendor, estilos de xogo e adestradores tan distintos como galaxias, pero nunca deixou de estar arriba, e cando o fixo sempre tivo algo que ofrecer á inchada como migallas coas que sobrevivir ao inverno. Agora, ademais, fixo o mellor ano da súa historia, que é como dicir que o Madrid de Cristián, Zidane e Florentino superou durante un instante, como o paso fugaz dun cometa, ao Madrid de Dei Stéfano, Muñoz e Bernabéu. No ano en que bateu a Bayern, Atlético, Juventus, Manchester United e Barcelona para levantar todos os títulos posibles, o Madrid foise en decembro, Gremio mediante, a por o Madrid dos anos 60, un equipo de época no que reflectirse a gusto. O único co que soster a mirada a través duns anos que, como aqueles, serán lembrados sempre. Ao que gañou da única maneira en que se gañan aos equipos educados na vitoria como unha fe: marcando goles ata o último minuto dos últimos días do ano. "O Madrid, como o amor, sempre volve", lembra o meu amigo Óscar Abou- Kassem. Pero non era iso: como tamén ocorre co amor, o Madrid non se vai nunca.
Iago García Miranda 2ºBacharelato |
|
|
|
|
| Deixa o teu comentario |
|
|
|
|
|
